Τα φώτα έσβησαν, παρά το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι. Το πανηγύρι τελείωσε. Πώς το 'πε ο Μορίς Γκριν μετά την «κούρσα της μιας αναπνοής»; «Δώσαμε ένα καλό σόου». Κι εμείς κύριε Γκριν.

Και η (παγκόσμια) σκηνή μάς άντεξε, όπως φάνηκε κι από το χειροκρότημα.

Το χειροκρότημα το κερδίσαμε. Ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι φάνηκαν γενναιόδωροι, όταν έπεσε η αυλαία των 28ων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς τα φώτα της παγκόσμιας δημοσιότητας, χωρίς στόχους; Αυτοί οι Αγώνες ήταν «μία κάποια λύσις»: σήμερα είμαστε λίγο πιο περήφανοι, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, λίγο πιο ικανοί, (και λίγο πιο χρεωμένοι).

Κερδίσαμε το στοίχημα στο σύνθετο ομαδικό γυμναστικής: στην αυτοπειθαρχία, την οργάνωση, τον εθελοντισμό, τη συμμετοχή στη γιορτή.

Ερωτευτήκαμε μια Αθήνα όμορφη, λειτουργική, μια Αθήνα όπως δεν την είχαμε ποτέ ξαναδεί, και ελπίζουμε αυτή η μεταμόρφωση να έχει συνέχεια.

Ερωτευτήκαμε την αθωότητα του μικρού με την ελληνική σημαία που αρμένιζε χαρωπός στην τελετή έναρξης.

Ερωτευτήκαμε την παρθενική, θλιμμένη ματιά της δεκάχρονης Φωτεινής Παπαλεωνιδοπούλου που έσβησε μ' ανάλαφρη φόρα τη Φλόγα στην τελετή λήξης.

Συγκινηθήκαμε με τις προσπάθειες των αθλητών, ερωτευτήκαμε δεκαέξι μετάλλια, και χαρήκαμε στην εκπνοή των Αγώνων το μεγαλείο του αθλητικού πνεύματος -που ο Μαντέλα τόσο ωραία συνοψίζει: «22 δευτερόλεπτα αντίπαλοι, 17 ημέρες φίλοι»- όπως το ζήσαμε στον τελικό του ταεκβοντό μεταξύ του Κορεάτη Ντάε Μουν και του Αλέξανδρου Νικολαϊδη.