Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης δεν ξέφυγε από την πεπατημένη και ακολούθησε τα χνάρια προκατόχων του, βάλλοντας κατά της Δικαιοσύνης.
«Οι πολιτικοί αποφασίζουν τη δημοσιονομική πολιτική και όχι η δικαστική εξουσία. Εχει λόγο η Δικαιοσύνη για το τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, αλλά δεν μπορεί να κάνει δημοσιονομική πολιτική» ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών, σχολιάζοντας τις πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Οι βολές ήταν στοχευμένες και αφορούσαν σε δικαστικές αποφάσεις που επιφέρουν δημοσιονομικό κόστος, ανατρέποντας κυβερνητικές πολιτικές.
Στην προκειμένη περίπτωση, η επώδυνη, για τον προϋπολογισμό, απόφαση είναι εκείνη που ακυρώνει τις περικοπές στις αποδοχές των ενστόλων, καθότι το κόστος στον προϋπολογισμό κινείται μεταξύ 300 και 1.000 εκατ. ευρώ. Παλαιότερα είχαν ακυρωθεί άλλες κυβερνητικές αποφάσεις και νόμοι, γιατί κρίθηκαν ότι αντιβαίνουν στο Σύνταγμα, που προκάλεσαν επίσης αντιδράσεις.
Η αντιμετώπιση των δικαστικών αποφάσεων, από τις κυβερνήσεις διαχρονικά, προκαλεί κάποιες απορίες και προβληματισμούς. Κατ’ αρχήν δεν αντιδρούν σε όλες τις αποφάσεις. Κατά δεύτερον, οι δικαστικοί του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκριναν αντισυνταγματικές τις μισθολογικές περικοπές των ενστόλων θεωρείται πως ασκούν πολιτική; Εχουν σκοπιμότητες; Εάν υπάρχει τέτοια αντίληψη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Στην περίπτωση που ένας νόμος είναι αντισυνταγματικός, το πρόβλημα δεν είναι των δικαστών. Είναι ευθύνη του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργείου, των στελεχών του υπουργείου που τον συνέταξαν, των νομικών του συμβούλων που δεν διέκριναν την αντισυνταγματικότητα των διατάξεων, του υπουργού που τον υπογράφει. Η προχειρότητα είναι κακός σύμβουλος γενικότερα στη ζωή, πόσω μάλλον στην παραγωγή νόμων που επηρεάζουν τις ζωές όλων των πολιτών.
Υπό την πίεση της συμφωνίας με την τρόικα, οι νομοθετικές διατάξεις καταρτίζονται κυριολεκτικά νύχτα, με προσθήκες χειρόγραφες, που δεν εξετάζεται ούτε η συνταγματικότητά τους ούτε καν η ορθογραφία τους, απλά ο στόχος είναι να «περάσουν» από τη Βουλή, να ικανοποιηθεί η τρόικα και… μετά βλέπουμε.
Οταν όμως η διάταξη φτάνει στο δικαστήριο και είναι αντισυνταγματική, τι πρέπει να κάνουν οι δικαστές; Να την παραβλέψουν επειδή θα έχει πρόβλημα ο προϋπολογισμός; Να πούνε «εντάξει, είναι αντισυνταγματική, αλλά για λόγους δημοσιονομικούς πρέπει να εφαρμοστεί»;
Δηλαδή, τα δικαστήρια να μην κρίνουν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, αλλά με βάση τι συμφέρει τον προϋπολογισμό, την πολεοδομία κ.λπ.; Και το Σύνταγμα θα παρακάμπτεται;
Σαφώς, οι πολιτικοί αποφασίζουν τη δημοσιονομική πολιτική και όχι η δικαστική εξουσία, αρκεί όμως οι αποφάσεις των πολιτικών να είναι εντός των ορίων της νομιμότητας.
Και για να μην κρίνονται αντισυνταγματικές οι αποφάσεις, απλά θα πρέπει να είναι συγκροτημένες και συνταγματικές. «Ολίγον συνταγματικό» δεν υπάρχει.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - [email protected]
