«Είτε ψηφίσουμε είτε όχι, δεν θα αλλάξει τίποτα», λέει ο Ιρανός Αμίρ, που σπουδάζει ιστορία της τέχνης. «Η ψήφος δεν χρησιμεύει σε τίποτα», συμφωνεί μια συμφοιτήτριά του, η Μπαναφσέ. «Αν όμως όλες οι γυναίκες αποφάσιζαν να βγουν στους δρόμους της Τεχεράνης με το πρόσωπό τους ακάλυπτο, οι συντηρητικοί θα αναγκάζονταν να κάνουν πίσω». «Μιλάς σαν Ευρωπαία», αντιλέγει ο Αμίρ. «Νομίζεις πως αρκεί να θέλεις κάτι για να το αποκτήσεις. Εδώ, το παιχνίδι είναι βρώμικο, τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, όλη η εξουσία είναι στα χέρια των μουλάδων. Τα πράγματα θα αλλάξουν σιγά-σιγά, όχι όμως χάρις στο λαό. Δεν θα αναγκάσουν οι Ιρανοί (τους μουλάδες) να το κάνουν, αλλά η Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο τουρισμός, το πετρέλαιο, το χρήμα».

Οι περισσότεροι Ιρανοί είναι κουρασμένοι από τον «πόλεμο» χωρίς τέλος στον οποίο επιδίδονται μεταρρυθμιστές και συντηρητικοί. Είναι κουρασμένοι από αυτό το στημένο παιχνίδι, που δίνει στους φρουρούς της επανάστασης τη δυνατότητα να αποτρέπουν κάθε ουσιαστική αλλαγή. Είναι κουρασμένοι από τις φτωχές κοινωνικές και οικονομικές επιδόσεις του προέδρου Χαταμί. Είναι κουρασμένοι από την απάθεια των μεταρρυθμιστών, που δεν αντιδρούν μπροστά στις συλλήψεις φοιτητών, στο κλείσιμο εφημερίδων ή στην καταψήφιση του νόμου κατά των βασανιστηρίων. Η αποχή από τις εκλογές της 20ης Φεβρουαρίου προβλέπεται μεγάλη. Οι περισσότεροι αναλυτές ανέμεναν ότι η συμμετοχή θα παραμείνει κάτω από το 67% του εκλογικού Σώματος που μετείχε στην εκλογική διαδικασία του 2000. Δικαίωμα ψήφου στο Ιράν έχουν περίπου 46 εκατομμύρια άνθρωποι, ηλικίας άνω των 15 ετών για την ανάδειξη των 290 βουλευτών. Οι συντηρητικοί Ισλαμιστές αναμένεται ότι θα κυριαρχήσουν στη νέα Βουλή μετά τον αποκλεισμό περίπου 2.500 μεταρρυθμιστών υποψηφίων με δικαστική απόφαση και την πρωτοβουλία άλλων 1.179 να αποσύρουν τις υποψηφιότητές τους.

Οι πιο κρίσιμες εκλογές όμως είναι οι προεδρικές του 2005. Αυτές θα είναι ο πιο ακριβής καθρέφτης μιας κοινωνίας που εξελίσσεται.