Ρώτησαν ένα δημοσιογράφο των «New York Times» αν πιστεύει ότι ο πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί με τον Σαντάμ να παραμένει στην εξουσία. Οχι, απάντησε εκείνος. Ο Τζορτζ Μπους δεν θα ζητήσει ξανά την ψήφο του αμερικανικού λαού με τον ιρακινό ηγέτη στη Βαγδάτη. Μπορεί κανείς να φανταστεί από τώρα τα τηλεοπτικά σποτ των Δημοκρατικών. Θα δείχνουν τον Οσάμα μπιν Λάντεν και τον Σαντάμ Χουσεϊν, και θα ρωτούν: «Πού βρίσκονται αυτοί οι δύο, Τζορτζ;»
Ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει πολλά να επιδείξει στο οικονομικό πεδίο. Αν δεν μπορέσει λοιπόν να πείσει τους Αμερικανούς ότι κατέστησε τον κόσμο τους ασφαλέστερο, τότε ...
Η αμερικανική κυβέρνηση δεν έκρυψε ποτέ ότι απώτερος στόχος της είναι η ανατροπή του ιρακινού καθεστώτος, και όχι ο αφοπλισμός του Σαντάμ.
Ο πρόεδρος Μπους, γράφει ο Φέργκαλ Κιν στον «Independent» χρησιμοποιεί το θολό επιχείρημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: τα θύματα των βασανιστηρίων του Σαντάμ. Τον επόμενο μήνα θα έλθει η σειρά των εγκλείστων στα γκουλάγκ της Βόρειας Κορέας. Αν όμως είστε φίλος του στρατηγού Ντόσταμ, αυτού του δολοφόνου που λύνει και δένει στο Αφγανιστάν, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε: κανένα δικαστήριο, κανένας στρατός δεν θα σας ενοχλήσει.
Σύμφωνα με το δόγμα του Μπους για την προληπτική δράση, ο Σαντάμ συνιστά σοβαρή απειλή και είναι αρκετά αδύναμη ώστε να μπορεί να αντιμετωπιστεί και να συντριβεί. Η Βόρεια Κορέα, πάλι, συνιστά επίσης σοβαρή απειλή, αλλά δεν είναι αρκετά αδύναμη, ώστε να μπορεί να σχεδιαστεί μια επίθεση εναντίον της. Κατά βάθος, ο στόχος του Τζορτζ Μπους είναι να αναμορφώσει ολόκληρο τον κόσμο. Θέλει να τον μετατρέψει σε έναν τόπο χωρίς εχθρούς, και για τον σκοπό αυτό θα χρησιμοποιήσει τόσο στρατιωτική όσο και οικονομική δύναμη.
Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες νικήσουν στο Ιράκ με ένα «αποδεκτό» επίπεδο θανάτων και καταστροφών, τότε η ανθρωπότητα θα εισέλθει στην πιο επικίνδυνη περίοδο των τελευταίων πενήντα ετών. Και θα είναι επικίνδυνη, επειδή η στρατιωτική ισχύς δεν εγγυάται αυτομάτως μια σταθερότερη παγκόσμια τάξη.
Ας αφήσουμε στην άκρη τους επαγγελματίες αντιαμερικανούς, και ας δούμε πώς αντιδρούν οι άνθρωποι που υποστήριξαν τις επεμβάσεις στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν ή το ανατολικό Τιμόρ. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ επιφυλακτικοί στην περίπτωση του Ιράκ. Αλλά δεν θα ξεσηκωθούν μόλις αρχίσει ο πόλεμος. Θα περιμένουν να δουν την έκβασή του. Θα περιμένουν να δουν αν ο στρατός που θα εισβάλει στο Ιράκ θα ανακαλύψει μυστικές αποθήκες με απαγορευμένα όπλα. Θα περιμένουν να δουν αν η κυρίαρχη εικόνα μετά το τέλος του πολέμου θα περιλαμβάνει Ιρακινούς να χορεύουν για την ανατροπή του δυνάστη τους.
Τα διακυβεύματα είναι σοβαρά, καταλήγει ο αρθρογράφος. Οχι μόνο για τον Μπους ή τον Σαντάμ, αλλά για όλους μας.
Πηγές: Independent, AΠΕ
