Τα «Ματωμένα χώματα» άνοιξαν για να υποδεχθούν τη μυθιστοριογράφο των εθνικών καταστροφών, την αιώνια έφηβη Διδώ Σωτηρίου, που άφησε την τελευταία της πνοή στις 23 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 95 χρόνων.

Με ένα ολάνθιστο χαμόγελο ζωής, φορώντας στραβά τον μπερέ της αισιοδοξίας πέρασε «από τον κήπο της Eδέμ στο καμίνι του αιώνα», όπως είναι και ο τίτλος του βιβλίου με θέμα τη ζωή και το έργο της.

«Η Διδώ Σωτηρίου από παιδί βρίσκεται πρώτα ανάμεσα σε μια οικογένεια που ξεπέφτει οικονομικά και κοινωνικά, σε γονείς που κάνουν τραγική προσπάθεια να προσγειωθούν. Υστερα ζει την όλη τραγωδία του ξεριζωμού, της σφαγής και της προσφυγιάς, μ' όλα όσα περιέχει αυτή η λέξη. Ζει τις αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας μετά το 22, οξυμένες στο κατακόρυφο, και τις ζει ακριβώς στο επίκεντρό τους. Κι όσα ακολουθούν, κάθε άλλο παρά χαλαρώνουν την ένταση: δικτατορία, κατοχή, εμφύλιος πόλεμος, σημερινή κρίση. Είναι υπεραρκετά για να φορτίσουν την ευαισθησία μιας καλλιτεχνικής φύσης.

Η Διδώ Σωτηρίου δεν έπαιξε στο μαύρο ούτε στο ζερό. Ποντάρει στο κόκκινο, που είναι η κατάργηση του πολέμου, ο θρίαμβος της αγάπης...

Δεν μπήκε στην κατάψυξη της άμορφης μάζας των γεγονότων, των εικόνων, των αποδείξεων. Εβαλε τη θέρμη των δικών της ιδεών, συνειδητά, φροντίζοντας να μην τις προδώσει: να μην κατασκευάσει πλαστές αποδείξεις, αφού οι γνήσιες αφθονούν, να μην παραμορφώσει τον κόσμο για να τον διορθώσει. Πρόκειται για την πιο ευτυχισμένη ως τώρα σχετική περίπτωση στα γράμματά μας, νομίζω. Θ' άξιζε λοιπόν να μιλήσει κανείς πιο ανοιχτά πάνω σ' αυτό, παίρνοντας αφορμή από τα "Ματωμένα Χώματα"», σχολιάζει ο κριτικός λογοτεχνίας Δημήτρης Ραυτόπουλος στο περιοδικό «ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ», Νο 92, Αύγουστος 1967.

Γι' αυτό αγαπήθηκε και στην Τουρκία, γιατί τα «Ματωμένα Χώματα» είναι ένα «κλαδί ελιάς στα χέρια όσων ανθρώπων αγαπούν την ειρήνη».