Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο φιλόσοφος Αντισθένης απέφευγε να συζητεί για σοβαρά θέματα με οποιονδήποτε. Κάποτε, κάποιος αμύητος στα μυστικά της φύσης, των όντων και των φαινομένων, που παρευρέθη σε μια τέτοια σοβαρή συζήτηση, θέλησε να πάρει κι αυτός μέρος.
Τότε ο Αντισθένης τον σταμάτησε, λέγοντάς του:
- Φίλε μου, η συζήτηση είναι ένα είδος εμπορίου. Αν, λοιπόν, θελήσεις να συμμετάσχεις χωρίς να διαθέτεις κεφάλαια, εμπόριο δεν γίνεται. Βαίνομεν προς χρεωκοπίαν.
Δεν θέλει φιλοσοφία για να αντιληφθείς ότι η συμφωνία ή η ρήξη είναι πολύ σοβαρό θέμα. Ενόσω οι διαπραγματεύσεις είναι στην τελική ευθεία, που συναγωνίζεται σε μήκος γερμανικούς αυτοκινητόδρομους, εμπόριο λόγων γίνεται και χωρίς κεφάλαια.
Δεν θέλει φιλοσοφία για να αντιληφθείς ότι δεν είναι το μικρότερο θέλγητρο μιας θεωρίας το ότι είναι ανασκευάσιμη. Ισως, γι’ αυτό προσελκύει πολλά μυαλά, πτέρυγες και εξαπτέρυγα.
Είναι, όμως, θέμα ανέξοδης φιλοσοφίας ότι μέσα σε λίγους μήνες η Ελλάδα θα ανακάμψει σε περίπτωση που πάει στη δραχμή.
Είναι θέμα ανέξοδης φιλοσοφίας ότι «ζωή υπήρξε και πριν από το ευρώ και μπορεί να υπάρξει και μετά» και οι συνειρμοί που γεννώνται με τη μετά θάνατον ζωή. Στα βασανιστικά οντολογικά ερωτήματα και τις δραματικές αναζητήσεις, υπάρχει χώρος για την πίστη, αλλά στην οικονομική και δημοσιονομική πραγματικότητα η πίστη δεν είναι επιχείρημα και η βεβαιότητα δεν καθησυχάζει. Μάλλον τρομάζει η σιγουράδα, που χορεύει με τις πιθανότητες. Θαρρούν πως μπορούν να γεμίσουν με τα «όχι» που τους έλαχαν στο μεροκάματό τους τα κενά, τις αντιφάσεις και τις προφάσεις;
Μπορεί να κουραστήκαμε με τα απανωτά μέτρα, να απαυδήσαμε με τη μακρά αναμονή όχι μιας συμφωνίας, αλλά μιας λύσης, να πιεζόμαστε από το νοσηρό κλίμα, να παλεύουμε στο Grimbo -εκ του «Greece» και «limbo» από τη Θεία Κωμωδία-, μα δεν είμαστε ιδανικοί αυτόχειρες. Ακόμη.
