Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Χαρακτηρίστηκε «Πατέρας της Δημοκρατίας», «Μαχητής της Ελευθερίας», «Αληθινός Ευρωπαίος», έδωσε μαθήματα πολιτικής και εξέλιξης... Ο λόγος για τον «Νέστορα» της Πορτογαλικής Δημοκρατίας, Μάριο Σοάρες, που απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών και άφησε το στίγμα του σε μία χώρα που δεν θυμίζει πλέον τίποτε από αυτό που κατάφερε να επιτύχει πριν από δύο περίπου δεκαετίες.
Το 2011 η Πορτογαλία μπήκε σε μνημόνιο, λαμβάνοντας οικονομική υποστήριξη ύψους 78 δισ. ευρώ, για να εξέλθει από αυτό τρία χρόνια αργότερα με μία οικονομία που ακόμη δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Ο Μάριο Σοάρες, ιδρυτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας, δύο φορές πρωθυπουργός και πρόεδρος από το 1986 έως το 1996, είχε διορατικότητα, «είδε» σκηνές από το μέλλον και στηλίτευσε πολλά κακώς κείμενα. Πριν από μερικά χρόνια είχε πει ότι «η δημοκρατία βρίσκεται σε πτώση γιατί οι πολίτες έχουν μεγάλο φόβο», ότι «δεν συμβαίνει τίποτε με αυτούς που κλέβουν από τα κρατικά ταμεία, τις τράπεζες και έξω από τις τράπεζες», ενώ είχε κάνει λόγο για «επανάσταση», που ο ίδιος περίμενε να είναι ειρηνική, χωρίς ωστόσο να αποκλείει και το αντίθετο. «Εάν η Ευρώπη δεν αντιληφθεί τη δυσαρέσκεια που βασιλεύει παντού εναντίον των εθνικών κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών θεσμών και την απόσταση που τους χωρίζει από τους λαούς τους, είναι αναμφίβολο ότι βαδίζουμε προς την παρακμή της Ε.Ε. σε έναν κόσμο υπό μετασχηματισμό», είχε αναφέρει πέντε χρόνια πριν.
Ποτέ του δεν είχε θεωρήσει ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο, έδινε πάντα το «παρών» στην πολιτική σκηνή της χώρας του και καταδίκασε με δριμύτητα την πολιτική λιτότητας που εφάρμοσε η κεντροδεξιά κυβέρνηση το διάστημα 2011-2014. Αρχιτέκτονας της ένταξης της Πορτογαλίας στην Ε.Ε. το 1986, κατήγγειλε 25 χρόνια αργότερα την απουσία αλληλεγγύης των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, που, σύμφωνα με τον ίδιο, «ξέχασαν το σχέδιο των ιδρυτών πατέρων» και επέτρεψαν να τους καθοδηγήσει ένας «σκληρός καπιταλισμός». Μιλούσε για πατριωτισμό και αίσθηση του κράτους, μιλούσε για κυβερνήτες με ψυχή που να ξέρουν να μιλούν στον λαό, να ξέρουν να ακούν, να τηρούν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία. Γι’ αυτά... που η Ευρώπη χρειάζεται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
