Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Εναν μύθο θα σας πω...». Μια φορά κι έναν καιρό, ένα σπουργίτι, πετάει αμέριμνο και τιτιβίζει πως άμα κάνει κέφι, τα βάζει και με τον βασιλιά των πτηνών. Ο αετός δεν δίνει σημασία στα πιπίσματα, μια, δυο, τρεις, αλλά τι να κάνει, να πάει κόντρα στη φύση;
Σε μια γρήγορη, σύντομη πτήση, μέσα από πυκνά δασωμένους τόπους, πετυχαίνει το σπουργίτι και το «στολίζει» με τις ακαθαρσίες του. Προσγειώνεται το μικρό πουλί. Μια γάτα, που λιάζεται νωχελικά, σαν προσφυγάκι σε πλατεία, όπως θα το περιέγραφε η κυρία Τασία, έλκεται από το θέαμα και το θέμα.
Το χαρωπό δυστύχημα δεν διχάζει την ορμή της. Καθαρίζει τον επισκέπτη, που απέναντι σε τούτη την αντάμωση έβγαλε φτερά πλάνης, κι ύστερα τον κάνει μια χαψιά.
Δεν χρειάζεται να πιάνεις πουλιά στον αέρα, για να καταλήξεις στο ηθικόν δίδαγμα. Οποιος σε στολίζει, δεν είναι απαραιτήτως εχθρός κι όποιος σε εξωραΐζει, δεν είναι απαραιτήτως φίλος. Εύκολες ταξινομήσεις δεν υπάρχουν. Τέτοια ευχάριστα πράγματα δεν συμβαίνουν ούτε στα παραμύθια, πώς να συμβούν στην πραγματικότητα, που είναι πιο πονηρή;
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα υπάρχει σχεδόν ένας βομβαρδισμός δημοσιευμάτων, από την «Bild» ώς τον «Guardian» και τους «Financial Times», τα οποία λίγο ώς πολύ περιγράφουν με δραματικό τρόπο την τύχη της χώρας, «εν μέσω των αποφασιστικής σημασίας συζητήσεων για νέα βοήθεια δισεκατομμυρίων και μεταρρυθμίσεων».
Σαφώς και υπάρχουν σκοπιμότητες, σίγουρα πιέσεις. Ενδεχομένως κάποια δημοσιεύματα λειτουργούν ως προέκταση των δανειστών, να δεχτούμε ότι «κάποιοι προσπαθούν να προβοκάρουν την κυβέρνηση και από μέσα και από έξω», ότι η λιτανεία του φόβου καλά κρατεί, αλλά μήπως η σκέψη του ξένου κόσμου μάς κυκλώνει και μας στενεύει σαν το δίχτυ;
Μήπως βολευτήκαμε με την παραδοχή ότι «δεν θα μας αφήσουν να πάμε στα βράχια» κι ας απεργάζονται σενάρια;
Ακόμη κι αν η μόνη πίεση που μας ανησυχεί είναι η αρτηριακή, αναρωτιέται κανείς αν, υποκαθιστώντας τη στρατηγική με διαψεύσεις κι ανακαλύπτοντας ύποπτες προθέσεις, εξαφανίζεις τις υποθέσεις.
