«Το ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλο κόμμα με ιστορία και γι’ αυτό χθες και σήμερα δεν έκανε αυτό που όλοι περίμεναν από τα κορυφαία στελέχη του: να συμφωνήσουν δηλαδή ότι διαφωνούν. Απλά απέδειξε αυτό που όλοι υποψιάζονται: ότι το κάθε στέλεχος ζει στο δικό του κόσμο, με τις δικές του επιδιώξεις. Ευτυχώς που υπήρξε και η κυβέρνηση Καραμανλή για να συμφωνήσουμε και σε κάτι».
Η παραπάνω αναφορά κορυφαίου στελέχους του κινήματος στον προαύλιο χώρο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» στην Πειραιώς περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τα όσα συνέβησαν στο διήμερο συμπόσιο για τα 39 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.
Η συνέχεια για τη Χαριλάου Τρικούπη είναι πολύ πιο δύσκολη και περίπλοκη.
Στην κορυφή της ατζέντας βρίσκεται η προγραμματική συμφωνία με τη ΝΔ.
Και μπορεί ο Ευ. Βενιζέλος να σημειώνει σε όλους τους τόνους ότι κομβικής σημασίας για το «πολιτικό πλαίσιο του Εθνικού Σχεδίου ανασυγκρότησης» πρέπει να είναι η παραδοχή ότι «νέα δημοσιονομικά περιοριστικά μέτρα δεν τα αντέχει ούτε η οικονομία, ούτε η κοινωνία, ούτε η πολιτική ζωή της χώρας», ωστόσο οι πάντες γνωρίζουν ότι αναλόγου βάρους είναι και το θέμα της κοινής καθόδου στις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Συνεργασία με βάση τα ποσοστά των δύο κομμάτων στις τελευταίες εκλογές δεν γίνεται αποδεκτή από το ΠΑΣΟΚ. Η όποια συνεργασία δεν θα πρέπει να παραγνωρίζει το γεγονός ότι χωρίς το ΠΑΣΟΚ η κυβέρνηση αυτή δεν θα υπήρχε.
Το κατά πόσο το κίνημα και η ηγεσία του θα μπορούν να πατάνε σε δύο βάρκες -ανασύνταξη της κεντροαριστεράς και συνεργασία με τη Ν.Δ.- θα το δείξει ο χρόνος.
Στην παρούσα φάση προέχει να βρεθεί μια λύση με την τρόικα για τις τρεις αμυντικές βιομηχανίες και η κυβέρνηση να «βγάλει» αναίμακτα το 2013 ελπίζοντας στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος που θα είναι και το μεγάλο όπλο στη φαρέτρα του Πρωθυπουργού. Μένει να εξηγηθεί ποιανού ήταν η ιδέα να χρεωθεί στην τρόικα το αίτημα για πτώχευση χωρίς αποζημίωση των εργαζομένων. Διότι οι τροϊκανοί στο περίφημο πια e-mail τους δεν αποκλείουν τις αποζημιώσεις των εργαζομένων, αλλά τις αποζημιώσεις πέραν των νόμιμων απαιτήσεων.
Ήσσονος ίσως σημασίας για την ουσία της υπόθεσης -που είναι η διατήρηση ή μη της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας και συνεπώς της πλήρους εξάρτησής της από ξένες εταιρείες-, μείζονος όμως για τον επικοινωνιακό χειρισμό μιας τόσο σοβαρής υπόθεσης που για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε πρόχειρος και υπό το κράτους του πανικού.
newsroom naftemporiki.gr
