Τα μειωμένα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα και το αίσθημα πείνας αυξάνουν τα ξεσπάσματα θυμού και επιθετικότητας ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι, γεγονός που υποσκάπτει τα θεμέλια του γάμου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη επιβεβαιώνει ότι γενικότερα οι πεινασμένοι είναι πιο θυμωμένοι, όμως, επίσης, δείχνει για πρώτη φορά πως ένας απλός, αλλά υποτιμημένος μέχρι σήμερα βιολογικός παράγοντας, η πείνα, μπορεί να παίζει ρόλο στην ποιότητα και πορεία ενός έγγαμου βίου.
Η βασική συμβουλή των ερευνητών που, όπως λένε, πάντα «πιάνει», είναι απλή: «Προτού κάνετε μια δύσκολη συζήτηση με τον σύντροφό σας, φροντίστε να μην πεινάτε και το ζάχαρό σας να μην είναι πεσμένο».
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μπραντ Μπούσμαν του Πανεπιστημίου του Οχάιο, μετρούσαν κάθε πρωί και βράδυ επί 21 συνεχόμενες ημέρες το επίπεδο της γλυκόζης στο αίμα 107 παντρεμένων ζευγαριών.
Στο τέλος της έρευνας, διάρκειας τριών εβδομάδων, οι άνθρωποι που συστηματικά εμφάνιζαν χαμηλότερο ζάχαρο, ήταν οι πιο πρόθυμοι να βάλουν τις φωνές στον/στη σύζυγό τους, με πιο μεγάλη ένταση και για περισσότερη ώρα σε σχέση με όσους είχαν υψηλότερα επίπεδα γλυκόζης.
Η πρωτοτυπία της μελέτης ήταν ότι οι ερευνητές έδωσαν σε όλους τους συζύγους από μια κούκλα - βουντού, που αντιπροσώπευε το "έτερον ήμισυ" τους και την οποία μπορούσαν, όποτε αισθάνονταν την ανάγκη λόγω θυμού, να τρυπούν με βελόνες, με τους επιστήμονες να έχουν έτσι ένα μέτρο των αρνητικών τους συναισθημάτων.
Όσο χαμηλότερο ήταν το βραδινό ζάχαρο του άνδρα ή της γυναίκας, τόσο περισσότερο κατατρυπημένη ήταν η κούκλα της ή του συζύγου, ανεξάρτητα από το πόσο ικανοποιημένοι είχαν δηλώσει για το γάμο τους, προτού αρχίσει η έρευνα.
Το εύρημα αυτό επιβεβαιώθηκε στο δεύτερο σκέλος της έρευνας, όταν σε εργαστηριακό πείραμα διαπιστώθηκε ότι οι σύζυγοι με μειωμένη γλυκόζη αίματος φώναζαν πιο δυνατά και πιο πολλή ώρα στο σύντροφό τους. Ήταν οι ίδιοι ακριβώς που προηγουμένως είχαν τρυπήσει περισσότερο τις κούκλες τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η γλυκόζη αποτελεί «καύσιμο» για τον εγκέφαλο, ενώ ο αυτοέλεγχος απαιτεί αυξημένη εγκεφαλική - νοητική ενέργεια. Όταν το «καύσιμο» γι’ αυτή την ενέργεια μειώνεται, τότε και ο αυτοέλεγχος περιορίζεται.
