Σε ένα βόρειο καιρικό σκηνικό, όπου κυριαρχούν το σκοτάδι, η βροχή, ο άνεμος, η θαλασσοταραχή και το κρύο, η ηθοποιός Άλκηστις Πουλοπούλου έρχεται αντιμέτωπη με τη ζωή και τον θάνατο, και μας μιλά για την παράσταση «Παραλλαγές θανάτου».
Σαν μία αλληγορία για την αγάπη, τη ζωή, τη γέννηση και τον θάνατο, το έργο του πολυγραφότατου και πολυβραβευμένου νορβηγού θεατρικού συγγραφέα Γιον Φόσσε, που αποτελεί φαινόμενο για το παγκόσμιο θέατρο, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά, στο θέατρο Πορεία.
Με συμπρωταγωνιστή τον θάνατο, που παρουσιάζεται ενσαρκωμένος επί σκηνής, η Άλκηστις Πουλοπούλου πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία, στην οποία η αυτοκτονία μιας νέας γυναίκας γεννάει βασανιστικά ερωτήματα στους γονείς της, που αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός, και μιλά για το έργο και για τις «παραλλαγές θανάτου» της σημερινής πραγματικότητας.
Για ποια θέματα μιλάει το έργο;
Για τη ζωή, τις οικογενειακές και γενικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις. Για τη δυσκολία της επικοινωνίας. Βασικά, μιλάει για την ανθρώπινη ανεπάρκεια και τη σχέση μας με τον θάνατο.
Με τι έρχονται αντιμέτωποι οι ήρωές του;
Με το εύθραυστο της αγάπης, με το πένθος της απώλειας και με τη μετάβασή μας σε μια άλλη άγνωστη πραγματικότητα, που μπορεί να είναι ο θάνατος. Με τη δυσκολία της πραγματικότητας, τη δυσκολία να συλλάβουν αυτό που έχει συμβεί. Επίσης, με την αναπάντητη ερώτηση: γιατί πήρε μια τέτοια απόφαση η κόρη. Με όλη αυτή τη διαδρομή που πρέπει να κάνουν, για να ανακαλύψουν την απάντηση σε αυτό το μυστήριο, που δεν μπορεί ποτέ να το συλλάβει ο νους και να το εξηγήσει. Οι ήρωες του έργου είναι συνέχεια σε μία αγωνία, ψάχνουν το μονοπάτι της ψυχής αυτής της κοπέλας, το οποίο δεν εξηγείται, απλώς συμβαίνει. Όσο και να προσπαθούν να το εξηγήσουν κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν, το τώρα είναι αμείλικτο, γυρίζουν στο σημείο μηδέν.
Ποια ερωτήματα αρχίζουν να τους βασανίζουν;
Πώς είναι να μεγαλώνεις, ποια στάση μπορείς να πάρεις απέναντι στη ζωή και σε όσα σου συμβαίνουν και αν είναι η απομόνωση η απάντηση στις δυσκολίες.
Τι χαρακτηρίζει τη σχέση των δύο γονέων;
Στην αρχή, όταν οι γονείς είναι νέοι, η σχέση τους είναι διαποτισμένη από τρυφερότητα, αλλά και ανασφάλεια. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν και να χαράξουν μια κοινή πορεία, να κάνουν ένα κοινό ξεκίνημα, προσπαθώντας να είναι αισιόδοξοι. Ενώ προσπαθούν πολύ να ενωθούν, μέσα τους είναι αβέβαιοι, ανήσυχοι και ανασφαλείς. Όταν μεγαλώνουν, στη σχέση τους κυριαρχούν η αποξένωση και η νοσταλγία. Προσπαθούν να κατανοήσουν και να δουν τι έχουν κάνει λάθος, τι πήγε στραβά στην πορεία και, από την κοινή ζωή με πολλή αγάπη, οι δυσκολίες της ζωής τους χωρίζουν. Περνούν το έργο της ζωής τους μπροστά από τα μάτια τους, για να καταλάβουν τι πήγε τόσο λάθος. Συνειδητοποιούν, όμως, πως κανείς δε φταίει, έτσι συμβαίνουν τα πράγματα.
Πώς κάνει ο θάνατος αισθητή την παρουσία του επί σκηνής και πώς καταλήγει να μιλάει για την αγάπη και τη ζωή;
Ο θάνατος κάνει με πολύ ελκυστικό τρόπο αισθητή την παρουσία του επί σκηνής, καθώς είναι ο μόνος, που η κόρη νιώθει πως πραγματικά ενδιαφέρεται γι’ αυτήν. Ο θάνατος γίνεται η μόνη σχέση που καταφέρνει να έχει η κόρη. Δεν έχει στενές επαφές με άλλους ανθρώπους, είναι ο μόνος που ουσιαστικά την προσεγγίζει και ο μόνος, με τον οποίο εκείνη καταφέρνει να επικοινωνήσει. Ο θάνατος την εισάγει στον έρωτα και της ανοίγει ένα παράθυρο σε κόσμους, που δεν έχει γνωρίσει. Η κόρη ταυτίζεται με αυτόν, είναι η πρώτη φορά που θέλει να ενωθεί με κάποιον. Η ίδια αποκτά ένα οικείο πρόσωπο, νιώθει ξένη στην οικογένειά της, ερωτεύεται τον θάνατο και γλιστράει μαζί του σε μια επιφάνεια, που κυριαρχούν η ηρεμία και ο έρωτας.
Αναλογιζόμενη τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, πώς αισθάνεστε για τις «παραλλαγές θανάτου» που βιώνουμε;
Με στενοχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα μας. Είμαστε όλοι τόσο στριμωγμένοι και ζορισμένοι, που δεν μπορούμε να δούμε το ωραίο, τη ζωή. Εύχομαι να βγούμε από αυτόν τον θάνατο και να δούμε το φως!
Αν είχατε τη δυνατότητα να εξαφανίσετε - ως διά μαγείας - κάτι, τι θα ήταν αυτό;
Θα ήθελα να εξαφανίσω την αδικία, την κακία, τον πόνο, τις αρρώστιες. Έτσι, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Αλλά πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να αποτρέψουμε ό,τι θεωρούμε πως βλάπτει την ανθρωπότητα.
Ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, για να βγούμε στο φως;
Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά νομίζω πως η αγάπη έχει τεράστια δύναμη, απλώς χρειάζεται να κάνουμε λίγο χώρο γι’ αυτήν στην καθημερινότητά μας.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς, σκηνική εγκατάσταση: Μάρω Μιχαλακάκου, κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Τριανταφύλλη, παραγωγή: Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου, σε συμπαραγωγή με το θέατρο Πορεία. Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Λούλης, Γιάννος Περλέγκας, Άλκηστις Πουλοπούλου, Μαρία Πρωτόπαπα, Λυδία Φωτοπούλου.
Πληροφορίες
Θέατρο Πορεία: Τρικόρφων 3 - 5 και 3ης Σεπτεμβρίου 69 - πλατεία Βικτωρίας, τηλ.: 210 8210991, 210 8210082. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: έως 2 Μαρτίου 2014: βραδινές στις 21.00: 22, 23, 24, 25, 29, 30 και 31/1, 1, 5, 6, 7, 9, 12, 13, 14, 15, 19, 20, 21, 22, 26, 27 και 28/2 και 1/3, απογευματινές στις 18.30: 26/1, 2, 8, 15, 16 και 22/2 και 1 και 2/3. Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη: γενική είσοδος: 15 ευρώ, Πέμπτη και Παρασκευή: 18 ευρώ, Σάββατο και Κυριακή: 20 ευρώ, φοιτητικό - νεανικό έως 23 ετών: 12 ευρώ, ανέργων: 12 ευρώ (εκτός Σαββάτου και Κυριακής). Προπώληση: καταστήματα Παπασωτηρίου, Public και Seven Spots, τηλεφωνικά: 11876, ηλεκτρονικά: www.viva.gr.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
