Μετά την 26η Οκτωβρίου 2002, όταν τσετσένοι αυτονομιστές κατέλαβαν θέατρο της Μόσχας, με τη γνωστή τραγική κατάληξη, η εφημερίδα «Ροσίσκαγια Γκαζέτα» προσπαθώντας να μεταφέρει στη ρωσική κοινωνία ένα αισιόδοξο μήνυμα έγραφε: «Η ζωή συνεχίζεται, αλλά δεν θα είναι πια ίδια».

Το τσετσενικό ζήτημα στοιχειώνει τη ζωή στη Ρωσία. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μόνο μέσα σε δέκα ημέρες, οι Ρώσοι θρηνούν 90 νεκρούς από τη διπλή αεροπορική τραγωδία, 11 από την επίθεση αυτοκτονίας κοντά στο σταθμό του μετρό της Μόσχας, και σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία τουλάχιστον 100 στην κατάληψη σχολείου στο Μπεσλάν.

Να διευκρινίσουμε, ωστόσο, ότι για τις δύο πρώτες τραγωδίες, η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη, αν και οι αρχές φαίνεται να καταλήγουν στην εκδοχή των τρομοκρατικών χτυπημάτων από Τσετσένους.

Με τις πράξεις τους αυτές –που κάθε νοήμων άνθρωπος καταδικάζει ως άνανδρες- οι αυτονομιστές επαναφέρουν στην επικαιρότητα, με βίαιο τρόπο, το ζήτημα της Τσετσενίας, θυμiζοντας ταυτόχρονα σε ολόκληρο τον κόσμο πως ο πόλεμος εκεί ουδέποτε τελείωσε πραγματικά, αλλά, αντιθέτως, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.

Η ιστορία ξεκινά την στιγμή που οι Ρώσοι επιχειρούν να προστατεύσουν τον «δρόμο τον πετρελαίων», που παραδοσιακά περνούσε από την «καρδιά» αυτής της περιοχής του Καυκάσου.

Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες σε συνεργασία με τις πετρελαϊκές εταιρείες έκριναν πως οι Ρώσοι θα αποκόπτονταν σε μεγάλο βαθμό από τα κοιτάσματα της Κασπίας μόνο εάν έχαναν την Τσετσενία.

Αποφάσισαν λοιπόν, εκμεταλλευόμενες τη δυσαρέσκεια των Τσετσένων ενάντια στη ρωσική πολιτική και την άρση της αυτονομίας τους, να εξοπλίσουν το κίνημα των αυτονομιστών, οι οποίοι με τη σειρά τους απαιτούσαν πλέον την πλήρη ανεξαρτησία της δημοκρατίας τους σύμφωνα με το πρότυπο των άλλων πρώην σοβιετικών δημοκρατιών.

Από εκεί και έπειτα η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο, και περνάμε στη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα.

Ο πρόεδρος Πούτιν θα πρέπει να επιλέξει: ή να γίνει ένας στρατηγός ντε Γκωλ που εγκατέλειψε την Αλγερία για να σώσει τη Γαλλία, ή ένας Στάλιν που έλυσε το εθνικό πρόβλημα με τον εκτοπισμό του λαού της Τσετσενίας μεταθέτοντας το πρόβλημα στους διαδόχους του.

Οι ωμές τακτικές του Κρεμλίνου δεν αποδίδουν. Εάν δεν αναζητηθεί πολιτική λύση, ο ρωσικός λαός θα είναι καταδικασμένος να περιμένει την επόμενη κρίση, γράφει σήμερα η «Ιndependent».

Kαι όπως φαίνεται από την έκβαση στο σχολείο Μπεσλάν, όταν παρουσιάζεται μια τέτοια κρίση, είναι ήδη πολύ αργά για να μην πληγούν αθώοι.