Η παράσταση του νέου έργου του Γιάννη Μαυριτσάκη, «Μετατόπιση προς το ερυθρό», που σκηνοθέτησε με επιτυχία ο Θάνος Παπακωσταντίνου - πλαισιωμένος από καταξιωμένους ηθοποιούς, μετά τη θερμή περσινή της υποδοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών, παρουσιάζεται ξανά - από την Helter Skelter Company -  στην Πειραιώς 260, στις 10 και 11 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ.

Έλευση ενός καινούριου είδους

Στο έργο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Between the Seas (Mediterranean Performing Arts) της Νέας Υόρκης, το καλοκαίρι του 2013, με τον τίτλο «Redshift», ένας θηριοδαμαστής βρίσκεται στη σκηνή ενός τσίρκου, ανάμεσα σε παράξενα ζώα και ακροβάτες, και μιλάει για την έλευση ενός καινούριου είδους, εκθαμβωτικού και καταστροφικού, ενός καινούριου εγωισμού, που παίρνει την κυριαρχία. Από τις ερμητικά κλειστές αίθουσες συνεδριάσεων με το αυστηρό τελετουργικό, μέχρι την αγκαλιά μιας βασίλισσας - τροφού που εκπληρώνει φαντασιώσεις, οι ήρωες του έργου αποσυνδέονται από το παρελθόν τους και μετατοπίζουν τον κόσμο.

ELENI POUPOULIDOU

Η θεατρολόγος Τζωρτζίνα Κακουδάκη σημειώνει: «Στο έργο “Μετατόπιση προς το ερυθρό” (όρος της αστρονομίας: το τεκμήριο της συνεχούς διαστολής του σύμπαντος), όλα τα θραυσματικά δραματικά πρόσωπα συνθέτουν μία δυσοίωνη εικόνα για την ανθρώπινη μοίρα: είναι αναπόφευκτο, κάποτε, να συντριβούμε και να καταβροχθιστούμε μέσα σε ένα σύμπαν καινοφανών και ημιθανών αστέρων, όπου, κάθε τόσο, ένας καινούριος εγωισμός ανασυντίθεται, πιο ισχυρός και απόλυτος από τους προηγούμενους, ένας εγωισμός που αναγκάζει όλους τους άλλους να υποκύψουν και να καταναλωθούν.

ELENI POUPOULIDOU NDP

Ο Γιάννης Μαυριτσάκης, στα έργα του, εστιάζει σε αυτό, που κρύβεται πίσω από το παραπέτασμα της πραγματικότητας.  Άλλοτε, με πρωταρχική αφορμή το πένθος, άλλοτε, την αλυσιτέλεια του έρωτα, την αποστροφή προς την κοινωνία, την άρνηση της ζωής και, άλλοτε, με την ελπίδα της καταστροφής του κόσμου, όπως στο “Μετατόπιση προς το ερυθρό” (2012). Η πλαστή εντύπωση ότι τα πράγματα κυλούν υπό μια ομαλότητα εδώ καταρρίπτεται.

“Η ζωή είναι κάτι αποτρόπαιο και, πίσω στο βάθος, πίσω από όσα γνωρίζουμε γι’ αυτήν, εμφανίζονται δειλά οι νύξεις μιας δαιμονικής αλήθειας, που κάνουν καμιά φορά τη ζωή χίλιες φορές πιο αποτρόπαιη” (Χ. Φ. Λάβκραφτ, Άρθουρ Τζέρμυν).

ELENI POUPOULIDOU NDP

Μέσα από ένα εμμονικό σκηνικό παιχνίδι στον χώρο και τον χρόνο, το πίσω και το μπρος, την αποστροφή και την αγάπη, το προφανές και το ανεξήγητο, το εφήμερο και το διαρκές, το τραγικό και το κωμικό της ανθρώπινης κατάστασης, δημιουργείται ένας κόσμος ασταθής, τρομακτικός, αλλά και, την ίδια στιγμή, σαγηνευτικός, όπου το δραματικό υποκείμενο, αδυνατώντας να ισορροπήσει μεταξύ δύο τόσο ισχυρών αντιθετικών παρορμήσεων, φαίνεται προορισμένο μόνο για να εκραγεί, να διαμελιστεί ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του να επιλέξει.Από το ταξίδι του στις περιοχές του άρρητου, ο συγγραφέας δεν μας φέρνει τίποτα ευοίωνο για τον άνθρωπο, όμως ο κόσμος δεν σταματάει στο πρώτο υποείδος του Homo Sapiens. Το σύμπαν ακόμη μετατοπίζεται».

ELENI POUPOULIDOU

ELENI POUPOULIDOU NDP

naftemporiki.gr