Από την έντυπη έκδοση
Το ελληνικό δράμα άρχισε τον Μάιο του 2010, με την υπαγωγή της χώρας στο πρώτο μνημόνιο. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά, δεν έχουν πέσει τίτλοι τέλους στο «σίριαλ» της Ελλάδας, ενώ ο κίνδυνος ενός Grexit έχει και πάλι αναζωπυρωθεί.
Το σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε ακόμη δει τα τελευταία επεισόδια ενός έργου, στο οποίο οι πρωταγωνιστές της ελληνικής πλευράς αλλάζουν, το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο: Η Αθήνα αντιδρά στη σκληρή γραμμή των εταίρων και κυρίως απέναντι στην άκαμπτη στάση της Γερμανίας, στο ζήτημα της λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων.
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να παίζουν με τις λέξεις -αντί για μνημόνιο η συζήτηση επικεντρώνεται σε δάνειο-γέφυρα και ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης για το χρέος διαφοροποιήθηκε από το μη αποδεκτό «κούρεμα» στο αίτημα για ελάφρυνση-, το ζητούμενο όμως και από τις δύο πλευρές παραμένει το ίδιο: η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Και αυτό διότι το κόστος μιας εξόδου δεν περιορίζεται μόνο στο οικονομικό για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, το οποίο έχει μειωθεί σημαντικά σε σύγκριση με τα δεδομένα του 2012.
Ο κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης και σε άλλες, ευάλωτες χώρες της Ζώνης του Ευρώ παραμένει, ενώ η έξοδος μιας χώρας-μέλους συνεπάγεται και χαλάρωση των δεσμών της Ευρωζώνης, ειδικά εάν επιτραπεί στην Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών ενόσω παραμένει μέλος του κοινού νομίσματος.
Τα όσα διακυβεύονται για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εταίρους αποτελούν ένα από τα ισχυρά χαρτιά που έχει στη διάθεσή της η ελληνική πλευρά, ώστε να πετύχει μια βελτιωμένη συμφωνία. Καλό θα ήταν όμως να ωριμάσουμε λίγο και να ξεπεράσουμε το στάδιο του εγωκεντρισμού, λαμβάνοντας υπόψη και τα παραδείγματα των υπόλοιπων χωρών που βρέθηκαν κάτω από τον «ζυγό» του μνημονίου, αλλά κατάφεραν να τον αποτινάξουν, χωρίς να διαταράξουν τις σχέσεις τους με τους εταίρους.
Η γερμανική πλευρά τονίζει επανειλημμένως ότι οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν στους Ελληνες πολιτικούς και όχι να πέσουν στους ώμους των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης.
Δικαίως ζητούμε αλληλεγγύη από τους εταίρους, θα πρέπει όμως να φροντίσουμε ταυτοχρόνως να τακτοποιήσουμε και τα του οίκου μας.
Οι εξαγγελίες για πάταξη της φοροδιαφυγής -ώστε να βελτιωθούν τα φορολογικά έσοδα, που «κατακρημνίστηκαν» τον Ιανουάριο- και η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων προς την κατεύθυνση ενός κοινωνικά δίκαιου και λειτουργικού κράτους αποτελούν βήματα προς την κατεύθυνση ανάκτησης της εμπιστοσύνης των εταίρων.
Εξάλλου, και οι δύο πλευρές φαίνεται να επιδιώκουν σύγκλιση και όχι μια σύγκρουση, που θα έθετε σε κίνδυνο το οικοδόμημα της Ευρωζώνης.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΤΣΟΒΟΥ - [email protected]
