Ένα θρυλικό μυθιστόρημα, που γνώρισε τεράστια εκδοτική και τηλεοπτική επιτυχία, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή, μέσα από τη θεατρική του διασκευή από την ίδια τη συγγραφέα του. Γεμάτο έρωτα, προδοσία και πόλεμο, το έργο των Ντόρα Γιαννακοπούλου και Θανάση Νιάρχου, «Πρόβα νυφικού», παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού του διευθυντή, Σωτήρη Χατζάκη, στο θέατρο Ρεξ, από το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου.

Στην ελληνική επαρχία του 1939, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αγγελική ετοιμάζεται να αρραβωνιαστεί τον Απόστολο, όταν μαθαίνει από ένα ανώνυμο γράμμα ότι εκείνος την απατά. Κρυφά ερωτευμένος μαζί της, ο αστυνόμος Πέτρος Μανιάς προσπαθεί να την προστατέψει, κρύβοντάς της την αλήθεια, για να μην πληγωθεί. Ο γάμος γίνεται, ο πόλεμος ξεσπά και ο αδίστακτος Απόστολος ξεπερνά κάθε όριο προδοσίας σε όλα τα επίπεδα. Το αληθινό του πρόσωπο δε θα αργήσει να φανερωθεί. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη…

Κάτω στη γη, σε ένα επαρχιακό ζαχαροπλαστείο, ένα ζευγάρι αμυγδαλένιων νιόπαντρων φυτεμένο πάνω σε μια τούρτα γάμου. Και πιο κει, στην ιχνογραφία ενός χαμένου παιδιού, ίσως της Ευανθούλας του έργου,  άντρες, γυναίκες, παιδιά, σπιτάκια, δρόμοι, πατριώτες, Γερμανοί, θάνατοι και γέννες, έρωτες, φιλιά, ηδονές και οδύνες, άνθρωποι χρωματισμένοι με τη σαφήνεια που τους πρέπει. Καταδικασμένοι να ζήσουν και ελεύθεροι να πεθάνουν. Με απόλυτα συναισθήματα, επιλέγουν το τραγικό, γιατί αυτή είναι η μοίρα των πεπτωκότων αγγέλων.

Όμως εκεί, στον ουρανό, το ιπτάμενο νυφικό ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα της χώρας και, γιατί όχι, περνά από την “αναμονή ελέγχου”, εκεί όπου ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γράφει στο σημειωματάριό του: “Υπάρχει ένας πίνακας του Κλέε, που ονομάζεται “Angelus Novus”. Απεικονίζει έναν άγγελο, που μοιάζει έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι, στο οποίο έχει στυλώσει το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα, το στόμα του ανοιχτό, τα φτερά του αναπεπταμένα. Έτσι πρέπει να είναι η όψη που, κατ’ ανάγκην, έχει ο άγγελος της ιστορίας. Έχει το πρόσωπό του στραμμένο στο παρελθόν. Εκεί όπου παρουσιάζεται σε εμάς μια αλληλουχία γεγονότων, εκείνος βλέπει μόνο μία και μοναδική καταστροφή, η οποία δεν παύει να σωρεύει ερείπια επί ερειπίων και να τα εκτοξεύει μπρος στα πόδια του. Ο άγγελος θα ήθελε, βεβαίως, να χρονοτριβήσει, να αφυπνίσει τους νεκρούς και να συνενώσει ό, τι είναι θρυμματισμένο.

Όμως, από τη μεριά του παραδείσου, πνέει μια θύελλα που παγιδεύεται στα φτερά του, μια θύελλα τόσο δυνατή, που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τα ξανακλείσει. Αυτή τον σπρώχνει ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο έχει στραμμένη την πλάτη του, ενώ ο σωρός των ερειπίων μπροστά του φτάνει ως τον ουρανό. Αυτή η θύελλα είναι ό, τι εμείς αποκαλούμε πρόοδο”».

naftemporiki.gr