Δικο μου προσταστευόμενο παιδι,αγόρι,συγγενης της αρραβωνιαστικιας μου,που ο πατέρας του είχε σοβαρη αναπηρία,ενω έκανε (επιτυχη) εγχείρηση Αχίλλειου τένοντα,δεν είχε πρόσβαση στις αναγκαίες εξαμηνιαίες φυσικοθεραπείες,λόγω μετέπειτα ασφυκτικης οικονομικης πίεσης που μας παρουσιάστηκε,με αποτέλεσμα να μένει δύο χρόνια εκτος Σχολείου(Γυμνασίου).Εγω πιστεύω ότι σε τέτοια φαινόμενα πρέπει να αναζητούνται ευθύνες στο κράτος που μετακυλίει πάλι το παιδι στην αρχη(δανειζόμενοι το ξαναεγχειρήσαμε-ενω το ίδιο δεν μπορούσαμε να κάνουμε όταν επρόκειτο μόνο για τις φυσικοθεραπείες,"αισθήματα" και χρήματα δεν ευρίσκοντο τότε πουθενα) και το θέτει σε συνεχόμενο κίνδυνο,μέχρι να γίνει καλα,κάτι το οποίο θα καθυστερήσει πάλι και μας δημιουργει αγωνία.

Ο αποκλεισμός παιδιών από την βασική εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι μόνο πρόβλημα των ίδιων των παιδιών αλλά της κοινωνίας συνολικά.