Aρχίζει ένα ακόμη σχολικό έτος. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται σήμερα ένας μαθητής που πρωτοπηγαίνει στο σχολείο, και τι θυμάται από την εμπειρία στα θρανία.

Στη δική μου μνήμη κυριαρχούν οι εικόνες, οι στάσεις, η διδασκαλία των δασκάλων, καλών και μέτριων, αυστηρών και ανεκτικών, διαβασμένων και αδιάβαστων, μικρών και δειλών, αλλά καλοπροαίρετων, και φωτεινών μυαλών.

Τους θυμάμαι όλους, γιατί ακόμη και οι αδιάφοροι με βοήθησαν εκ του αντιθέτου να συγκροτήσω τον ορισμό του καλού δασκάλου.

Την προηγούμενη Τετάρτη 1η Σεπτεμβρίου άνοιγαν στη Ρωσία οι πύλες των σχολείων. Ο Ιβάν (Ιωάννης) Κανίδης, 74 ετών, ελληνικής καταγωγής, ήταν δάσκαλος γυμναστικής στο μοιραίο 1ο σχολείο του Μπεσλάν και συμμετείχε στον πανηγυρικό εορτασμό της έναρξης του σχολικού έτους, όταν σημειώθηκε η ένοπλη επίθεση.

Χθες, το πρακτορείο ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ, αναφέρθηκε εκτενώς στον Κανίδη, τον οποίο χαρακτηρίζει ηρωικό δάσκαλο. Σήμερα, το πρώτο κανάλι της ρωσικής τηλεόρασης σε ρεπορτάζ αναδεικνύει την προσωπικότητά του προς παραδειγματισμό.

Ηταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία, και ο πιο ενοχλητικός για τους τρομοκράτες, όμηρος. Σύμφωνα με δεκάδες μαρτυρίες, οι ένοπλοι του επέτρεψαν να εγκαταλείψει το σχολείο. Αρνήθηκε. Συνεχώς διαμαρτυρόταν και παρακινούσε τους τρομοκράτες να απελευθερώσουν κι άλλους. Προσπαθούσε να εμψυχώσει τους έγκλειστους, φυγάδευσε μια ομάδα μαθητών, υπερασπίστηκε γυναίκες και παιδιά, αλλά πάνω από όλα υπερασπίστηκε τον τίτλο του δασκάλου, και «πήγε στην τιμή και την πεποίθησή του» με τρεις σφαίρες.

O 74χρονος, όταν άρχισαν οι εκρήξεις, άρπαξε τα καλώδια με τα οποία είχαν ζώσει πολλά παιδιά οι τρομοκράτες, και αφού τα απελευθέρωσε, τα έσπρωξε προς τη ζωή. Πολλά σώθηκαν.

Ο Κανίδης δίδασκε στο σχολείο του Μπεσλάν για 45 χρόνια. Tα παιδιά αγαπούσαν τον ντιάντια Bάνια (θείο Γιάννη), που όταν ζήτησε να βγει στη σύνταξη, δεν τον άφηναν να φύγει. Mε κάποια από αυτά αναπαύεται αντάμα στο κοιμητήριο του Mπεσλάν.

* Στη φωτογραφία, παιδιά στο Πακιστάν αναρωτιούνται ποιός θα φέρει πίσω τους συνομήλικους τους στο Μπεσλάν.