Ένα έργο για την πράξη, μια παραβολή για την πάλη του ανθρώπου με το θείο και τη ζωτική ανάγκη της υπέρβασης, της αντίδρασης στην όποια άνωθεν επιβολή, ξυπνάει έναν αρχαίο μύθο και τον φέρνει στο τώρα.

Αντλώντας έμπνευση από τον μύθο του Φαέθωντα, το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, «Φαέθων», που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, στα πλαίσια του νέου κύκλου ζωής που ξεκίνησε με νέους δημιουργούς το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, παρατείνεται για 11 παραστάσεις, από την Πέμπτη 16 Απριλίου έως την Κυριακή 10 Μαΐου, (εκτός από τις 23 έως τις 26 Απριλίου).

Για να προλάβει την καταστροφή

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Φαέθων, γιος του Ήλιου και της Κλημένης, κόρης του Ωκεανού, παίρνει την άδεια του πατέρα του να οδηγήσει το ηλιακό άρμα του. Όμως ενώ οδηγεί, αντικρίζει τον Σκορπιό στον ουρανό και τρομάζει τόσο πολύ, που χάνει τον έλεγχο και αφήνει τα ηνία του άρματος. Τα άλογα αφηνιάζουν, ο Ήλιος αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει, το άρμα του πλησιάζει τόσο πολύ τη Γη, που φωτιές ξεσπούν και τα ποτάμια αρχίζουν να ξεραίνονται. Ο Δίας, θέλοντας να προλάβει χειρότερες καταστροφές, κατακεραυνώνει τον Φαέθωντα στον Ηριδανό ποταμό. Οι Ηλιάδες, οι αδελφές του, θρηνούν απαρηγόρητες για τον θάνατο του αδερφού τους.

Στα ίχνη του μυθικού Φαέθωντα, η πολυεπίπεδη και διακειμενική προσέγγιση του Δημήτρη Δημητριάδη έχει σαν επίκεντρο μια ζοφερή οικογενειακή τραγωδία με οικουμενικές διαστάσεις. Η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά παρακολουθεί τον φυσικό χρόνο της νύχτας μιας οικογένειας και εκτείνεται σε όλους τους χώρους του θεάτρου. Οι δύο δημιουργοί διεισδύουν στο εσωτερικό ενός σπιτιού στο Λονδίνο, αναφορά στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ.  Εδώ, η ενδοοικογενειακή τρομοκρατία και αλληλοεξόντωση του οικογενειακού μικρόκοσμου προβάλλεται σε κοσμικό επίπεδο και θα έχει ως μοναδική διέξοδο την εξέγερση και την ανυπακοή, τον πραγματικό ή και συμβολικό φόνο του Πατέρα, του Νόμου, της κυρίαρχης κανονιστικής της ζωής μας, της κάθε εξουσιαστικής επιταγής και ευνουχιστικής βίας, που υφιστάμεθα έξωθεν και φέρουμε μέσα μας. Το τίμημα είναι μεγάλο και τα αποτελέσματα αμφίρροπα.

Με τα λόγια, αρνείται. Με τις πράξεις, συντηρεί

Όπως εξηγεί ο συγγραφέας του έργου: «Όσα επιβάλλει ο Χάμνετ Λομ στα μέλη τής οικογένειάς του, σε παράλληλη συνάρτηση προς τις ατέρμονες διακηρύξεις του υπέρ τού χριστιανικού δόγματος και της ευαγγελικής πορείας, αποτελούν τη σύμμετρη και ολική καταδίκη του. Το θέατρο, αυτός ο εμπράγματος τρόπος αναπαράστασης τού ανθρώπινου γίγνεσθαι, προσφέρει, στην περίπτωση ενός έργου, όπως ο “Φαέθων”, τη δυνατότητα να καταστεί ορατή η συγκαλυπτική λειτουργία του προτάγματος, δηλαδή το υποκρίνεσθαι, το αποκρύβειν και το αποκρύπτεσθαι, το εξαπατάν και το χειραγωγείν, το προσωπείο ως κατ’ εξοχήν έμβλημα του φαίνεσθαι, με κατάληξη το αποκαλύπτειν μέσω σκηνικών και δραματουργικών μηχανισμών - το στήσιμο της ποντικοπαγίδας στον “Άμλετ”.

Ο Χάμνετ Λομ, φορέας και εφαρμοστής του χριστιανικού προτάγματος, μισαλλόδοξος υποστηρικτής του και φανατικός απόστολός του, γίνεται ο αντιστροφέας του. Ως παράφορος λειτουργός του, αποκαλύπτει την πλαστότητά του και την ανεδαφικότητά του, την αντίθετη στην ανθρώπινη ύφανση υφή του. Επιπλέον, καταδεικνύει ωμά και απροκάλυπτα τη χριστιανική σωτηριολογία, ως ρητορικό προκάλυμμα μιας κολάσιμης πρακτικής, την οποία, με τα λόγια, αρνείται και, με τις πράξεις, συντηρεί».

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς, σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός, φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου, βοηθοί σκηνοθέτη: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη - Ιωάννα Πιατά. Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Άρης Μπαλής, Ανέζα Παπαδοπούλου, Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου.

naftemporiki.gr