Στη νότια Ινδία, ακόμη και ο ουρανός πενθεί. Από το Μαντράς, την πρωτεύουσα του Ταμίλ Ναντού, μέχρι το Ναγκαπατινάμ, ακούς παντού πένθιμα τραγούδια, ινδουιστικά, μουσουλμανικά, χριστιανικά. Είναι ο τελευταίος φόρος τιμής στα χιλιάδες θύματα του σεισμού.

Εκτός από τα πτώματα που ανακαλύπτονται, είναι κι αυτοί που χάθηκαν για πάντα στα κύματα, αλλά κι εκείνοι που δεν ήταν ποτέ γραμμένοι στα ληξιαρχεία, όπως συμβαίνει συχνά στην Ινδία. Επισήμως δεν γεννήθηκαν ποτέ, κατά συνέπεια δεν θα πεθάνουν κιόλας.

Πώς να οργανωθεί σε τέτοιες συνθήκες μια αποτελεσματική βοήθεια; Ο δήμος του Καλαπέ, είκοσι χιλιόμετρα από το Ποντισερί, έχει την τύχη να διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα νοσοκομεία της χώρας, το Ινστιτούτο Ιατρικών Επιστημών του Ποντισερί (PIMS). «Διακόσιοι άνθρωποι ήλθαν πανικόβλητοι να βρουν καταφύγιο εδώ, πεισμένοι ότι θα γινόταν και νέος σεισμός», λέει ο διευθυντής του νοσοκομείου στην απεσταλμένη της «Le Figaro». «Από την περασμένη Κυριακή, έχουμε περιθάλψει εκατοντάδες ανθρώπους που γλύτωσαν από το τσουνάμι. Δεν τους έχει μείνει τίποτα άλλο από τα ρούχα που φορούσαν την ώρα του δράματος. Εχουμε οργανώσει και μια ψυχιατρική μονάδα έκτακτης ανάγκης. Χρειάστηκε να δώσουμε ηρεμιστικά σε ορισμένους επιζήσαντες. Το πιο θλιβερό είναι ότι τα περισσότερα θύματα είναι γυναίκες και παιδιά. Για έναν απλό λόγο. Υπήρξε ένα πρώτο κύμα, όχι τεράστιο, αλλά αρκετά δυνατό για να πετάξει στην ακτή χιλιάδες ψάρια. Τα παιδιά έτρεξαν προς το μέρος τους, το ίδιο και οι μητέρες τους. Και τότε ήρθε ένα δεύτερο κύμα, και τους κατάπιε».

Η Ινδία δεν είναι Σρι Λάνκα. Εκτός από τις ακτές της Κεράλα, στα νοτιοδυτικά της χώρας, ο τουρισμός δεν είναι ανεπτυγμένος. Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι στα θύματα δεν περιλαμβάνονται δυτικοί τουρίστες. Εδώ, η φυσική καταστροφή, όπως και πολλά άλλα πράγματα, είναι κυρίως υπόθεση των φτωχών.

Πηγή: Le Figaro, ΑΠΕ