Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Δεν πρόλαβε να βγει ο Αύγουστος -τότε που κατά τον Ουμπέρτο Έκο δεν υπάρχουν ειδήσεις, πλην όμως η ελληνική περίπτωση παγίως το διαψεύδει...- και πύκνωσε η πολιτική αντιπαράθεση. Γύρω απ’ όλο και λιγότερο επαληθεύσιμο/διαψεύσιμο υλικό, συνεπώς γύρω από καθαρή σπέκουλα.
Ασφαλώς στο επίπεδο αυτό, της πολιτικής σπέκουλας, κινείται η φημολογία περί εκλογών. πρόωρων, ψιλο-άμεσων εκλογών. εκλογών τακτικισμού από πλευράς κυβέρνησης. Ένα πρώτο ξεκαθάρισμα, εδώ, ταυτολογικό. Εκλογές θα γίνουν όταν γίνουν!
Καμιά κυβέρνηση δεν εκβιάζεται, ούτε παραπλανάται φυσικά, να προσφύγει σε εκλογές χωρίς να το επιλέγει - πλήρως. Ενώ, αφού στη Βουλή των Ελλήνων πέρασαν με τη σημερινή της ισορροπία μέχρι τώρα τα βήματα (δημοσιονομικά, ασφαλιστικά κ.ο.κ.) υλοποίησης του Μνημονίου-3, περιορισμένο νόημα θα είχε τώρα μια προσφυγή στις κάλπες για λόγους πολιτικής εντιμότητας/ξεκαθαρίσματος, αφ’ ης στιγμής κάτι τέτοιο δεν έγινε την άνοιξη της φετινής χρονιάς... Η κυβερνητική πλειοψηφία αποδέχθηκε ό,τι εφαρμόζει. Και προχωράει.
Τη λογική του τακτικισμού φέρνει, ασφαλώς, στην επιφάνεια η υπαρκτή, ψηφισμένη -πλέον- θεσμική καινοτομία της απλούστερης (όχι απλής!) αναλογικής. Που, άμα τη δει κανείς ως μέρος μιας στρατηγικής διπλών εκλογών από μέρους της κυβέρνησης βγάζει νόημα. Επικίνδυνο νόημα, αλλά βγάζει.
Όμως, όπως ήδη είπαμε, εκλογές θα έχουμε τότε μόνον όταν η κυβέρνηση το αποφασίσει, δηλαδή... αποφασίσει ότι εκλογές ταιριάζουν με τον δικό της σχεδιασμό. (Πλην βαριάς πρόσκρουσης, π.χ. στο Προσφυγικό/ Μεταναστευτικό. Όμως αυτά και τέτοια ούτε προβλέπονται, ούτε σχεδιάζονται, ούτε αληθινά αποφεύγονται ή αποκρούονται).
Πάντως, η αγκιτάτσια περί εκλογών -στην αξιωματική αντιπολίτευση η ρίζα, στον Τύπο και τις μιντιακές ανάγκες η συνέχεια, ο Β. Λεβέντης ως κερασάκι- ανεβάζει στο προσκήνιο πριν καν εκπνεύσει το καλοκαίρι μιαν ακόμη εκδοχή «κολοκυθιάς», ετούτη τη φορά με πυρήνα τις προβλέψεις για τον ρυθμό ανάπτυξης.
Δείτε: Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί από την πολυταλαιπωρημένη ΕλλΣτατ ένα μάλλον πειστικό προσωρινό β’ 3μηνο (με υποχώρηση κατά -0,7% έναντι της περσινής «καυτής» περιόδου των Βαρουφάκειων διαπραγματεύσεων, πάντως με μια ανάσα, ένα +0,4% έναντι του α’ 3μήνου του 2016) και «έπεσε» στην αγορά η ευνοϊκότερη τοποθέτηση των Financial Τimes (οι οποίοι μάλιστα μίλησαν για «έκπληξη από την οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα»), με αναφορά σε συρρίκνωση -0,1% σε ετήσια βάση - πολύ μικρότερη από εκείνην που είχε προβλεφθεί από πολλούς, στο -1,8%, ή και την υποχώρηση -1,3% που είχε ανακοινωθεί στο τέλος του α’ 3μήνου.
Μπλεχτήκατε; Καλά κάνατε! Κανείς δεν θα αδικήσει την κυβέρνηση που έσπευσε να «κατοχυρώσει» τη θέση των F.T. (ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τουίταρε -κόλλησε κι αυτός!- ότι πρόκειται για την «καλύτερη απάντηση στην καταστροφολογία»), πλην όμως πριν αλέκτορας φωνήσαι, ήρθε ο Spiegel να «διαβάσει» διαφορετικά τα στοιχεία για την ανάπτυξη (π.χ. επιστρατεύοντας την κατά 6,4% μείωση του τζίρου λιανικής ή πάλιν το αρνητικό κλίμα προσδοκιών επιχειρήσεων και νοικοκυριών το α’ 6μηνο της χρονιάς).
Ας μας επιτρέψει ο αναγνώστης την παρατήρηση ότι την ανάπτυξη που τελικά θα καταγραφεί (και θα γίνει, π.χ. δεκτή ως βάση/υπόθεση εργασίας στις περαιτέρω συζητήσεις για το Μεσοπρόθεσμο, για τη δεύτερη αξιολόγηση/review που μας περιμένει το φθινόπωρο, για τη συζήτηση περί ελάφρυνσης/αναδιάταξης του χρέους...) θα τη μάθουμε όταν καταγραφεί!
Όπως είδαμε κατ’ επανάληψιν, όχι τα δικά μας προγνωστικά, αλλά και των περίπυστων Διεθνών Οργανισμών -Ε.Ε., ΟΟΣΑ, ΔΝΤ- τακτικά διαψεύδονται. Τακτικά και... πολύ! Όταν δε μιλούμε για -0,7% και για +0,4% και για -0,1%, ειλικρινά δεν αξίζει τον κόπο να στηρίζονται σε παρόμοιες προβλέψεις ή εκτιμήσεις ή προσωρινά στοιχεία το οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημα.
Μην κλείσουμε πριν από ένα ακόμη ξεκαθάρισμα, φαινομενικά φορτισμένο πολιτικά: εκείνο που αφορά την «υπόθεση Γεωργίου». Δηλαδή την στο υψηλότερο επίπεδο της Ελληνικής Δικαιοσύνης επαναφορά της κακουργηματικής διώξεως εναντίον του επικεφαλής της ΕλλΣτατ για παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος (άλλη «κολοκυθιά» κι αυτή, πολύ βαρύτερη σε συνέπειες όταν λειτούργησε!) με βάση τα οποία «μπήκαμε στο Μνημόνιο».
Ανεξάρτητα από το τι λέει ο ίδιος ο Α. Γεωργίου ή τι πολιτικός καβγάς θα στήνεται περί την υπόθεσή του, θα άξιζε να σκεφθεί η σεπτή Δικαιοσύνη -που οφείλει να είναι τυφλή, όμως δεν δικαιούται να είναι γκαβή!- πού οδηγούμαστε άμα κριθεί κακουργηματικά ένοχος εκείνος, τα στοιχεία του οποίου είναι τα μόνα παραδεκτά σε διεθνές επίπεδο, πάντως στο Ευρωπαϊκό, όπου «ζούμε». Ποιος και πώς θα το συμμαζέψει κάτι τέτοιο, ύστερα;
