Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Η αλήθεια είναι πως η παράξενη αυτή «ψήφος εμπιστοσύνης» προς τον Αλέξη Τσίπρα, που δόθηκε προ ημερών από το ιδιαίτερο δίδυμο Μισέλ Σαπέν/Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έχει φύγει από την επικαιρότητα. Φρονούμε όμως πως έχει σημασία να διερωτηθεί κανείς, εν ψυχρώ πλέον, τι ακριβώς υποδήλωνε, «πού το πήγαιναν» οι δύο αυτοί κυρίαρχοι του Eurogroup - και τούτο τη στιγμή ακριβώς που η τρόικα/το κουαρτέτο έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα (καλά, Πάσχα των Καθολικών είχαν οι άνθρωποι, αργία κ.λπ.), χωρίς να έχει καταλήξει κάπου η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση/review του μνημονίου-3.
Γράφει ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης.
Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ότι η συμφωνία ήταν κοντά, αλλά και ότι αν φθάσουμε σε Μάιο ή Ιούνιο «καήκαμε» (Τσακαλώτος, φιλικά γνωστός στις Βρυξέλλες και ως «Ε.Τ.», σαν το συμπαθητικό εξωγήινο πλασματάκι). «Εγώ τον εμπιστεύομαι» πήρε την πρωτοβουλία να απαντήσει πρώτος ο Γάλλος, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν εμπιστεύονται σήμερα στην Ευρώπη τον Αλέξη Τσίπρα. «Φυσικά κι εγώ» συνεισέφερε ο Σόιμπλε. Το δίδυμο Σαπέν - Σόιμπλε είπε, με την ίδια ευκαιρία αρκετά ακόμη ως προς τη συνέχιση της προσπάθειας προσαρμογής -«θα πρέπει να προχωρήσει την προσπάθεια μέχρι το τέλος» (και να βοηθηθεί γι' αυτό)- αλλά και σχετικά με την αντιμετώπιση του προσφυγικού ή πάλι για το πολυπόθητο άνοιγμα του ζητήματος του χρέους.
Εκεί όμως που θα ‘πρεπε να δοθεί μεγαλύτερη σημασία, ήταν η πρωτοβουλία του Μισέλ Σαπέν να θυμίσει ότι «πριν από την τωρινή κυβέρνηση υπήρξαν κι άλλες» όπως της δεξιάς αλλά και του ΠΑΣΟΚ «που δεν έκαναν τις απαραίτητες προσπάθειες, ενώ σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση που προσπαθεί». Γιατί να γίνεται κάτι τέτοιο, ειδικά στη σημερινή συγκυρία;
Μια πρώτη απάντηση -που την ακούσαμε στην εσωτερική πολιτική διαμάχη, όχι τόσο από την αξιωματική αντιπολίτευση όσο από τη Φώφη Γεννηματά, αλλά κυρίως από μιαν κακόζηλη Ζωή που τουίταρε (φυσικά) ότι άμα ο Σόιμπλε δηλώνει εμπιστοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα, τότε «είναι ολοφάνερο γιατί δεν πρέπει να τον εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός»- είναι ότι στην τωρινή της στάση η κυβέρνηση «βολεύει» τους Ευρωπαίους δανειστές. Γιατί εφαρμόζει/επιχειρεί να εφαρμόσει τα μέτρα των ννημονίων, συγκρατώντας ταυτόχρονα το κοινωνικό μέτωπο, όπως ποτέ άλλοτε δεν είχε κατορθωθεί (από τους προηγούμενους). Μια δεύτερη, που κι αυτή έχει πολυσυζητηθεί οπότε ας μην επανερχόμαστε, είναι ότι την ίδια ακριβώς ώρα η ίδια αυτή κυβέρνηση κατορθώνει να μην της ξεφύγει το προσφυγικό - κι ας είναι η πολιτική την οποία καλείται να εφαρμόσει και προσπαθεί να εφαρμόσει ακριβώς αντιδιαμετρική από τα πιστεύω της. Είναι, όμως, εξόχως «ευρωπαϊκή». Υπάρχει και μια άλλη -πιο δυσάρεστη/πιο κυνική ερμηνεία. Πάντα οι «εταίροι» έλεγαν καλά λόγια για τις ελληνικές ηγεσίες, τις οποίες πρώτα είχαν κατακεραυνώσει, όταν πλέον εκείνες -οι ηγεσίες- έδειχναν να προσπαθούν να κουβαλήσουν την προσαρμογή. Θυμηθείτε: καταδικαστέος ο ΓΑΠ μέχρι και το Νταβός, ύστερα του απονεμήθηκε ως και το Βραβείο Καρλομάγνου (μόνον ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε λάβει, ως Ελληνας). Απόβλητος ο Αντώνης Σαμαρά, μέχρι τη διαπραγμάτευση του 2012, ύστερα τιμώμενος στην Καγκελαρία από την Αγκελα Μέρκελ με θέα τον κρυστάλλινο θόλο του Μπούντεσταγκ. Βέβαια, εδώ χρειάζεται να ολοκληρώσουμε τη διαδρομή της μνήμης: οι ίδιοι αυτοί ηγέτες «της εποχής των μνημονίων», ευθύς ως παρεξέκκλιναν από τη διαδρομή της προσαρμογής -ο καθένας με τον τρόπο του...- ρίχτηκαν στα σκυλιά από τους ίδιους που τους είχαν αγκαλιάσει επιδεικτικά. Να προσέχει, όχι να επιχαίρει με τα καλά λόγια Σαπέν - Σόιμπλε θα ‘πρεπε ο Αλέξης Τσίπρας (και, θαρρούμε, αυτό κάνει).
Yπάρχει όμως και μια ακόμη διάσταση. ΕΙΔΙΚΑ ετούτη τη φορά -στο μνημόνιο 3, ας πούμε- οι «εταίροι», και πάντως το δίδυμο Σαπέν - Σόιμπλε, γνωρίζουν απολύτως ότι έχουν σφίξει διαπραγματευτικά τα λουριά τόσο, ώστε το Πρόγραμμα Προσαρμογής και με τα τωρινά μέτρα στραγγίσματος, και με το αδιέξοδο των «κόκκινων δανείων»/τη μοίρα των τραπεζών και με το πικρό ανέκδοτο του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ σε ορίζοντα 2018 (όπως ήταν σε ορίζοντα 2015!) να μη βγαίνει. Ωστε να χρειάζεται να διορθωθεί. Τώρα. Καθ’ οδόν. Αλλά... χωρίς να τσαλακωθεί η υπεροψία και η κυριαρχία των «εταίρων». Αυτή είναι η πιο δύσκολη αποστολή που θα χρειαστεί να κουβαλήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Και γι' αυτήν ενθαρρύνεται/προληπτικά επιβραβεύεται, θαρρούμε.
