«Τ' αγάλματα της αγωνίας, οι υγρές σιωπές, μια οπτασία με πυρσούς που σχίζει την ερήμωση, άστρα σαν νοήματα που σφεντονίστηκαν», ο ήχος της καρδιάς, ο ήχος της ζωής, οι ψίθυροι της Ιστορίας, χωρίς κραυγές, «με λογισμό και μ' όνειρο», φέραν σιμά τον κόσμο, που σίγησε για να ακούσει «των ερώτων τα θαύματα».

«Κι απ' τήν θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,

τήν νικηφόρα, τήν περίλαμπρη,

τήν περιλάλητη, τήν δοξασμένη

ως άλλη δέν δοξάσθηκε καμιά,

τήν απαράμιλλη: βγήκαμ' εμείς

ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.» (Στά 200 π.Χ. - Κ. Π. Καβάφης)

«Τότε θ' ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων. Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες. Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ' τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας ενώ οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας θα δώσουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές

Τότε θα δώσουμε

Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση!»(Προσανατολισμοί - Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή. Οδυσσέας Ελύτης)