Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Από το 2012, όταν έλαβε χώρα η πρώτη -καθυστερημένη και ανεπαρκής- αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, γεννιούνταν ανά καιρούς προσδοκίες ότι η ελληνική οικονομία θα δει επιτέλους το «φως στην άκρη του τούνελ».
Και τελικά διαψεύδονταν. Μπορούμε να επιρρίψουμε την ευθύνη στις «εμμονές» των πιστωτών, στους εσφαλμένους υπολογισμούς για τις υφεσιακές επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας, στα λάθη των μνημονίων και της τρόικας.
Αυτά, όμως, έγιναν και σε άλλες χώρες που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης και οι οποίες σήμερα ατενίζουν το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Τώρα, που έχουμε αποδεχθεί τις ψευδαισθήσεις της αντι-μνημονιακής ρητορικής, καιρός είναι να παραδεχθούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο τα λάθη των άλλων, αλλά εκείνα που κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε εμείς.
Και ακόμη περισσότερο, το πρόβλημα είναι τα όσα δεν κάνουμε: ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
Στον τομέα αυτό βλέπουμε σταθερά την πλάτη των υπόλοιπων μελών της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτό ίσχυε και στην προ κρίσεως εποχή, όταν ακόμη δεν είχαμε απέναντί μας τους «ανάλγητους πιστωτές».
Γιατί πάντα υστερούσαμε σε τομείς όπως η διαφάνεια, η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας, το σταθερό φορολογικό περιβάλλον: παράγοντες που καθιστούν μία χώρα ελκυστικό επενδυτικό προορισμό.
Γιατί η κάθε κυβέρνηση θεωρούσε «καθήκον» της να πειραματίζεται με αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Γιατί ποτέ δεν θεωρήσαμε προτεραιότητα το να επενδύσουμε στην έρευνα και την καινοτομία.
Εάν, όμως, δεν βελτιωθήκαμε σε τίποτα από τα παραπάνω πώς είναι δυνατόν ο ΟΟΣΑ να μας κηρύσσει πρωταθλητές τόσο στην περιστολή των δημοσίων δαπανών όσο και στις μεταρρυθμίσεις για την περίοδο 2007-2014;
Τα πράγματα είναι απλά.
Στο πρώτο μέτωπο επιλέξαμε την εύκολη λύση της συρρίκνωσης του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
«Μεταρρυθμίσεις», από την άλλη, βαφτίσαμε τα μέτρα με στόχο τη μείωση του εργατικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς άλλες πρωτοβουλίες για τη διευκόλυνση του επιχειρείν και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Μειώσαμε τους κατώτατους μισθούς και τραβήξαμε στα άκρα την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, γιατί δεν θέλαμε ή δεν μπορέσαμε να θίξουμε συντεχνιακά συμφέροντα - κάτι που θα ήταν απαραίτητο για το άνοιγμα των αγορών προϊόντων και άλλες διαρθρωτικές αλλαγές.
Μείναμε στις πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης και αφήσαμε κατά μέρος τις αλλαγές.
Αυτές, όμως, δεν απέδωσαν, γιατί φθηνός δεν σημαίνει απαραίτητα ανταγωνιστικός.
Οσο δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, «το φως στο τούνελ» θα μένει κλειστό... λόγω περικοπών.
