Η ανάγκη τού ελεύθερου ανθρώπου να ζει σύμφωνα με το προσωπικό σύστημα αξιών του συγκρούεται με την ισχύ μιας αυθαίρετης και αλαζονικής εξουσίας. Και, αλήθεια, ποιος και πώς μπορεί να εκφράζει το σύνολο, ώστε να είναι  νόμιμη και αποδεκτή η εξουσία του;

Ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ένα διαχρονικό τραγικό σχόλιο στην αλαζονεία της εξουσίας, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που παρουσιάζεται από την 5η Εποχή Τέχνης, σε συνεργασία με το ΔH.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, αφού ταξίδεψε στα μεγάλα θέατρα της περιφέρειας με επιτυχία, παρά τη δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία, και κέρδισε τα θετικά σχόλια του κοινού, ολοκληρώνει τις παραστάσεις της.

Η βαθύτατα πολιτική τραγωδία του Σοφοκλή, που ανέβηκε σε νέα μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή, επιχειρώντας μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του έργου, μέσα σε ένα ποιητικό εικαστικό περιβάλλον, με τη σύγχρονη μουσική εκδοχή του Σταύρου Γασπαράτου, δίνει τις δύο τελευταίες της παραστάσεις στην Αθήνα, στις 8 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα, και  στις 9 Σεπτεμβρίου, στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου, και κλείνει την περιοδεία της στις 11 Σεπτεμβρίου, στο Αμφιθέατρο Πολιτιστικού και Αθλητικού Πάρκου της Νέας Μάκρης, στις 9 το βράδυ.

Η ιστορία της «Αντιγόνης» εξελίσσεται στη Θήβα, όπου βασιλεύει η οικογένεια των Λαβδακιδών και βρίσκεται σε κατάσταση δεινής πολιτικής κρίσης, λόγω της εμφύλιας διαμάχης. Οι δυο γιοι του τελευταίου βασιλιά, του Οιδίποδα, που χάθηκε χτυπημένος από τη βαριά κατάρα που κατατρύχει τους Λαβδακίδες, συγκρούονται για τη διαδοχή. Και, ενώ ο Ετεοκλής έμεινε να κυβερνά τη Θήβα, ο Πολυνείκης, εξόριστος, ξεσήκωσε στρατό από το Άργος, για να επιτεθεί στην πόλη. Η επίθεση αποτυγχάνει, αλλά ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης αλληλοσκοτώνονται στη μάχη. Στη ζωή, απομένουν πλέον οι δυο κόρες του Οιδίποδα, η Αντιγόνη και η Ισμήνη, τελευταίοι κρίκοι της αλυσίδας των Λαβδακιδών.

Η τραγωδία ξεκινά την αυγή, μετά τη νίκη των Θηβαίων. Ο Κρέοντας, που έχει  αναλάβει την εξουσία ως στενότερος συγγενής των γιων του Οιδίποδα, διατάζει να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, ως προδότης της πατρίδας του, και ορίζει ποινή θανάτου για όποιον παραβεί τη διαταγή του. Η Αντιγόνη εξεγείρεται εναντίον της σκληρής προσταγής, η οποία καταστρατηγεί τους άγραφους νόμους που προστατεύουν τους νεκρούς και προσβάλλει το ιερό αίσθημα της αδελφικής αγάπης και, αψηφώντας τον κίνδυνο, επιχειρεί να θάψει τον αδελφό της.

Αυτός ο αγώνας ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Κρέοντα για το νεκρό σώμα του Πολυνείκη, συμπυκνώνει όλες τις εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση συγκρούσεις (δίκαιου και νόμιμου, αρσενικού και θηλυκού, παλαιού και νέου, ιδιωτικού και κοινωνικού, ύπαρξης και θνητότητας, ανθρώπινου και θείου). Η Αντιγόνη συλλαμβάνεται και καταδικάζεται, από τον Κρέοντα, σε θάνατο. Όμως, από τη στιγμή που ξεστομίζει τη θανατική της καταδίκη, διαφαίνεται ο δρόμος, που οδηγεί στην καταστροφή του.

naftemporiki.gr