Κάθε επίθεση βύθιζε τους βομβαρδιζόμενους στην ίδια απόγνωση, και κάθε διακοπή του καταιγισμού τούς έφερνε αντιμέτωπους με τις ίδιες εικόνες φρίκης.

«Μια κοπέλα κειτόταν νεκρή σαν έργο κάποιου αδέξιου γλύπτη. Τα πόδια της με απανθρακωμένες ψηλοτάκουνες μπότες σηκωμένα προς τα πίσω, τα χέρια της υψωμένα σαν για να αμυνθεί. Το πρόσωπό της ελάχιστα διατηρημένο, το στόμα ορθάνοιχτο με μαυρισμένες οδοντοστοιχίες, έτσι που να μην καταλαβαίνεις αν αυτό το πρόσωπο γελούσε ή κραύγαζε».

«Η βόμβα είχε πετύχει το καταφύγιο. Μπήκαμε μέσα, επικρατούσε σιωπή, κακό προμήνυμα. Ακούγονταν μόνο μερικές αραιές φωνές, ανάμεσά τους και μια κοριτσίστικη που τραγουδούσε σε ψηλούς τόνους ένα χαμένο λα, λα, λα. Στη συνέχεια διαπιστώσαμε ότι ο διάδρομος ήταν γεμάτος πτώματα, το ένα πάνω στο άλλο».

Joerg Friedrich (Der Brand)