Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Γράφοντας το κείμενο και ενσαρκώνοντας μία γυναίκα που «διανυκτερεύει», μετράει τη ζωή της, νοσταλγεί, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου μάς μιλά για την παράσταση «Μωρό μου».
Πρόκειται για έναν θεατρικό μονόλογο, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή, στο θέατρο Χυτήριο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.
Η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου μονολογεί ως μια γυναίκα που δεν θυμώνει πια, που τζογάρει στον έρωτα, που έζησε, απόλαυσε, σημάδεψε, σημαδεύτηκε, που βρίσκεται σε αέναη αναζήτηση, και μας μιλά για την παράσταση και για τη σημερινή Ελλάδα.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης αυτού του μονόλογου;
Μια βουβή ημιτελής κραυγή, σε μια εκκωφαντικά ατελείωτη νύχτα. Σε μία εποχή, όπου, διαρκώς, η πληροφορία δημιουργεί πολύ θόρυβο, αλλά έχει ουσιαστικά χαθεί η ουσία του λόγου. Εν αρχή, όμως, είναι ο λόγος.
Σκιαγραφείστε μας την ηρωίδα του. Η ηρωίδα δεν υπήρξε, ουσιαστικά, ποτέ “ηρωίδα”. Μάλλον, μία γυναίκα που εξαπατήθηκε ηρωικώς. Έχει αφαιρέσει κάθε είδους συναίσθημα. Χρησιμοποιεί την κινηματογραφική γλώσσα του ντοκιμαντέρ. Όλα έχουν γίνει. Κάποτε. Αφηγείται γεγονότα. Έκλαψε, δεν κλαίει πια. Πόνεσε, δεν πονάει πια. Γέλασε, δεν γελάει πια.
Πού, πότε και πώς εκτυλίσσεται η ιστορία της;
Η κυρία Μαρία, τώρα, είναι εδώ. Στην Ακρόπολη. Καλοκαίρι. Ιούνιος. Του Αϊ Γιαννιού του Ριγανά. Σε πλήρη ακινησία. Ωστόσο, έζησε τότε, που ο συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας δεν ανέδειξε, αλλά άφησε να περάσουν στο περιθώριο κινήματα, όπως των “μπήτνικς”, που, στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο, έκαναν “σχολή”. Τώρα, εδώ. Μια ξεχασμένη από όλους ροκ σταρ. Μια ψυχικά αφυδατωμένη ύπαρξη.
Ποιες ανθρώπινες πτυχές αγγίζετε μέσα από αυτήν; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και μέσα σε αυτήν τη ζοφερή άβυσσο, πολλές φορές, ο κάθε άνθρωπος βγάζει αθέατες πλευρές του εαυτού του, μέσα σε ένα παραλήρημα λόγου που τρομάζει και ο ίδιος. Ακούει ξαφνικά αυτά πού αρθρώνει. Συνειδητοποιείται.
Στο ζοφερό παρόν και μέλλον της σημερινής Ελλάδας, ποια είναι τα συναισθήματά σας για όσα συμβαίνουν;
Η ανθρωπότητα περνάει πάντα μία ιστορική περίοδο: πολέμους, επαναστάσεις, κρίσεις. Μέσα από τη λεγόμενη “παγκοσμιοποίηση”, ζούμε τον “χαρτοπόλεμο” του τραπεζικού κεφαλαίου. Ας πράξουμε. Είτε συλλογικά, είτε ατομικά. Να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε, να παράγουμε πολιτισμό.
Τι εύχεστε να αλλάξει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα; Εύχομαι, γρήγορα, να βρεθεί ένας μάντης Κάλχας να μας δώσει συμβουλές για το πώς θα αποκωδικοποιήσουμε τη Σφίγγα.
Βλέπετε ελπιδοφόρα σημάδια;
Θέμα: “Η ανανέωση τού γερασμένου κύτταρου της κοινωνίας”. Εάν δεν φύγουν όλα τα παιδιά στο εξωτερικό, έχω την ελπίδα ότι, σιγά σιγά, το παλαιοκομματικό σύστημα θα μείνει στο παρελθόν και οι νέοι, εάν τούς εμπιστευτούμε, θα φέρουν μια καινούργια πολιτική ηθική στην Ελλάδα.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο - ερμηνεία: Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, σκηνοθεσία - φωτισμοί: Κωνσταντίνος Χατζής, σκηνική εγκατάσταση: Θανάσης Καλογιάννης, φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης.
Πληροφορίες Θέατρο Χυτήριο: Ιερά Οδός 44 - Αθήνα (στάση Μετρό: Κεραμεικός), τηλ. κρατήσεων: 210 3412313 (17:00 - 22:00). Παραστάσεις: έως Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017. Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά (χωρίς διάλλειμα). Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 12 ευρώ, μειωμένο (άνεργοι, πολύτεκνοι, συνταξιούχοι, φοιτητικό, με την επίδειξη των απαραίτητων δικαιολογητικών): 7 ευρώ. Προπώληση εισιτηρίων: καταστήματα: Public, Seven Spots, Reload, Media Markt, βιβλιοπωλείο Ευριπίδης, τηλεφωνικά: 11876, ηλεκτρονικά: viva.gr.
