Ο Μάιος είναι μήνας ορόσημο για την Ευρώπη. 9 Μαΐου 1950 -επίσημη αργία για όλα τα όργανα της Ε.Ε.- ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν εκφωνεί στην Αίθουσα του Ωρολογίου στο Κε ντ' Ορσέ του Παρισιού την περίφημη διακήρυξή του για την ευρωπαϊκή συνεργασία στον οικονομικό τομέα. Πρώτο βήμα ο κλάδος του άνθρακα και του χάλυβα, στον οποίο στηρίχτηκε η εκβιομηχάνιση της Ευρώπης http://www.naftemporiki.gr/premium/archive/story.asp?id=882372 .
1η Μαϊου 2004 η Ε.Ε. υποδέχεται στους κόλπους της 10 νέα μέλη. Η ένταξη των οκτώ, πρώην κομμουνιστικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ενωση -μαζί με τη Μάλτα και την Κύπρο- σηματοδοτεί την επίσημη άρση του διαχωρισμού μεταξύ των πρώην κομμουνιστικών χωρών από την υπόλοιπη Ευρώπη http://www.naftemporiki.gr/news/static/04/04/30/906133.htm .
Και για να μην ξεχνούμε τα καθ' ημάς, 28 Μαΐου 1979 ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής -ο άνθρωπος που έβαλε τη χώρα μας στην Ευρώπη- υπογράφει στο Ζάππειο Μέγαρο τη συνθήκη ένταξης της Ελλάδας. «Με τη συμμετοχή της στη διαμορφούμενη Ευρώπη, η Ελλάς χαράσσει κατά τρόπο σταθερό τον εθνικό της προσανατολισμό και τη μελλοντική της πορεία, ενώ παράλληλα συστρατεύεται στον αγώνα για τη δημιουργία της νέας Ευρώπης που θα αλλάξει τη μοίρα της ηπείρου μας και ίσως και του κόσμου», είχε υπογραμμίσει.
«Δεν κάνουμε συμμαχίες κρατών, ενώνουμε ανθρώπους». Αυτό γράφει στον υπότιτλο των «Απομνημονευμάτων» του ο Ζαν Μονέ, για να υπενθυμίσει ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν είναι ένα τεχνοκρατικό εγχείρημα.
Αν το 1957 με τη Συνθήκη της Ρώμης έγινε το πρώτο βήμα για την υλοποίηση των οραμάτων του «πατέρα της ενωμένης Ευρώπης», το 2004 έγινε το πιο αποφασιστικό. Γιατί κάθησε στο ίδιο τραπέζι, ομότιμα, η πιο μεγάλη ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία -εκπρόσωποι 445 εκατομμυρίων Ευρωπαίων- με έναν και μοναδικό σκοπό: την πολιτική συναίνεση, την κοινωνική συνοχή και την οικονομική συνεργασία μιας Ευρώπης, η οποία θα ενώνει 25 λαούς που μιλούν 20 διαφορετικές γλώσσες. Μιας Ευρώπης με πληθυσμό 445 εκατ. πολιτών και έκταση 5 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων. Μιας Ευρώπης που ήδη στη συνείδηση όλων ταυτίζεται με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οσο και αν ενοχλεί ή ανησυχεί ορισμένους το ευρωπαϊκό «Big Bang».
Οι προκλήσεις είναι μεγάλες, οι ελλείψεις πολλές, προφανείς οι ατέλειες. Το έργο που άρχισε αμέσως μετά από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.
Η οικονομική Ευρώπη και η πολιτική Ευρώπη δεν εξελίσσονται με την ίδια δυναμική που καθορίζει θεωρητικά την έννοια της «Ευρωπαϊκής Ενωσης», όπως την οραματίστηκε ο Μονέ.
