Σήμερα δεν έχω θέμα. Ισως να φταίει η εκμαυλιστική καλοκαιρία εν μέσω χινοπώρου. Οσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα κάτι που να μού κεντρίσει το ενδιαφέρον για να ρίξω μια ματιά στον κόσμο. Και τότε, θυμήθηκα μία ιστορία που είχε αφηγηθεί ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για τους «μέτρ» αλλοτινών εποχών, που έκαναν θέμα ακόμη και την απουσία θέματος.

Στα μέσα του περασμένου αιώνα, κάποια κυρία σε ένα φιλολογικό σαλόνι ρώτησε τον Σπύρο Μελά (συγγραφέα, κριτικό, σκηνοθέτη και δημοσιογράφο -μια εποχή ο αποκλειστικός δημοσιογράφος του Ελ. Βενιζέλου), πώς τα καταφέρνει και γράφει δύο και τρία χρονογραφήματα την ημέρα, πού βρίσκει τα θέματα.

«Καθετί μπορεί να γίνει θέμα», απάντησε εκείνος. «Αυτή η πέτρα μπορεί να γίνει θέμα;», διερωτήθη η κυρία, δείχνοντας μια στρογγυλή λεία πέτρα.

Σε είκοσι λεπτά ο Μελάς διάβασε στην ομήγυρη ένα χρονογράφημα με τίτλο «H πέτρα», το οποίο δημοσίευσε τις επόμενες ημέρες στην «Εστία». Μιλούσε για τον χρόνο, πώς επιδρά στα πάντα, πώς λείανε την πέτρα, πώς στρογγύλεψε τις αιχμές της, και με γέφυρα την πέτρα περνούσε στον άνθρωπο, πώς ο χρόνος και η Παιδεία αμβλύνει τις γωνίες, πώς η εφηβεία με τις εξάρσεις της παραδίδεται στην ισορροπία της ωριμότητας, και πώς εν τέλει ο χρόνος κατασταλάζει τα πάθη, και παραδίδει τα φυσικά πράγματα στη διάκριση της πολιτιστικής ραστώνης.