Εμφανισιακά παραπέμπει σε κάποια τεχνολογία των κινηματογραφικών «Transformers», ωστόσο ο «ΙSAAC» (Integrated Structural Assembly of Advanced Composites) της NASA είναι πέρα για πέρα αληθινός.
Ο ογκώδης ρομποτικός βραχίονας μπορεί να διαχειρίζεται υλικά με προγραμματισμένες μεθόδους, μετατρέποντας συγκολλητικές ουσίες και ίνες σε αεροδιαστημικές δομές και εξαρτήματα. «Δουλέψαμε δύο χρόνια για να αποκτήσουμε τη συγκεκριμένη ρομποτική τεχνολογία, τέτοιου επιπέδου ακριβείας. Αλλά είχαμε προτείνει την ιδέα πάνω από έξι χρόνια πριν» ανέφερε ο Τσόνσι Γου, μηχανολόγος δομικής μηχανικής. «Θα κάνει πραγματικά τη διαφορά πάνω στη δυνατότητά μας να καταλάβουμε τα σύνθετα υλικά και τις διαδικασίες χρήσης στην αεροπορία και τα διαστημικά σκάφη».
Αν και η χρηματοδότηση αποτέλεσε πρόβλημα στην αρχή, ο Γου και οι συνάδελφοί του στο πρόγραμμα του ISAAC, Μπράιαν Στιούαρτ και Ρόμπερτ Μάρτιν έπεισαν το Langley Research Center να παρέχει 1,4 εκατ. δολάρια, το Aeronautics Research Mission Directorate να συνεισφέρει 1,1 εκατ., καθώς και το Space Technology Mission Directorate και το Space Technology and Exploration Directorate να συμμετέχουν με 200.000.
NASA LANGLEY RESEARCH CENTER
Βίντεο από τη μεταφορά του ρομποτικού βραχίονα - συναρμολογητή ISAAC στις εγκαταστάσεις της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας στο Χάμπτον της Βιρτζίνια
Η ίδια η μεταφορά του ISAAC στις εγκαταστάσεις της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας στο Χάμπτον της Βιρτζίνια αποτέλεσε πρόκληση. Το σύστημα είναι ένα από τρία στον κόσμο τα οποία έχουν κατασκευαστεί από την Electroimpact, Inc (Μουκιλτέο, Ουάσιγκτον). Τα άλλα δύο χρησιμοποιούνται για συναρμολόγηση συνθέτων υλικών σε όγκο, όχι για ερευνητικούς σκοπούς, όπως προορίζεται το σύστημα που αποκτήθηκε από τη NASA. Το ρομπότ είναι γνωστό για την ακρίβεια της δουλειάς του, ωστόσο εξαιρετική ακρίβεια απαιτήθηκε και κατά τη μεταφορά και εγκατάστασή του στο εσωτερικό των εγκαταστάσεων, και ειδικότερα στο Advanced Manufacturing and Flight Test Articles Development Laboratory του ερευνητικού κέντρου.
O ΙSAAC αναμένεται να είναι έτοιμος και πλήρως λειτουργικός στις αρχές του 2015, με πρώτο «πελάτη» το Advanced Composites Project (ACP) του Aeronautics Research Mission Directorate. Επίσης, σχεδιάζεται χρήση του και από τα διαστημικά προγράμματα της ΝΑSA, όπως το Composites for Exploration Upper Stage (C-EUS) Project.
