Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Αμπενόμικς, μία πολιτική πολύ μακρινή στην Ευρωζώνη, αλλά αρκετά επίκαιρη, ίσως και διδακτική, στους σημερινούς δύσκολους καιρούς.
Στηρίζεται στο τρίπτυχο: νομισματικά μέτρα στήριξης, δημοσιονομική ευελιξία και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κάτι στο οποίο έχει επανειλημμένως αναφερθεί και ο διοικητής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, όταν λέει ότι η νομισματική πολιτική από μόνη της δεν επαρκεί, χρειάζεται και η συμβολή των κυβερνήσεων.
Γι’ αυτό λοιπόν και τα Αμπενόμικς -από το όνομα του Ιάπωνα πρωθυπουργού Σίντζο Άμπε, που άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική αυτή από τον Δεκέμβριο του 2012 για να αναθερμάνει και να μεταρρυθμίσει την ιαπωνική οικονομία- αξίζουν μία πιο ενδελεχή ματιά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε άρθρο του περιοδικού «The Economist».
Μπορεί η ιαπωνική οικονομία, από τη δεκαετία του 1990, να χαρακτηρίζεται από πτώση των τιμών και σπασμωδική ανάπτυξη, μπορεί το ιαπωνικό ΑΕΠ να είναι το ίδιο με 25 χρόνια πριν, όταν το αμερικανικό έχει αυξηθεί κατά 135%, μπορεί το ιαπωνικό χρέος να είναι υψηλότερο από κάθε άλλη φορά, μπορεί να μην έχει γίνει καμία μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας, όμως με τον πληθωρισμό κάτι έγινε.
Η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας έχει υπερδιπλασιάσει τον ισολογισμό της από τον Απρίλιο του 2013 και μείωσε τα επιτόκιά της κάτω του μηδενός τον Φεβρουάριο, συνεχίζοντας με ολοένα και περισσότερα μέτρα. Ο πληθωρισμός, παρότι απέχει παρασάγγας από τον στόχο του 2%, εάν εξαιρέσουμε τις τιμές ενέργειας, αυξάνεται επί 32 συναπτούς μήνες.
Πριν από τα Αμπενόμικς, οι τιμές καταναλωτή στην Ιαπωνία υποχωρούσαν, με μικρά διαλείμματα ανόδου, για περισσότερο από δέκα χρόνια. Η Ιαπωνία έχει αυξήσει τον πληθωρισμό τη στιγμή που έχει υποχωρήσει σε Αυστραλία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία, σύμφωνα με το περιοδικό.
Φυσικά, οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες και οι στόχοι πολύ υψηλοί. Και αυτό ακριβώς είναι που έχει καταδικάσει το πρόγραμμα σε αποτυχία. Ουσιαστικά όμως τα Αμπενόμικς έδειξαν ότι οι κεντρικές τράπεζες μαζί με τις κυβερνήσεις μπορούν να στηρίξουν μία αναιμική οικονομία, αρκεί να πιστέψουν σε αυτό επιχειρήσεις και καταναλωτές.
