Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Από τα «ντόπια και ξένα συμφέροντα» και τη «διαπλοκή» έως τους «νταβατζήδες» και τα «συστημικά μέσα» ή τους «βαρόνους» δεν έχει περάσει μία αιωνιότητα και το θέμα επανέρχεται με συχνότητα.
Δεν αμφισβητώ το φαινόμενο. Πώς θα μπορούσα άλλωστε, όταν τα παιχνίδια εξουσίας πάντοτε στο επίκεντρό τους έχουν τις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικών συμφερόντων. Πώς το ‘λεγε ο Πουλαντζάς; Τα όρια της «αυτονομίας» του Κράτους σε σχέση με το Κεφάλαιο είναι πάντα «σχετικά».
Σχετική, όμως, είναι και η σύγκρουση με τις «ομάδες πίεσης», αφού «στην πολιτική χρειάζεσαι φίλους, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεσαι έναν εχθρό», ενώ υπάρχει η υποψία ότι μια χαρά κρύβεται η αδιαφάνεια πίσω από το πέπλο της διαφάνειας.
Οπως συμβαίνει και στο διήγημα του Εντγκαρ Αλαν Πόε, το «Κλεμμένο γράμμα». Οταν ο βασιλιάς μπαίνει στην κάμαρα της βασίλισσας, αυτή θα κάνει μια προσπάθεια για να το κρύψει, αλλά μην προλαβαίνοντας θα αναγκαστεί να το αφήσει πάνω στο τραπέζι. Ο υπουργός που «κατανοεί το μυστικό της… βγάζει ένα γράμμα παρόμοιο... το ανοίγει, καμώνεται ότι το διαβάζει και το αποθέτει παραπλεύρως του άλλου. Τελικώς αποχωρεί παίρνοντας από το τραπέζι το ξένο γράμμα».
Η βασίλισσα ζητάει τη βοήθεια της αστυνομίας. Ο επιθεωρητής Ντιπέν εντοπίζει το γράμμα στο διαμέρισμα του υπουργού «στο μέσον του γείσου πάνω από το τζάκι», το παίρνει, αφού όμως, το αντικαθιστά κι αυτός μ’ ένα άλλο. Το γράμμα έτσι συνεχώς διαφεύγει, αλλά βρίσκει εν τέλει και τον τελικό του προορισμό. Ποιο γράμμα, όμως, αποτρέπει το δράμα; Αυτό που αναπληρώνει την κενή θέση; Αυτό που κρύβεται στο πιο εμφανές σημείο; Εν τέλει, η κατοχή του γράμματος ή η χρήση του προσδίδουν εξουσία;
Μία είναι η ουσία. Αυτό το γράμμα εκτρέπει διαρκώς την αφήγηση.
