Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Ζούμε ιστορικές στιγμές; Πόσο σημαντικά είναι όσα ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας; Στην Ευρώπη κάνουν πως αποφασίζουν για το προσφυγικό.
Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί από την ώρα που ξεκίνησε η συζήτηση για το κλείσιμο των συνόρων της χώρας με τους βόρειους γείτονές μας. Στις Βρυξέλλες προσπάθησαν να ικανοποιήσουν τα τουρκικά αιτήματα, ώστε οι εξ ανατολών γείτονες να συμβάλουν στην επιβράδυνση των προσφυγικών ροών προς τη χώρα.
Εκείνοι, καλού κακού, προέβησαν και σε παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου, για να μη νομίσουν στις Βρυξέλλες πως μια συμφωνία επί του προσφυγικού θα αποτελέσει αφορμή για στροφή στις υπόλοιπες τουρκικές επιδιώξεις.
Την ίδια ώρα, «τελείωσαν τα άσχημα και έρχονται τα χειρότερα» ανακοίνωσε στη Βουλή ο αρμόδιος επί του φορολογικού και η ήδη ζαλισμένη, από την κατακόρυφη πτώση των εισοδημάτων, μεσαία τάξη αισθάνθηκε το στομάχι της να στριφογυρίζει.
Ωραία ατμόσφαιρα. Αυτό σέρβιρε σαν μήνυμα ο επί 36 χρόνια με τους φόρους ασχολούμενος υπουργός, παράλληλα με μια επίθεση στο ΔΝΤ, που όλοι του φορτώνουν την έλευση των χειρότερων.
Άρα η διαπραγμάτευση για το φορολογικό που πρότεινε η κυβέρνηση στους θεσμούς δεν είχε αίσιο τέλος. Αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι αυτά και τα «άλλα», τα «κόκκινα» δάνεια και το ασφαλιστικό, γεννούν την υποψία ότι πιθανώς θα υπάρξει επανάληψη του περσινού πρώτου εξαμήνου.
Η πρώτη αξιολόγηση -που θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί πέρυσι, αν υπήρχε προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθεί το πικρό ποτήρι- παίρνει πάλι το μονοπάτι της σκληρής διαπραγμάτευσης που θα ολοκληρωθεί στο «και πέντε».
Όταν δηλαδή οι υποχρεώσεις για τη διατήρηση της όποιας αξιοπιστίας διαθέτει η χώρα οδηγήσουν σε ένα «επώδυνο συμβιβασμό» ή σε ένα άλμα στο κενό. Φταίει η κυβέρνηση για την επανάληψη της ίδιας και σχετικά πολυδάπανης συνταγής;
Όχι, σύμφωνα με τις αποστροφές του λόγου των κυβερνητικών στελεχών. Καθώς στις πιέσεις της αντιπολίτευσης απαντούν, ενίοτε, υπογραμμίζοντας πως τον Σεπτέμβριο οι πολίτες ήξεραν τι υπήρχε ως έργο για κάθε ελληνική κυβέρνηση και εξέλεξαν τον ίδιο κυβερνητικό συνασπισμό για να το διεκπεραιώσει.
Σαν να λένε πως η κοινωνία λειτουργεί με μεγαλύτερη ηρεμία όταν, αγνοώντας τα χρονοδιαγράμματα, η διαπραγμάτευση παίρνει τροπή υπερήφανης μάχης που τελικά θα χαθεί, αφού πρώτα εξαντληθούν τα περιθώρια κάθε παραμέτρου που σχετίζεται με το χρέος.
Η οικονομία ωστόσο δεν μπορεί έτσι να βαδίσει υποστηρικτικά για την κοινωνία που έχει να καλύψει υλικές ανάγκες, ενώ από την κυβέρνηση καλύπτεται στο συναισθηματικό πεδίο. Η αδικία που γίνεται σε βάρος της οικονομίας υπέρ ενός μασάζ στην κοινωνία χρειάζεται αποτίμηση, αφού το κόστος του δεν θα το πληρώσει τελικά η κυβέρνηση.
Αλλά εκείνοι οι πολίτες που αντέξανε τα μέτρα τριών μνημονίων και παράγουν ακόμα πλούτο προς φορολόγηση. Ακόμα και αν τα όρια του πλούτου πάνε στις 10.000 ευρώ.
