«Το Μπεσλάν είναι μία μικρή πόλη. Τι κάναμε για να αξίζουμε κάτι τέτοιο;», διερωτούνταν οι γονείς της 11χρονης Αλίνα Χουμπετσόβα, η οποία είχε τα γενέθλιά της την προηγούμενη της ομηρίας.

Το ερώτημα των γονιών στην κηδεία του παιδιού τους αμείλικτο και σπαραξικάρδιο.

Αδύναμοι και αμήχανοι παρακολουθούσαμε τη μαρτυρία μητέρας ενός εννιάχρονου. «Θα μάς σκοτώσουν; Τι κακό κάναμε;», ρωτούσε ο μικρός, λίγο πριν γίνει θύμα των αμαρτιών των «μεγάλων».

Το να συλλαμβάνεις ομήρους παιδιά είναι μια πράξη αδικαιολόγητη, όσο μεγάλος κι αν είναι ο πόνος σου, όσο μεγάλη κι αν είναι η απελπισία σου.

Σε τοποθετεί στο στρατόπεδο των χαμένων, γιατί χάνεις ακόμη και το δικαίωμα να λέγεσαι άνθρωπος, όπως πολύ εύστοχα σημείωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Χοσέπ Μπορέλ.

Η σφαγή αθώων είναι μια καταδικαστέα πράξη. Η σφαγή παιδιών είναι μία πράξη φρικιαστική, αδικαιολόγητη.

Οπως, αδικαιολόγητο, είναι το να εξωθείς ανθρώπους σε τέτοιες βαρβαρότητες ή να κρύβεσαι πίσω από το θέμα της διεθνούς τρομοκρατίας για να μην αναλάβεις τις ευθύνες σου.

«Είναι σαν να λένε ότι τα παιδιά μας δεν σκοτώθηκαν λόγω του πολέμου στην Τσετσενία που διαρκεί 10 χρόνια, αλλά λόγω της επίθεσης της διεθνούς τρομοκρατίας» τονίζει η ρωσική εφημερίδα Κομερσάντ.

Οι λαοί του Καυκάσου θέλουν αυτονομία. Και δεν θα σταματήσουν να μάχονται -μερικές φορές με τρόπο αποκρουστικό- για να την εξασφαλίσουν. Το ζήτημα είναι αν η Ρωσία μπορεί να παραχωρήσει τέτοια δικαιώματα αυτοδιάθεσης. H λύση δεν είναι εύκολη.