Στα όρια του ανθρωπίνου σώματος έχουν φτάσει οι κορυφαίοι αθλητές του σήμερα, υποστηρίζουν κάποιοι ειδικοί.
«Εάν δεν αποδεχθούμε τη φαρμακοδιέγερση (ντόπινγκ) http://www.sportsnet.gr/A/a1/a11/a114/a114b/ga114b1.html , πλησιάζουμε εξαιρετικά κοντά στα όρια της φυσικής απόδοσης» τονίζει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, Μάικλ Ρένι, Ο Βρετανός επιστήμονας επισημαίνει ότι, ειδικά στον τομέα των ρίψεων οι αθλητές έχουν φτάσει ήδη στα υψηλότερα επίπεδα: «Ουσιαστικά, από το 1989 δεν υπάρχουν αλλαγές στα παγκόσμια ρεκόρ».
Την άποψη του Ρένι συμμερίζεται και ο ερευνητής του Κέντρου Ερευνας Μυών της Κοπεγχάγης, Μπενγκ Σάλτιν, ο οποίος υποστηρίζει ότι στα αγωνίσματα αντοχής για τα επόμενα 15 χρόνια, υπάρχει περιθώριο βελτίωσης των επιδόσεων κοντά στο 10%. Ως παράδειγμα, χρησιμοποιεί τους μαραθωνοδρόμους, τονίζοντας ότι, εφόσον καταφέρουν να εξοικονομήσουν δυνάμεις κατά την διάρκεια της διαδρομής, μαθαίνοντας παράλληλα να ελέγχουν καλύτερα την αεροβική –αύξηση της λαμβανόμενης από το σώμα ποσότητας οξυγόνου-, μπορούν να κερδίσουν ορισμένα λεπτά: «Πιστεύω ότι μπορούν να καλύψουν την απόσταση σε 1 ώρα και 55 λεπτά, από το 2:06 που ισχύει σήμερα».
Από την άλλη, ο Timothy Noakes, καθηγητής της φυσιολογίας της άσκησης στο Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν, υποστηρίζει ότι η κούραση δεν αρχίζει από τους μυς, αλλά πρόκειται για μια συναισθηματική αντίδραση η οποία ξεκινάει από τον εγκέφαλο.
Οταν ο εγκέφαλος αποφασίσει ότι έφτασε η στιγμή να παραιτηθεί το άτομο από την προσπάθεια, στέλνει το σήμα που ερμηνεύουμε ως μυϊκό πόνο.
Ο εγκέφαλος καθορίζει την απόδοση των πρωταθλητών. Αλλιώς πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει πώς καταφέρνουν να τρέξουν ή να κολυμπήσουν γρηγορότερα στο τέλος του αγώνα ή να σηκώσουν τα περισσότερα βάρη στην τελευταία τους προσπάθεια, όταν, θεωρητικά, οι μύες τους έχουν εξαντληθεί από την κόπωση;
Ο Noakes εξηγεί ότι ακόμη και στο τέλος ενός μαραθώνιου τα επίπεδα του ATP -χημική ουσία που χρησιμοποιούν οι μύες για προσωρινή αποθήκευση ενέργειας- βρίσκονται στο 80% ως 90% του μέσου όρου όταν βρίσκονται σε στάδιο ηρεμίας.
Ο ανθρώπινος οργανισμός, ισχυρίζεται, δεν λειτουργεί σαν αυτοκίνητο που του τελειώνουν τα καύσιμα και μένει στον δρόμο. Υπάρχει πάντα απόθεμα ενέργειας.
