H μεγάλη αποχή, κυρίως στα καινούργια μέλη, η «τιμωρία» των κυβερνητικών δυνάμεων στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. –με εξαίρεση όσες είχαν νωπή τη λαϊκή εντολή- και ο ευρωσκεπτικισμός είναι τα στοιχεία που σημάδεψαν τις ευρωεκλογές που ολοκληρώθηκαν χθες το βράδυ.

Ο ισπανικός Τύπος σημειώνει ότι το πολιτικό σχέδιο οικοδόμησης της Ευρώπης αμφισβητείται από τη θεαματική αποχή, που αγγίζει το 55% http://www.elections2004.eu.int/ep-election/sites/el/results1306/turnout_ep/index.html , και μάλιστα σε μία στιγμή κατά την οποία οι ευρωπαίοι ηγέτες αναμένεται να ολοκληρώσουν -αυτήν την εβδομάδα- το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος.

H Ενωμένη Ευρώπη, με τον πολύπλοκο τεχνοκρατικό χαρακτήρα που εξακολουθεί να έχει, και τον δυσνόητο τρόπο λήψης των αποφάσεων, δεν κατόρθωσε να προκαλέσει το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων πολιτών, ούτε καν των νεοφώτιστων.

Αλλά και οι πολιτικοί δεν έκαναν και πολλά για να αντιστρέψουν την κατάσταση αυτή. Οι ευρωεκλογές ήταν ένα ακόμη πεδίο για ανταλλαγή διαξιφισμών σε θέματα εσωτερικής πολιτικής.

Συν το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν πεισθεί ότι το έργο του ευρωπαϊκού νομοθετικού σώματος τούς αφορά. Για να μην πούμε ότι δεν έχουν πεισθεί καν ότι παράγεται έργο στην Ευρωβουλή.

Με τα δεδομένα αυτά, η αποχή ήταν μία απάντηση, όχι βέβαια κατάφασης της πολιτικής, αλλά πάντως απάντηση, που πρέπει να προβληματίσει.

Οσο οι ευρωεκλογές θα είναι ένα μέσο για να πουν οι ψηφοφόροι άλλα πράγματα από αυτά για τα οποία καλούνται στις κάλπες, η νομιμότητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν θα λειτουργεί. Κάθε ψήφος σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει περισσότερο στην εξασθένηση παρά στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής ιδέας.

Το μεγάλο ερώτημα που μένει ανοικτό σε κάθε χώρα είναι: Ποιά Ευρώπη θέλουμε;

Τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού μορφώματος τύπου Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ή μια Ευρώπη που θα βασίζεται σε διακρατικές συνεννοήσεις;

Υπάρχει και μία τρίτη εκδοχή. Ετυμολογική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Γλωσσολογίας, Γ. Μπαμπινιώτη, η λέξη Ευρώπη προέρχεται από το ευρωπός, που σημαίνει αυτόν που έχει ευρείες οπές. Ευρώπη δηλαδή είναι η ανοιχτομάτα. Θέλει όμως να ανταποκριθεί, και πόσο γοργά σε αυτόν το ρόλο;