Είναι περίπου 500, Ερυθραίοι, Αιθίοπες, Σουδανοί ή Αφγανοί. Μετανάστες, από τους οποίους ορισμένοι από τη «Ζούγκλα» του Καλέ, στη βόρεια Γαλλία, καταυλισμό ο οποίος διαλύθηκε εν μέρει από τις αρχές, δημιούργησαν νέο καταυλισμό στο ανατολικό Παρίσι, ελπίζοντας κάποιος να τους φροντίσει.

Κάτω από γραμμή του εναέριου μετρό, κοντά στην πλατεία της Μάχης του Στάλινγκραντ, στρώματα, κουβέρτες, σάκοι στρωμένοι στο έδαφος ανάμεσα σε σκουπίδια. Είναι το μέρος όπου αυτοί οι άνδρες, με τους οποίους ζουν ορισμένες γυναίκες και παιδιά, διάλεξαν να μείνουν. Απέναντι, στο βουλεβάρτο όπου κυκλοφορούν ανήσυχοι περαστικοί, το καφέ φέρει ένα όνομα που αφήνει θέση στο όνειρο: «Ολα θα πάνε καλά».

«Στην αρχή, είχαμε 50 αφίξεις την ημέρα», εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο η Μαρί-Λορ Μαλρίκ, κάτοικος της γειτονιάς που κινητοποιήθηκε μαζί με άλλους για να παράσχουν βοήθεια. Βλέπει μια σχέση ανάμεσα σε αυτή την πρόσφατη κοσμοσυρροή και στη διάλυση της νότιας περιοχής της «Ζούγκλας» του Καλέ, όπου συνωστίζονται χιλιάδες μετανάστες που ονειρεύονται να φθάσουν στη Μεγάλη Βρετανία.

Σε τρεις εβδομάδες, ο τόπος αυτός έγινε ο νέος καταυλισμός του Παρισιού, όπου πολλοί άλλοι εκκενώθηκαν τους τελευταίους μήνες.

Ο Φατέχ, 25χρονος Αφγανός, έζησε πολλούς μήνες «ως άστεγος σε κήπους ή στην άκρη του πεζοδρομίου» στο Μπομπινί του βόρειου Παρισιού ή στις λαϊκές συνοικίες βόρεια της πρωτεύουσας. «Κανονικά ένας πρόσφυγας δεν κοιμάται όπως ένας άστεγος, δέχεται φροντίδα επειδή έχει φύγει από μια εμπόλεμη χώρα», λέει.

Η αίτησή του για άδεια παραμονής είναι ακόμη υπό εξέταση. Όμως το πιο σκληρό για αυτόν τον νέο άνδρα, που έμαθε να μιλά γαλλικά ακούγοντας τους ανθρώπους στον δρόμο, είναι ότι «διώχνουν τους Αφγανούς από παντού. Κάθε φορά αναρωτιέμαι αν είμαι η Αλ-Κάιντα ή ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, αν είμαι τρομοκράτης... Αυτό πονάει», εξομολογείται.

«Οι συνθήκες… δεν είναι αυτές που πρέπει», λέει ο γείτονάς του στο διπλανό στρώμα, ο 19χρονος Ζακαρία. «Όμως πρέπει να αντισταθούμε, και στη συνέχεια λίγο λίγο το πουλί θα φτιάξει τη φωλιά του», λέει αυτός ο νεαρός από το Τσαντ, που θέλει να διατηρήσει την ελπίδα.