Oι μικρές Παλαιστίνιες παρακολουθούν την κηδεία του Hamdan abu Obeid και του γιού του, Hamoda, στη Τζαμπαλίγια. Hamdan και Hamoda ήταν δύο από τα θύματα του νέου κύκλου βίας στη Λωρίδα της Γάζας http://www.naftemporiki.gr/news/static/04/10/06/966696.htm , και τα παιδιά για μία ακόμη φορά, θεατές σε έργα άλογα, όταν δε γίνονται «θραύσματα ή σημαίες», όπως γράφει ο ποιητής Αδωνης, υποψήφιος για Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004 http://www.naftemporiki.gr/news/static/04/10/07/967077.htm .

Ο Αλί Αχμαντ Σαΐντ Εσμπέρ, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, στην «Αρχή του λόγου» αναζητά την χαμένη αθωότητα.

«Το παιδί που ήμουν κάποτε, ήρθε σε εμένα

μια φορά, με πρόσωπο αλλόκοτο.

Δεν μίλησε διόλου. Περπατήσαμε

ατενίζοντας ο ένας προς τον άλλο με σιωπή. Τα βήματά μας

ποτάμι που κυλάει παράξενα.

Οι ρίζες μάς ένωσαν, στο όνομα των φύλλων που στροβιλίζει το αγέρι, Επειτα χωρίσαμε,

δάσος που το γράφει η γη και το αφηγούνται οι εποχές.

Ω, παιδί, που ήμουν κάποτε, βγες μπροστά

Τι είναι αυτό που μας ενώνει, τώρα, και τι θα λέμε;».