«Θαρρείς πως δεν μας κυβερνούν πια οι θεοί οι ίδιοι/ και νέοι τώρα φύτρωσαν θεσμοί που μας ορίζουν». (Μήδεια, Ευριπίδης).

Θεσμός τείνει να γίνει η διαφθορά και οι ποικίλες εκδοχές της, ωσάν τις κεφαλές της Λερναίας Υδρας. Ως εξαίρεση, η διαφθορά είναι διαχρονικό και παγκόσμιο φαινόμενο. Το θέμα όζει, όταν η εξαίρεση γίνεται κανόνας, όταν αποτελεί κοινωνικά αποδεκτό φαινόμενο, όταν εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα της κοινωνίας, με την παθητική αποδοχή-παραδοχή «Ολοι λαδώνονται». Στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη σε πιάσουν (σαν την φιλοσοφία των αρχαίων Σπαρτιατών): η φοροκλοπή, το ρουσφέτι, το φακελάκι, η εξαγορά ακόμη και δικαστικών αποφάσεων, ο παράνομος πλουτισμός.

H εικόνα της χώρας είναι απογοητευτική, αν και η Διεθνής Διαφάνεια μας προβίβασε εφέτος από την 49η στην 47η θέση.

Ο πολίτης εναλλάσσεται στο ρόλο του θύματος-συναλλασσόμενου (αναγκάζεται να χρηματίσει) και του δράστη-κρατικού λειτουργού (αξιώνει ή δεν αρνείται χαριστική απόκτηση οικονομικού οφέλους). Μάλιστα παρατηρείται ότι περισσότερες απαγορευτικές διατάξεις δημιουργούν νέες εστίες διαφθοράς, διότι ο αργυρώνητος αναλαμβάνει μεγαλύτερο ρίσκο, άρα ανεβάζει την «ταρίφα».

Ετσι, η διαφθορά αναπαράγεται, εφόσον εκτρέφεται από τον ίδιο της τον εαυτό.

Ποιος λοιπόν θα λάβει μέτρα; Ο πολιτικός κόσμος; Μα οι πολίτες κατατάσσουν τα πολιτικά κόμματα στην κορυφή της διαφθοράς http://www.naftemporiki.gr/news/static/05/12/09/1129141.htm . Οι πολίτες υποψιάζονται -σε βαθμό που γίνεται πεποίθηση- ότι οι Ρομπέν δεν θέλουν να ελευθερώσουν τον βασιλιά Ριχάρδο, αλλά να κρατήσουν τα λύτρα.

Τι θα γίνει λοιπόν, θα πνιγούμε στη δυσωδία της κόπρου του Αυγείου; Μήπως να περιορίσουμε το μέλι;

K.T.