Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κραυγές και ψίθυροι για τη μη συστημική τράπεζα και το πόρισμα για μονοπάτια μη γνώριμα, πόρισμα που σημειωτέον δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα, γιατί δεν έχει ακόμη αποκτήσει ελληνική γλωσσική ταυτότητα.
Κραυγές και ψίθυροι για τις βουκολικές εγγυήσεις για τηλεοπτικές αδειοδοτήσεις, τις περίεργες δανειοδοτήσεις, τις δικαστικές προκλήσεις για υποθέσεις φοροδιαφυγής και νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, τις άτεχνες παρεμβάσεις, τα κενά και τις ασάφειες, την πραγματικότητα ή/και την κατασκευή της.
Κραυγές και ψίθυροι, που είναι τόσο εκκωφαντικοί όσο και υπόγεια πνιγηροί, για έλεγχο του ελέγχου των πόθεν έσχες, για ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες των μελών της Επιτροπής Διενέργειας του Διαγωνισμού, για σχέσεις που δίνουν τροφή σε νέες υποθέσεις, αφού έχουν εκτεθεί προθέσεις και διαθέσεις. Λάβετε θέσεις, καλούνται στην Επιτροπή Θεσμών ο υπουργός Επικρατείας και οι τέσσερις υπερθεματιστές.
Το θέμα γίνεται θέαμα και εισβάλλει στην οθόνη το ηθικό έρµα, γιατί όλοι διακηρύσσουν ότι δεν θέλουν συγκάλυψη και ορκίζονται στην αποκάλυψη και την αλήθεια. Μιλώντας για την αλήθεια, ας δούμε την ετυμολογική της προέλευση, κατά Μπαμπινιώτη. Το επίθετο αληθής (απ’ όπου η αλήθεια) προήλθε από το στερητικό α- και -λήθος ή την ίδια τη λέξη λήθη: α-ληθής επομένως ήταν αρχικά «αυτός που δεν μπορεί να περάσει στη λήθη, να λησμονηθεί ή να αποκρυβεί», άρα «αυτός που δεν λανθάνει, δεν υποκρύπτεται, αλλά είναι εμφανής, απτός, πραγματικός».
Ποιο είναι μέχρι στιγμής το πραγματικό; Από τη μία, ζητούν το ευθύ, το ίσιο, την αλήθεια και μόνο την αλήθεια και από την άλλη μες στην παραζάλη στη λήθη ποντάρουν πάλι. Όπως σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, σε περίεργες διαδρομές σε δόσεις, που μας βρήκε η νύχτα και η μνήμη άλλαξε πίστα.
Κι έτσι, ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται, το δένδρο αληθείας πριονίζεται, στα κλαδιά η δυσπιστία νοτίζεται κι αυτό τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται.
