Μια σοβαρή προσπάθεια αντιμετώπισης της μικροχλωρίδας που έχει αναπτυχθεί στους σταλαγμίτες και γενικά στον πλούσιο λιθωματικό διάκοσμο του σπηλαίου Βλυχάδας, στον Διρό Λακωνίας, αποτελεί η μελέτη που πήρε ομόφωνα το «πράσινο φως» από τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.
Όπως ανέφερε ο προϊστάμενος της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας, Ανδρέας Ντάρλας, κύριο πρόβλημα του σπηλαίου σήμερα αποτελεί η χρήση παλαιωμένου τύπου φωτισμού που εκπέμπει θερμότητα, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη μικροχλωρίδας (πρασινάδας) στους σταλαγμίτες, που βλάπτει το σπήλαιο όχι μόνο οπτικά αλλά και άμεσα. Σύμφωνα με τους μελετητές, η τουριστική αξιοποίηση θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατεύεται το φυσικό περιβάλλον, όπως με τη χρήση κατάλληλων υλικών που θα συμβάλουν τόσο στην ελαχιστοποίηση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης όσο και στην ασφάλεια των επισκεπτών. Κυρίως, όμως, θα πρέπει να υπάρχουν κατάλληλες πηγές φωτισμού, που θα αποτρέπουν την ανάπτυξη της λεγόμενης φωτοσυνθετικής μικροχλωρίδας.
Γι’ αυτό τον σκοπό, προτάθηκαν, μεταξύ άλλων, η αντικατάσταση του υπάρχοντος φωτισμού με ειδικούς λαμπτήρες τύπου led χαμηλής ισχύος (ή ειδικοί μονοχρωματικοί λαμπτήρες, όπου είναι αναγκαίο), η τοποθέτηση φωτοκύτταρων διακοπής φωτισμού ανάδειξης και η εγκατάσταση μόνιμων συστημάτων που θα καταγράφουν και θα παρακολουθούν τις κλιματικές παραμέτρους, αλλά και τη φωτοσυνθετική μικροχλωρίδα. Όσο για την υπάρχουσα πρασινάδα, προτάθηκε ο περιορισμός της με τη χρήση αντλιών χαμηλής πίεσης νερού και επιλεγμένου χημικού σκευάσματος, εργασία την οποία θα βοηθήσουν οι πλωτές εξέδρες που θα τοποθετηθούν στο λιμναίο τουριστικό τμήμα και η χρήση διχτυών με πολύ μικρό μάτι για τη συγκράτηση των παραπροϊόντων καθαρισμού.
Το σπήλαιο βρίσκεται στον κόλπο του Διρού στη Μάνη, με χερσαίο (300 μ.) και ενάλιο τμήμα (3.100 μ.), όπου η ξενάγηση γίνεται με βάρκες. Διατρέχεται από υπόγειο ποταμό που χύνεται στη θάλασσα. Η ύπαρξη του ήταν γνωστή στους ντόπιους από το 1900 περίπου. Κανείς όμως δεν υποψιαζόταν το θαύμα που έκρυβε στο εσωτερικό του μέχρι το 1949, όταν οι ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, Γιάννης και Άννα Πετροχείλου, άρχισαν να το εξερευνούν συστηματικά. Έως το 1960 είχαν εξερευνηθεί και χαρτογραφηθεί 1.600 μέτρα ενώ σήμερα το γνωστό μήκος του σπηλαίου ξεπερνά τα 15 χιλιόμετρα. Το 1970 έγινε η πρώτη υποβρύχια εξερεύνηση.
Το σπηλαίο άρχισε να σχηματίζεται πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες που σήμερα βρίσκονται κάτω από το νερό σχηματίστηκαν όταν η επιφάνεια της θάλασσας βρισκόταν πολύ χαμηλότερα από το σημερινό της επίπεδο. Το νερό μέσα είναι υφάλμυρο και έχει μεγάλη σκληρότητα. Η θερμοκρασία του είναι περίπου 14 C, ενώ του αέρα κυμαίνεται από 16 έως 19 C.
Η φυσική του είσοδος έχει διάμετρο μόλις μισού μέτρου και βρίσκεται πολύ κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας. Σε παλαιότερες εποχές το σπηλαίο είχε και άλλες εισόδους οι οποίες σταδιακά έκλεισαν. Μέσα στο σπήλαιο έχουν βρεθεί απολιθωμένα οστά πάνθηρα, ύαινας, λιονταριού, ελαφιού, κουναβιού και το μεγαλύτερο κοίτασμα ιπποπόταμων στην Ευρώπη. Κοντά στην φυσική του είσοδο έχουν βρεθεί κεραμικά που υποδηλώνουν την ανθρώπινη παρουσία.
naftemporiki.gr
