Τρίτη, 6 Ιουνίου 1944. Ναυτικές δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, της Γαλλίας, της Πολωνίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας και της Ελλάδος, ενήργησαν απόβαση στη Νορμανδία, που έμελλε να αποτελέσει την αρχή του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, κατά μήκος των 50 μιλίων ανάμεσα στο Καραντάν και στο Καέν, αγωνίζονται για την αποστολή τους: οι Σύμμαχοι για την επιτυχία της απόβασης και οι ναζιστές για την ισχύ του Αξονα.
Το δελτίο του BBC στις 9 το πρωί επιβεβαίωνε ότι είχε πετύχει η πρώτη απόβαση, στην οποία πήραν μέρος περίπου 2 εκατομμύρια στρατιώτες, 10.000 αεροπλάνα και 5.000 πλοία (η Ελλάδα συμμετείχε με τις κορβέτες «Κριεζής» και «Τομπάζης», αλλά και με άλλα τέσσερα επίτακτα εμπορικά πλοία).
Η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου, σύμφωνα και με τον τίτλο ταινίας του 1962 των Αντριου Μάρτον, Κεν Ανακιν, Γκερντ Οσβαλντ, Μπέρναρντ Βίκι.
Το σχέδιο της απόβασης είχε τον κωδικό Overlord και η διαταγή για την έναρξή της δόθηκε στις 5 Ιουνίου από τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Η επιχείρηση είχε καθυστερήσει ήδη μία ημέρα λόγω σφοδρής κακοκαιρίας. Οι μετεωρολόγοι όμως προέβλεπαν σύντομη πρόσκαιρη βελτίωση κατά τα ξημερώματα. Αργά το βράδυ της 5ης Ιουνίου ελήφθη η μεγάλη απόφαση. D DAY καθορίστηκε η 6η Ιουνίου 1944.
Μπορεί «η απόβαση στη Νορμανδία να ήταν ο τελευταίος "ηθικά ευπρεπής" πόλεμος των Αμερικανών, ένας πόλεμος χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς», σύμφωνα με τον ιστορικό Ρόμπερτ Πάξτον, αλλά δεν ήταν έπαυε να είναι πόλεμος με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αλαφιασμένοι οπλίτες του συμμαχικού στρατού και αξιωματικοί με χαμένο πολεμικό προσανατολισμό προσπαθούν να ξεφύγουν από την «κόλαση» των νορμανδικών ακτών. Πολλοί ακρωτηριασμένοι, ακόμη περισσότεροι τραυματισμένοι και κάποιοι «τυχεροί», που ζουν ακόμη.
Στο βιβλίο του Στίβεν Αμπροουζ «D - Day», ο Χάρολντ Μπάουμγκαρτεν, ο 19χρονος τότε στρατιώτης της Δεύτερης Ιλης αναφέρει: «Είδα τον στρατιώτη Ρόμπερτ Ντίτμαρ, από το Φέρφιλντ του Κονέκτικατ να κρατά το στήθος του και να φωνάζει: "Χτυπήθηκα, χτυπήθηκα!". Επεσα αμέσως στο έδαφος και τον κοιτούσα που προσπαθούσε να σταθεί για λίγο όρθιος. Σκουντούφλησε σε ένα από τα οδοφράγματα των Γερμανών και καθώς έπεφτε το σώμα του έκανε μια πλήρη περιστροφή και σωριάστηκε πάνω σε ένα σακί με άμμο. Ξαπλωμένος εκεί, με το κεφάλι να κοιτάζει τους Γερμανούς και το πρόσωπο τον ουρανό, τον άκουσα να φωνάζει: "Μαμά..."». ΄
* www.dday.org .
