Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Σήμερα είναι η ημέρα που θα ανακοινωθεί η βαθμολογία που συγκέντρωσαν κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων οι χιλιάδες υποψήφιοι για μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Μια μέρα που συνηθίζεται να θεωρείται ότι χαρακτηρίζεται από σημαντικότητα και σημειολογικές διαστάσεις. Είναι η ημέρα που ετησίως κλείνει ένας πολυετής κύκλος σπουδών και ανοίγει ένας άλλος, ακόμη σημαντικότερος, καθώς θεωρητικά τουλάχιστον θα μπορούσε να παράγει γνώση συνδεόμενη με την αγορά εργασίας και την οικονομική ανάπτυξη.
Είναι ταυτόχρονα η ημέρα που κατά παράδοση θρέφει, αλλάζει ή διαλύει τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων νέων ανθρώπων, ακόμη και τώρα έπειτα από τις μεγάλες δόσεις απομυθοποίησης της ικανότητας των τριτοβάθμιων σπουδών να εξασφαλίσουν τουλάχιστον άμεσες ευκαιρίες απασχόλησης.
Στην πράξη, βέβαια, οι προσδοκίες των νέων ανθρώπων από την εκπαιδευτική διαδικασία για την προσωπική βελτίωση αλλά και οι προσδοκίες της οικονομίας και της κοινωνίας από αυτούς τους μελλοντικά εκπαιδευμένους ανθρώπους για συλλογική βελτίωση, συνοψίζεται, στο παρόν, σε σχολές με λουκέτα που κλείνουν εκτός όσους θέλουν να αποκτήσουν γνώση.
Θα ήταν μάταιο να αναζητήσει κανείς το αυτονόητο, δηλαδή την εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όταν η υπολειτουργία τους αποτελεί εδώ και καιρό κοινό τόπο και απολύτως αποδεκτή κατάσταση, τόσο από εκείνους που λειτουργούν τις σχολές όσο και από τα πολιτικά κόμματα, εντός ή εκτός της κυβέρνησης.
Αλλωστε, ο νέος υπουργός δεν έχει να λύσει μόνο προβλήματα παιδείας, αφού ταυτόχρονα με τον αγώνα που λόγω της θέσης του (οφείλει να) δίνει για τη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την προώθηση της γνώσης, αναμετράται και με την τρόικα σε ένα σκληρό αγώνα, με έπαθλο πιθανώς το πολιτικό του μέλλον.
Θα ήταν όμως εύλογο να αναρωτηθεί κάποιος πόσο μπορούμε να ελπίζουμε σε μελλοντική ανάπτυξη αν η παρούσα εικόνα της εκπαίδευσης χειροτερεύει διαρκώς, χωρίς να καταβάλλεται η στοιχειώδης προσπάθεια να αλλάξει η κατάσταση αυτή;
Από πού θα προκύψει καινοτομία η οποία θα εξασφαλίσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα στην εγχώρια οικονομία αν τα φυτώρια της γνώσης είναι ξερά; Πώς δικαιούμαστε να αναμένουμε ότι θα παράγουμε στο μέλλον προϊόντα ανταγωνιστικά, με υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία, αν οι χώροι της έρευνας «θωρακίζονται» με λουκέτα;
Πόσο μάταιο είναι να κυνηγάς βραχυπρόθεσμα τα ελλείμματα αν δεν φροντίζεις να «εκπαιδεύσεις» την οικονομία σου να μην τα δημιουργεί στο μέλλον;
Οσο η εκπαίδευση και η έρευνα δεν τίθενται ως κορυφαία πολιτική προτεραιότητα, το παιχνίδι της μελλοντικής εθνικής οικονομικής ανάπτυξης έχει ελάχιστες πιθανότητες να είναι κερδισμένο.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
