Οι περισσότερες κυβερνήσεις διογκώνουν τις επιτυχίες τους και κρύβουν τις αποτυχίες. Μερικές αποπειρώνται μάλιστα να γιορτάσουν τις αποτυχίες τους, ελπίζοντας να τις κάνουν έτσι να φανούν σαν επιτυχίες. Αυτήν την περίοδο, όμως, οι Ευρωπαίοι ακολουθούν την αντίθετη προσέγγιση: υποβαθμίζουν τις επιτυχίες τους, σχολιάζει στο τελευταίο του τεύχος ο «Economist».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Είναι αλήθεια ότι πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες διέρχονται κρίση, και ότι η ανεργία είναι υψηλή. Με εξαίρεση τη Γερμανία όμως, η ανεργία είναι μικρότερη σε σχέση με τα τέλη της δεκαετίας του '90. Τα τελευταία χρόνια, η Ευρώπη δημιούργησε ίσο αριθμό θέσεων απασχόλησης με την Αμερική. Αυτό δεν το λένε όμως ποτέ οι πολιτικοί, που φαίνεται να πιστεύουν ότι η διαιώνιση της ανεργίας είναι το κόστος που πρέπει να πληρώνουν οι Ευρωπαίοι για μια πολιτισμένη διαβίωση.
Ο κύριος λόγος που η ανεργία μειώνεται, γράφει ο «Economist», είναι ότι πολλές χώρες έχουν υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις και τώρα αποκομίζουν τα οφέλη.
Ούτε αυτό όμως το λένε οι πολιτικοί, οι οποίοι ορκίζονται είτε ότι δεν θα επιτρέψουν ποτέ να γίνουν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στις χώρες τους είτε, σε περίπτωση που ήδη τις ξεκίνησαν, ότι τους υποχρέωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Υπάρχει μια δικαιολογία γι' αυτή την προσέγγιση: πολλοί ψηφοφόροι αντιτίθενται στις επιλογές των πολιτικών. Είναι σωστό να λαμβάνουν υπόψη τους την κοινή γνώμη, αλλά έχουν και ένα άλλο καθήκον: να υπερασπίζονται ορισμένες επιλογές τους απέναντι στους ψηφοφόρους. Δύσκολα μπορεί να περιμένει κανείς από την κοινή γνώμη να δείξει ενθουσιασμό για ένα σχέδιο που οι ηγέτες αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό ή απαισιοδοξία.
Ευχάριστες ειδήσεις έρχονται και από την ανατολική Ευρώπη. Το γεγονός ότι οι οικονομίες πολλών πρώην κομμουνιστικών χωρών παρουσιάζουν πλέον ανάπτυξη είναι προς όφελος ολόκληρης της Ευρώπης. Λίγοι ηγέτες της «παλαιάς Ευρώπης» μιλούν όμως γι' αυτό. Το αποτέλεσμα είναι να κυριαρχούν οι λαϊκιστές, και ο «πολωνός υδραυλικός» να μετατρέπεται σε μπαμπούλα.
Οι ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν ασφαλώς λόγους να είναι απαισιόδοξοι. Πρώτον, απορρίφθηκε το σχέδιο Συντάγματος από τους γάλλους και τους ολλανδούς ψηφοφόρους. Δεύτερον, δεν κατέστη δυνατό να επιτευχθεί συμφωνία για τον προϋπολογισμό της περιόδου 2007-2013. Αν όμως αυτή η απαισιοδοξία ριζώσει, θα εμποδίσει τη συνέχεια.
Το ηθικό μήνυμα της ιστορίες δεν είναι «don't worry, be happy». Οι πολιτικοί θα πρέπει όμως τουλάχιστον να διεκδικούν την ευθύνη για τις επιτυχίες, εκεί όπου υπάρχουν. Τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα στην Ευρώπη. Δεν είναι ανάγκη να μετατρέπονται σε κρίση και οι επιτυχίες.
Πηγή: The Economist, ΑΠΕ
* Ισως φταίει το γεγονός ότι στην Ευρώπη δεν αναγνωρίζουμε την δύναμή μας, όπως υποστηρίζει ένας Αμερικανός. Ο συγγραφέας, καθηγητής και Πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικών Τάσεων Τζέρεμι Ρίφκιν http://www.naftemporiki.gr/premium/archive/story.asp?id=1104232&hilite=%D1%DF%F6%EA%E9%ED .
