«Αρκετά μίλησαν όλοι οι άσχετοι για τον Παύλο, πρέπει να μιλήσουμε κι εμείς κι ας είμαστε εν βρασμώ», με αυτά τα λόγια ο B. D. Foxmoor (Μιχάλης Μυτακίδης), εξήγησε το λόγο μιας παράξενης συνέντευξης Τύπου - το μεσημέρι της Τρίτης στην ΕΣΗΕΑ -, το πάνελ της οποίας γέμισε από 11 γνώριμες φιγούρες με καπέλα και δακρυσμένα μάτια.
Φίλοι και γνωστοί του αδικοχαμένου 34χρονου, αποφάσισαν να ενωθούν, δίνοντας για πρώτη φορά κοινή συνέντευξη τύπου, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρο του Killah P που ήθελε να ενώσει με τη μουσική του την ελληνική hip hop σκηνή. Όλοι τους εξέπεμψαν μήνυμα κατά του ρατσισμού.
Το κτήριο της ΕΣΗΕΑ γέμισε από κόσμο. Φίλοι του hip hop, καλλιτέχνες ή απλώς ανήσυχα παιδιά που έβλεπαν στο πάνελ τα ινδάλματά τους βρέθηκαν στο φουαγιέ της αίθουσας του πρώτου ορόφου, τις σκάλες αλλά και το εξωτερικό του κτηρίου. «Ήμασταν σκοτωμένοι μεταξύ μας και ο Παύλος μας ένωσε όλους», ειπώθηκε εισηγητικά. Με άλλα λόγια, ενώπιον μιας δεκάδας δημοσιογράφων δεν δόθηκε μια συνέντευξη Τύπου, αλλά έγινε ένα τιμητικό reunion όλων των τάσεων μιας έντονα πολιτικοποιημένης και γι’ αυτό διασπασμένης σκηνής. Ενδεικτική, ήταν η συνύπαρξη του Ευθύμη (Ευθύμης και Αρτέμης) που καταγράφεται στη Δεξιά, των αριστερών (εξωκοινοβουλευτικών αποχρώσεων) Active Member και των μάλλον απολίτικων Ημισκούμπρια. Αυτή η «εθνική χιπ χοπ» έδωσε την υπόσχεση για μια μουσική συνύπαρξη στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, ενώ όλοι οι συμμετέχοντες υποσχέθηκαν να προσπαθήσουν αυτό που περιέγραψαν ως δυσκολότερη δουλειά: Να γράψουν ένα κοινό τραγούδι…
G4PHOTOS/ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Ακολουθεί το κείμενο των εκπροσώπων της hip hop και της low bap σκηνής αφιερωμένο στον Παύλο:
«Λοιπόν, αλάνια (όπως θα ξεκίναγε κι ο Παύλος), ήρθε η ζωή και μας παρέδωσε ένα απλό, αλλά σπάνιο μάθημα. Κάθε μαχαιριά στο κορμί του αδερφού μας ήταν συγχρόνως μαχαιριά στον εγωισμό μας, στις θύμησες που όλοι αρνηθήκαμε, στην απάθεια μας και στη ματαιοδοξία μας. Πολλοί από εσάς και ειδικά οι νεώτεροι θα αναρωτιέστε γιατί έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο ώστε ν’ αναγκαστούν κάποιοι, σεβόμενοι τη διαφορετικότητά τους, να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι. Μα δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μόνο κάτι τόσο τραγικό μπορεί να σου θυμίσει την ομορφιά της ζωής και της λευτεριάς. Να σου θυμίσει, επίσης, πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που σκαρώνουμε μουσικές και στίχους και πόσο μάταια είναι κάποια πράγματα. Ίσως, όπως λένε, από τα λάθη μας να μαθαίνουμε. Ωστόσο, από τα ίδια λάθη με τον καιρό αρρωσταίνουμε. Παρ’ όλα αυτά το μοναδικό μας χρέος απέναντι στον κώδικα του hiphop, είναι ο σεβασμός σε αυτή τη δημιουργική διαφορετικότητα.
Έχουμε περάσει από σαράντα κύματα για να μας πετάξει τελικά η ζωή πάνω στην ίδια ξέρα, πάνω στην ίδια στιγμή, δίπλα στον ίδιο πόνο. Από αυτό το σημείο και μετά, όλοι εμείς οι αφηγητές αυτής της συσσωρευμένης μνήμης δηλώνουμε ότι θα σεβόμαστε τη διαφορετικότητα της έκφρασης του κώδικα κι ότι θα επιδιώκουμε κάθε μορφής διάλογο όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.
G4PHOTOS/ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Πιθανόν, ποτέ να μη τα καταφέρουμε να γίνουμε μια παρέα, αλλά προς το παρόν μας φτάνει που συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είμαστε ξένοι. Ο καθένας με τη προσωπικότητα του, τη στάση του και τη δράση του θα αγωνίζεται για όσα ονειρεύεται ν’ ανταμώσει. Τώρα το ξέρουμε - κανείς δεν είναι ξένος. Παύλο, τα κατάφερες. Κανείς δε νοιώθει σήμερα ξένος.
Σήμερα, δε φτιάχνουμε μια κρεατομηχανή για να πετάξουμε μέσα ό,τι κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχει απομείνει απ’ το hip hop, αλλά ένα οπλοστάσιο που ο καθένας θα φυλάει ή θα βγάζει απ’ το σεντούκι του ό,τι επιλέγει να μοιραστεί. Κανείς μας δε νοιώθει την ανάγκη να κάνει ταμείο από τώρα. Αυτά τα πρώτα 20 και βάλε χρόνια του hip hop στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν κληρονομιά ή καλύτερα παρέα στις γενιές που ακολουθούν κι έτσι αυτό που στην αρχή κάποιοι είχαμε σαν παιχνίδι να γίνει το βιος μας.
Το βιος μας, αδερφέ...
Λοιπόν hiphopers, lowbapers κι αλητήριοι ήρθε ο καιρός να θυμίσουμε σ’ αυτή τη κουρασμένη κοινωνία “πως γίνεται”, και που βρίσκονται κρυμμένα τα όμορφα. Ίσως, μέχρι τώρα κάποιοι να μας θεωρούσαν το λάθος παράδειγμα ή την φωτεινή εξαίρεση. Εξίσου τραγικά είναι και τα δύο... Ας κάνουμε τ’ όνειρο του αδερφού μας πραγματικότητα κι ας τη ζήσουμε εμείς για να τη διηγούνται μετά αυτοί που θα έχουν μάθει να ζουν και να τιμούν τον θάνατο. Ας γλεντήσουμε κάθε μας στιγμή.
Τα κατάφερες, παλιόφιλε, όσοι διάλεξες βρίσκονται εδώ, σε τιμούν και σε ευχαριστούν». 