Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Τα καλά λόγια πάντα είναι ευπρόσδεκτα, αλλά ποτέ δεν αρκούν. Ειδικά όταν προέρχονται από «παίκτη» που είναι έξω από το παιχνίδι και κυρίως δεν βάζει το χέρι στην τσέπη.
Γιατί το τραπέζι όπου παίζεται η σκληρή παρτίδα πόκερ του ελληνικού χρέους βρίσκεται επί ευρωπαϊκού εδάφους, με παίκτες που έχουν «πληρώσει» πολλά και το μόνο που επιδιώκουν, με κάθε τρόπο, είναι να πάρουν τα χρήματά τους πίσω.
Καλώς ή κακώς, συμφωνούμε ή διαφωνούμε, αντικειμενικά και ρεαλιστικά η κατάσταση δυστυχώς έτσι έχει. Επομένως αυτοί έχουν τον πρώτο λόγο και σίγουρα τον τελευταίο ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Καλές, λοιπόν, οι παραινέσεις του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου και τα μηνύματα που στέλνει στο Βερολίνο και στην Ε.Ε. για την ελάφρυνση του χρέους μας και μακάρι να εισακουστούν.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο… αλλά! Δεν μπορεί να επηρεάσει, πολύ περισσότερο να αναγκάσει, τους Ευρωπαίους να βάλουν νερό στο κρασί τους. Γιατί και τη μια και μοναδική προϋπόθεση που θέτει για την ελάφρυνση του χρέους, τις μεταρρυθμίσεις, θέτουν και οι Ευρωπαίοι εδώ και επτά χρόνια.
Μόνο που δεν τις βλέπουν και γι’ αυτό κάθε φορά ζητούν όλο και περισσότερα. Και, βεβαίως, πολύ ορθά ο Μπαράκ Ομπάμα επεσήμανε ότι η λιτότητα δεν είναι συνταγή ανάπτυξης. Όμως, τη λιτότητα την επέβαλαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τα χρόνια της κρίσης, βουλιάζοντας την οικονομία στην ύφεση.
Τα αποτελέσματα της φορο-ληστρικής πολιτικής τους τα βιώνουμε όλοι κάθε χρόνο και χειρότερα. Ούτε φυσικά μπορεί να πιστέψει κανείς ότι επιτέλους η οικονομία επιστρέφει σταθερά στην ανάπτυξη, χάριν ενός εντυπωσιακού ομολογουμένως τριμήνου, που θα πείσει τους εταίρους να αλλάξουν στάση.
Άλλωστε, ποια ανάπτυξη όταν η ανεργία σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ στο β’ τρίμηνο έφθασε το 30,8%, όταν τον Οκτώβριο είχαμε ρεκόρ απολύσεων και χάθηκαν 80.000 θέσεις εργασίας, όταν το 50% των φορολογουμένων χρωστά στην εφορία και οι απλήρωτοι φόροι και χαράτσια οδεύουν, με μαθηματική ακρίβεια, στα 100 δισ. ευρώ. Ανάπτυξη ανέκδοτο.
Είναι πολύ ωραίο να έχεις καλούς συμμάχους και να γνωρίζεις ότι στα δύσκολα θα βρίσκονται δίπλα σου. Όμως, για να σε στηρίξουν και να πολεμήσουν μαζί σου, θα πρέπει να ξέρεις να πολεμάς πρώτα μόνος. Κάτι που δεν κατάφεραν οι τελευταίες μνημονιακές κυβερνήσεις.
Έχουν χάσει τον πόλεμο με τις παθογένειες, τις στρεβλώσεις και τις αγκυλώσεις ενός σάπιου συστήματος. Και όσο οι σκληρές μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, τόσο θα ακούμε ωραία και μεγάλα λόγια…
