ΔΙΚΗ 17Ν
ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2003
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 9:05
ΠΡΟΕΔΡΟΣ : ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
09:00 – 10:30
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Καλή σας ημέρα. Καθίστε παρακαλώ κύριοι και κυρίες. Επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση που είχε διακοπεί.
Γ. ΑΓΙΟΣΤΡΑΤΙΤΗΣ: Θα θέλαμε να μας βοηθήσετε να ρυθμιστούν δύο θέματα. Πράγματι εδώ οι υπηρεσίες τοποθέτησαν κάποια μικρόφωνα που διευκολύνουν τους δικηγόρους, πλην όμως απ’ ό,τι βλέπουμε αυτά τα μικρόφωνα παραμένουν συνεχώς ανοιχτά με αποτέλεσμα οι τυχόν οι συνεννοήσεις μας με τους συναδέλφους να ακούγονται σε όλη την αίθουσα. Μπορούμε να τα κλείσουμε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τότε δεν κάνουμε τίποτα.
Γ. ΑΓΙΟΣΤΡΑΤΙΤΗΣ: Το δεύτερο το οποίο θέλαμε είναι το εξής: στο τέλος του κλουβιού έχει τοποθετηθεί μια σειρά αστυνομικών. Για μας δεν έχει καμιά χρησιμότητα επειδή ακριβώς από πίσω υπάρχει και άλλη σειρά αστυνομικών. Ποιο είναι το πρόβλημά μας; Ότι εμείς σε αυτή τη φάση και για όλες τις επόμενες ημέρες δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε επισκεπτήρια στους κατηγορουμένους και αναγκαστικά θα πρέπει οι οποιεσδήποτε συνεννοήσεις μας να γίνονται σε αυτό το χώρο στην διάρκεια των διαλειμμάτων ή οτιδήποτε άλλο. Θα παρακαλούσαμε λοιπόν αν είναι δυνατόν να εκκενωθεί η πίσω σειρά, για να συναντιόμαστε έστω και για λίγο στη διάρκεια της διαδικασίας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Θα το δούμε, θα το σκεφτούμε αφού το συζητήσουμε από απόψεως ασφαλείας γιατί θέλουμε να τους προστατεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Βγάλαμε τα κλουβιά, να βγάλουμε τα άλλα αλλά δεν ξέρουμε τι παρουσιαστεί στον δρόμο. Εννοώ τους κατηγορουμένους να προστατεύσουμε. Δεν είναι τι θέλετε εσείς. Εγώ είμαι υπεύθυνος για την δική σας ασφάλεια εδώ μέσα. Δεν είναι αστεία.
Δεν ξέρω τι μπορεί να βγει κι αν μπαίνουν πιστόλια ή δεν μπαίνουν πιστόλια εδώ από τους ελέγχους κλπ., πιστεύω ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι οριακά και πιθανά. Απολυτότητα δεν υπάρχει σε τίποτα στον κόσμο τούτο. Θέλω να σας προστατεύσω. Να δω, εάν και κατά πόσο εξασφαλίζεται αυτή η προστασία σας. Τι να κάνω δηλαδή; Βέβαια έθεσε ο κ. συνήγορος ένα σοβαρό θέμα. Ας το σκεφτούμε λίγο. Δεν απαντάμε αμέσως.
Κατόπιν τούτου συνεχίζουμε. Είχε δοθεί εις τον Αναπληρωτή κ. Εισαγγελέα ο λόγος επάνω στην ένσταση, ή μάλλον ένσταση αντισυνταγματικώς με αίτημα να επιτραπεί η είσοδος των Μέσων χωρίς τους όρους του νόμου και τους οποίους όρους του νόμου θα τους ερευνήσουμε εάν και εφόσον τούτη εδώ η ένσταση δεν ευδοκιμήσει.
Β. ΜΑΡΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, ευθέως σας λέω ότι ζητώ από το Δικαστήριό σας με βάση το δικαίωμα που μου παραχωρεί το άρθρο 8 του νόμου να μην επιτρέψετε την είσοδο των τηλεοπτικών σταθμών και των ραδιοφώνων στην αίθουσα του Δικαστηρίου. Είναι δικαίωμά μου που προκύπτει από το άρθρο 8 και μάλιστα είναι δικαίωμα το οποίο μπορώ να ασκήσω χωρίς καν να το αιτιολογήσω.
Αφορά την προστασία της δικής μου προσωπικότητας. Αυτό αναγνώρισε ο νόμος ότι επιτέλους όλοι οι παράγοντες διαδικασίας έχουν προστατευμένη προσωπικότητα. Δεν είναι δηλαδή μονάχα οι κατηγορούμενοι που δικαιούνται να έχουν προστασία του δικαιώματός τους, της προσωπικότητός τους και το οποίο μάλιστα άσκησαν μέσα σε αυτή την αίθουσα απαγορεύοντας τους δημοσιογράφους, τους φωτορεπόρτερ να τους φωτογραφίσουν και δεν έχουν σημασία η αιτιολογία που χρησιμοποίησαν χθες «δεν θέλαμε να φωτογραφηθούμε μέσα στο κλουβί›.
Σημασία έχει ότι το νόμο αυτόν επικαλέστηκαν για να μην φωτογραφηθούν μέσα στο κλουβί. Επισημαίνω λοιπόν κι εγώ την αντιφατικότητα των στάσεων ότι όταν ένας νόμος μας συμφέρει ζητούμε την εφαρμογή του, αλλά όταν δεν μας συμφέρει προσπαθούμε να τον αντιμετωπίσουμε με προβολή ενστάσεως αντισυνταγματικότητος.
Και έπ’ αυτού του θέματος πρέπει να τοποθετηθώ γιατί και έπ’ αυτού του θέματος πρέπει να τοποθετηθεί το Δικαστήριό σας, κατά πόσο η ρύθμιση αυτή είναι αντισυνταγματική. Ακούστηκαν χθες πολλά επιχειρήματα. Νομίζω ότι το πιο εύκολο να αντιμετωπιστεί είναι ότι με την ρύθμιση αυτή περιορίζεται η αρχή της δημοσιότητος της δίκης. Δεν νομίζω ότι σοβαρός νομικός μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.
Το τι είναι δημοσιότητα της δίκης είναι παγιωμένο εδώ και δεκαετίες. Το γεγονός ότι αυτές οι πόρτες είναι ανοιχτές και οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει και θα έλεγα μάλιστα, ας γυρίσουν όλοι να δουν την εικόνα της αίθουσας. Θα μπορούσα να προβληματιστώ για το θέμα της δημοσιότητος. Αν είχα 2.000 ανθρώπους έξω να προσπαθούν να παραβιάσουν τις πόρτες να μπουν να παρακολουθήσουν τη δίκη, αλλά σε μια δίκη που διεξάγεται με άδεια την αίθουσα, με ανοιχτές τις πόρτες, το ότι στερείται δημοσιότητος επειδή δεν μπορούν να μπουν οι κάμερες της τηλεόρασης είναι μάλλον παραλογισμός.
Κύριοι Δικαστές, τέθηκε θέμα ότι παραβιάζεται το άρθρο 14 περί ελευθερίας του Τύπου. Έγκαιρα και σωστά σας επισήμανε ο συνάδελφός μου ότι η ρύθμιση αυτή δεν περιλαμβάνει την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Είναι δύο Μέσα τα οποία αντιμετωπίζονται με το άρθρο 15.
Αλλά εδώ κύριοι Δικαστές υπάρχει ένα άλλο ζήτημα. Μια βασική μας διάταξη είναι αυτή που επίσης επισημάνθηκε στο άρθρο 2, η προστασία της προσωπικότητος, ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας.
Αυτήν της την υποχρέωση υλοποίησε η πολιτεία με το νόμο αυτό. Θέλετε να σας πω κάτι; Ακούστηκε από την άλλη πλευρά ως επιχείρημα ότι υπάρχει η παραβίαση του άρθρου 5α, ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση όπως ο νόμος ορίζει. Παρέλειψε όμως η Υπεράσπιση και σωστά κατά την άποψή της διότι δεν θα συνέφερε στην υποστήριξη της άποψής της να σας διαβάσει και το επόμενο τμήμα της διατάξεως.
Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφαλείας -δεν είναι προφανώς αυτός ο λόγος- καταπολέμησης του εγκλήματος, ενδεχόμενο μπορεί να είναι αλλά η προστασία δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων.
Ο νόμος λοιπόν αυτός στηρίζεται σε αυτή την εξουσιοδότηση κύριοι. Προστατεύει δικαιώματα προσωπικότητος, το δικό μου, το δικό σας κύριε Δικασταί. Γιατί η προηγούμενη ρύθμιση, αν θυμάστε καλά, δεν σας έδινε το δικαίωμα τον δικό σας εαυτό να προστατεύσετε. Εσείς ήσασταν άνθρωποι τρίτοι, δεν είχατε προσωπικότητα. Αν οι διάδικοι τότε το ήθελαν εσείς ήσασταν υποχρεωμένοι να το αποδεχθείτε.
Ήρθε λοιπόν ο καινούριος νομοθέτης και είπε όχι κύριοι. Όσοι παίζουν ρόλο σε αυτό το πράγμα που λέγεται δίκη, έχουν τα ίδια δικαιώματα και όταν έρχονται όλοι οι άνθρωποι εδώ να παίξουν ρόλο στη δίκη, όταν κάποιοι θέλουν να τους μετατρέψουν και σε πρωταγωνιστές σίριαλ, reality show ή τηλεοπτικών εκπομπών θα πρέπει και οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι να εκφράσουν την σύμφωνη γνώμη τους. Έτσι έχουν τα πράγματα κύριοι Δικασταί. Δεν υπάρχει κανένα θέμα συνταγματικότητος και ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί.
Κύριε Πρόεδρε, θέλω από την πρώτη στιγμή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Είναι η πρώτη φορά που παίρνω το λόγο και πρέπει να οριοθετήσω κάποια ζητήματα. Πιστεύω ότι μέσα σε αυτή την αίθουσα θα πρέπει να υπάρχει ένα ελάχιστο όριο τουλάχιστον ένα ελάχιστο όριο σεβασμού θεσμικού της μιας πλευράς προς την άλλη και των δυο πλευρών προς αυτή την έδρα.
Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η τριγωνική σχέση δεν προάγεται από ενέργειες που ήδη έχουν παρατηρηθεί. Συνήθισα σε όλη μου την ζωή, την δικαστική εννοώ ζωή να λέω τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη και επαναλαμβάνω ότι δεν προάγεται ο θεσμικός μας ρόλος εδώ πέρα. Όλοι έχουμε την υποχρέωση να υλοποιήσουμε εδώ όταν συνήγοροι υπεράσπισης περιέρχονται σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κάποιος μάλιστα από αυτούς, σε Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης της υπερατλαντικής χώρας και υποστηρίζουν, η πρόβλεψή τους είναι ότι θα υπάρξουν καταδικαστικές αποφάσεις γιατί το Δικαστήριο θα εξυπηρετήσει την κυβερνητική πολιτική. Περιορίζομαι να αναφέρω το γεγονός. Την επόμενη φορά θα καταγγείλω και το όνομα.
Είπα ήρθαμε εδώ και το επαναλαμβάνω, με ανοιχτή καρδιά, κουβαλώντας ο καθένας μας μια ιστορία δικαστική από πίσω μας, για να αξιολογήσουμε ανθρώπινες συμπεριφορές, αν δηλαδή οι συγκεκριμένοι αυτοί Έλληνες πολίτες που ήρθαν απέναντί μας και τους αποδίδεται μια σειρά αξιοποίνων πράξεων που αντικειμενικά έχουν τελεστεί χωρίς καμία αμφιβολία συνδέονται με αυτές τις πράξεις. Αυτό και μόνο.
Όπως τόσα χρόνια ασκούμε τα καθήκοντά μας με τον τρόπο που τον καθένα από μας τον έχει καθιερώσει στην συνείδηση του νομικού κόσμου να το κάνουμε και σε αυτή την υπόθεση. Ευχαριστώ κ. Πρόεδρε.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλλον θα παρακαλούσα επειδή είναι πολλοί οι πολιτικώς ενάγοντες θα αρχίσω κατά υπόθεση, έτσι όπως κάναμε και τις δηλώσεις. Θα μας διευκολύνει.
Στην υπόθεση του Ρόμπερτ Τσαντ.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, θα αναφερθώ μόνο στο ζήτημα της συνταγματικότητας ή μη του ισχύοντος άρθρου 8 του νέου νόμου.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κατ’ αρχήν με συγχωρείτε, θέλετε ή δεν θέλετε την τηλεόραση; Σας ρωτάω, γιατί ρωτούν οι Εισαγγελείς.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, εφόσον ήδη από ορισμένους συναδέλφους μου της Πολιτικής Αγωγής δηλώθηκε προς το Δικαστήριο αλλά ήδη και από τον κ. Εισαγγελέα της έδρας ότι δεν συναινούν στην ραδιοτηλεοπτική αναμετάδοση της δίκης, δεν νομίζω ότι έχει καμία αξία να γίνει ένα είδος δημοσκοπήσεως μεταξύ των πολιτικώς εναγόντων.
Ήδη την κατά εφαρμοζομένου του νόμου και με την άρνηση του κ. Εισαγγελέως και ορισμένων εκ των συναδέλφων μου με το νόμο αυτόν δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στην αίθουσα αυτή οι κάμερες της τηλεόρασης. Δεν νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται εδώ. Δεν ενδιαφέρει πόσοι και ποιοι από τους πολιτικώς ενάγοντες συναινούν ή με στην αναμετάδοση της δίκης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν ανακύψει όμως μπορεί να επανέλθετε, γιατί μπορεί να ανακύψει από κάποια απάντηση που θα δώσουν οι άλλοι. Αν ανακύψει, θα δούμε. Τώρα αυτή την ώρα δεν ανακύπτει.
Η. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ξεκινώ λοιπόν με το δεδομένο ότι υπάρχει άρνηση από ορισμένους διαδίκους και από τον κ. Εισαγγελέα της έδρας και επομένως κατ’ εφαρμογή του νόμου δεν πρέπει να επιτραπεί η ραδιοτηλεοπτική αναμετάδοση.
Θα σας απασχολήσω πολύ σύντομα κ. Πρόεδρε με δύο-τρία επιχειρήματα που αφορούν την αντίκρουση της θέσεως που ανέπτυξε η υπεράσπιση, ότι δηλαδή ο νόμος αυτός που δεν επιτρέπει κατά κανόνα παρά μόνο κατ’ εξαίρεση και υπό τις προϋποθέσεις που τάσσει την ραδιοτηλεοπτική αναμετάδοση της δίκης αντιβαίνει στο Σύνταγμα και δη στο άρθρο 14 για την ελευθερία του Τύπου, στο άρθρο 93 για την δημοσιότητα των δικών ή ενδεχομένως και στο άρθρο 5α για την ελευθερία της πρόσβασης στις πληροφορίες.
Κύριε Πρόεδρε, νομίζω ότι η αναφορά στο άρθρο 93 του Συντάγματος είναι τόσο νομικά εσφαλμένη που δεν θα έπρεπε καν να γίνεται επίχριση από την πλευρά της υπερασπίσεως. Η δημοσιότητα κατά το άρθρο 93 του Συντάγματος δεν έχει καμία, μα καμία απολύτως σχέση με την ραδιοτηλεοπτική κάλυψη της διαδικασίας.
Και νομίζω ότι εδώ η υπεράσπιση πιθανόν και αθέλητα, παρασύρεται από το γεγονός ότι στην επιστήμη έχει επικρατήσει ένας αδόκιμος θα έλεγα όρος για να αποδοθεί αυτό που ονομάζεται στην αγγλική bublicity και λέει και ο κύριος Ανδρουλάκης για τις θεμελιώδεις έννοιες της ποινικής δίκης ότι η απόδοση αυτού του όρου είναι δυσχερής και έχει επικρατήσει να ονομάζεται έμμεση δημοσιότητα.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί δημοσιότητας και επειδή ονομάζεται αυτό έμμεση δημοσιότητα η υπεράσπιση πηγαίνει στο άρθρο 93 που χρησιμοποιείται ο όρος «δημοσιότητα› και λέει, αφού την έμμεση δημοσιότητα την διασφάλιζε μέχρι τώρα και την διασφαλίζει, την εξυπηρετεί ο Τύπος γιατί να μην την εξυπηρετεί και η ραδιοτηλεόραση.
Έμμεση δημοσιότητα είναι η μία λέει, έμμεση δημοσιότητα και η άλλη, μορφές δημοσιότητας είναι και οι δύο, άρθρο 93 επομένως καλύπτονται από αυτό το άρθρο. Ουδέν σφαλλερότερο. Η δημοσιότητα της δίκης σήμαινε και σημαίνει τότε και σήμερα και υπό όλα τα Συντάγματα όλων των πολιτισμένων κρατών ότι πας πολίτης ο οποίος ενδιαφέρεται να έχει πρόσβαση στην αίθουσα του Δικαστηρίου όπου διεξάγεται μία δίκη είναι ελεύθερος να το πράξει, αν επιλέκτως εισέρχονται οι πολίτες στην αίθουσα του Δικαστηρίου.
Ουδείς ποτέ υποστήριξε ότι περιεχόμενο της έννοιας της δημόσιας δίκης, της δημοσιότητας της συνεδριάσεως είναι η είσοδος της ραδιοτηλεόρασης στην αίθουσα αυτή. Αυτό δεν έχει υποστηριχθεί σε καμία χώρα και απορώ πράγματι από τους αγαπητούς συναδέλφους της υπερασπίσεως, που καταφεύγουν σε τόσο ακραία επιχειρήματα και θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια όταν οι δάσκαλοί μας τότε μας έλεγαν ότι, δείγμα αδύναμης δομικής επιχειρηματολογίας είναι κανείς δι’ άλματος να καταφεύγει σε μία συνταγματική διάταξη και να λέει ο νόμος αυτός είναι πραγματικός.
Ήδη λοιπόν έχουμε μία πρώτη γεύση αντισυνταγματικότητας κατά την άποψη της υπερασπίσεως και φοβούμαι ότι και οι άλλες ενστάσεις που θα ακολουθήσουν, θα τους ακούσουμε βεβαίως με σεβασμό και ενδιαφέρον τους κυρίους συναδέλφους και αυτές θα είναι ενστάσεις αντισυνταγματικότητας. Αυτό μόνο εν παρενθέσει.
Επομένως κ. Πρόεδρε η προσφυγή στο άρθρο 93 είναι παντελώς αλυσιτελής. Το γεγονός δε ότι οι εφημερίδες έχουν το απεριόριστο δικαίωμα τηρώντας βέβαια τους νόμους να διαδίδουν μέσω των δημοσιογράφων οι οποίοι γράφουν στα έντυπα ιδέες και σκέψεις για την δίκη αυτή, να κάνουν ρεπορτάζ για όσα συμβαίνουν στην αίθουσα δεν είναι απόρροια του άρθρου 93 του Συντάγματος.
Αυτό είναι άσκηση του δικαιώματος του άρθρου 14 στην ελευθερία του λόγου. Αφού ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις σκέψεις του και εγγράφως, αυτό πράττουν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι μπαίνουν στην αίθουσα αυτή όχι επειδή είναι δημοσιογράφοι αλλά επειδή είναι πολίτες και όπως κάθε πολίτης δικαιούται να μπει σε αυτή την αίθουσα και να γράψει εν συνεχεία σε όποιο έντυπο εκείνος αποφασίζει οποιαδήποτε σκέψη του για την διαδικασία αυτή, έτσι το κάνουν και οι δημοσιογράφοι.
Η άσκηση λοιπόν της δημοσιογραφίας, η ενημέρωση στην οποία προβαίνουν οι δημοσιογράφοι είναι άσκηση συνταγματικού δικαιώματος δηλαδή αυτού του άρθρου 14. Και ερωτάται: υπάρχει δικαίωμα ως προς την ραδιοτηλεόραση αντίστοιχο προς εκείνο του άρθρου 14; Δηλαδή κατοχυρώνει το Σύνταγμα αναλόγως προς το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης των στοχασμών προφορικώς ή εγγράφως και κάποιο δικαίωμα ελεύθερης λήψης εικόνων και αναμετάδοσης των ιδέων; Υπάρχει η ελευθερία του πολίτη να φωτογραφίζει, να βιντεοσκοπεί, να κινηματογραφεί όποια σκηνή σε δημόσιους χώρους και εν συνεχεία αυτή την σκηνή να την αναμεταδίδει δια της τηλεοράσεως καθ’ ον τρόπο εκείνος νομίζει; Ασφαλώς δεν νομίζω κανείς στα σοβαρά ότι θα υποστήριζε μία τέτοια άποψη.
Αφού λοιπόν κανένα συνταγματικό δικαίωμα δεν υφίσταται το οποίο να παρέχει δικαίωμα να λαμβάνουν ελευθέρως εικόνες και να τις αναμεταδίδουν ελευθέρως έπεται ότι: άσκηση τέτοιου δικαιώματος κατ’ αναλογία προς τα προβλεπόμενα στο άρθρο 14 δεν νοείται κατά το Σύνταγμα.
¶ρα οι κύριοι με τις ραδιοτηλεοπτικές κάμερες γι αυτό δεν δικαιούνται όπως οι δημοσιογράφοι και όπως κάθε άλλος πολίτης να εισέλθουν στην αίθουσα αυτή και να βιντεοσκοπήσουν ή να λάβουν εικόνα όπως εκείνοι νομίζουν.
Όταν επομένως ο ισχύων νόμος θέτει περιορισμούς με το άρθρο 8 στην λήψη και την αναμετάδοση εικόνας από την δημόσια διεξαγόμενη δίκη, αυτό το πράττει στο πλαίσιο του Συντάγματος και επειδή το Σύνταγμα επιτρέπει το δικαίωμα αυτό να υφίσταται περιορισμούς πολύ μεγαλύτερους και πολύ διαφορετικούς από αυτούς τους οποίους επιτρέπει το Σύνταγμα να υφίσταται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης των στοχασμών.
Περαίτερω όμως ερωτάται και ετέθη και από τον κ. Οικονομίδη, μήπως το δικαίωμα εισόδου της ραδιοτηλεοπτικής κάμερας, της τηλεοπτικής κάμερας στην αίθουσα είναι απόρροια του δικαιώματος του πολίτη να πληροφορείται δια της τηλεοράσεως τι συμβαίνει μέσα στην αίθουσα του Δικαστηρίου; Και επεκαλέσθη και ο κ. Οικονομίδης το καινούριο άρθρο 5α του Συντάγματος.
Εδώ κ. Πρόεδρε νομίζω επίσης ότι από απόψεως συνταγματικής θεωρίας τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Το δικαίωμα στην πληροφόρηση ουδέποτε σημαίνει ότι ο πολίτης που ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί, έχει δικαίωμα να υποχρεώσει κάποιον άλλον να του ανοίξει μία πηγή πληροφόρησης.
Δηλαδή, το ότι εγώ περπατώ σε μία δημόσια οδό καθόλου δεν σημαίνει ότι υποχρεούμαι να δώσω την δυνατότητα σε εκείνον που ενδιαφέρεται να μάθει τι κάνω εγώ όταν περπατάω, σφυρίζω, καπνίζω, παραμιλάω, κλαίω, τι κάνω; Εάν είχε δικαίωμα πληροφόρησης γι’ αυτά τα οποία συμβαίνουν στους δημόσιους χώρους θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να τοποθετεί κάμερες όπου εκείνος θέλει και ανά πάσα στιγμή να κάθεται σπίτι του να πατάει ένα κουμπί και να βλέπει τι κάνω εγώ.
Το ίδιο θα ίσχυε και για την αίθουσα αυτή. Λέει η υπεράσπιση, μα σήμερα που η τεχνολογία επιτρέπει σε κάθε Έλληνα πολίτη, σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρίσκεται να πληροφορείται τι γίνεται μέσα στην αίθουσα αυτή, εμείς θα του στερήσουμε αυτό το δικαίωμα; Δεν έχει δικαίωμα να πληροφορηθεί ο Έλληνας πολίτης τι κάνουν οι παράγοντες της δίκης μέσα στην αίθουσα αυτή;
Η απάντηση είναι, δικαίωμα να το πληροφορηθεί με την μετάδοση άμεσης εικόνας όχι ασφαλώς δεν έχει. Διότι κ. Πρόεδρε εάν ακολουθήσει κανείς το επιχείρημα της υπερασπίσεως και το οδηγήσει στο absurd στο οποίο πράγματι οδηγεί, ξέρετε πού θα έπρεπε να καταλήξει;
Σήμερα τα τεχνολογικά μέσα είναι τόσο προηγμένα ώστε θα μπορούσαμε όλοι να έχουμε κεραίες στα κεφάλια μας και ανά πάσα στιγμή στους δέκτες όλων των πολιτών της Ελλάδας να αναμεταδίδεται η εικόνα, η ατομική του καθενός ή το τι γίνεται μέσα στην αίθουσα αυτή περιλαμβανομένων και των κ.κ. κατηγορουμένων και να βλέπουνε εάν βήχουμε, εάν γελάμε, εάν συζητάμε με τον διπλανό μας, εάν επιδοκιμάζουμε ή αποδοκιμάζουμε και οτιδήποτε άλλο κάνουμε. Για όνομα του Θεού!
Αυτό είναι το οποίο ζητεί η υπεράσπιση; Να καλωδιωθούμε όλοι χάριν της πληροφορίας και να βλέπει το πανελλήνιο τι ακριβώς κάνει ο καθένας μας στην αίθουσας αυτή; Ασφαλώς όχι. Δεν σημαίνει λοιπόν ότι η πρόοδος της τεχνολογίας και η συνεχής αύξηση των δυνατοτήτων ευθείας αναμεταδόσεως με εικόνα του τι συμβαίνει σε ένα δημόσιο χώρο ότι αυτό αποτελεί περιεχόμενο της αρχής της δημοσιότητος.
Και ολοκληρώνω κ. Πρόεδρε επισημαίνοντας ότι το θέμα αυτό, διότι είναι χρήσιμο να ανάγεται κανείς και σε ξένες νομοθεσίες αλλά και στην ξένη νομολογία κατ’ εξοχήν. Πρόσφατα το 2001 προσέφυγε ένας ραδιοτηλεοπτικός σταθμός ο οποίος ήθελε να αναμεταδίδει δίκες στην Γερμανία στο Συνταγματικό Δικαστήριο με συνταγματική προσφυγή κι εκεί όπως γνωρίζετε έχει αυτό το δικαίωμα ο πολίτης λόγω της αρμοδιότητας της δικαιοδοσίας που έχει το Συνταγματικό Δικαστήριο.
Υποστήριξε λοιπόν ο ραδιοτηλεοπτικός αυτός σταθμός ότι αποτελεί περιεχόμενο της συνταγματικής αρχής της δημοσιότητας και ότι απορρέει από το δικαίωμα πληροφορήσεως των πολιτών ότι πρέπει να επιτρέπεται στον ραδιοτηλεοπτικό αυτό σταθμό να αναμεταδίδει δίκες. Εξέδωσε λοιπόν το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο μία νομίζω βαρυσήμαντη απόφαση στην οποία επεσήμανε χαρακτηριστικά, είναι η 14/2001 ότι η δίκη γίνεται δημοσίως μεν αλλά δεν γίνεται χάριν της δημοσιότητος.
Το γεγονός που εκτυλίσσεται σε αυτή την αίθουσα κύριε Πρόεδρε είναι η δίκη. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκτελούν την αποστολή τους με το να μεταδίδουν και να ενημερώνουν το τι συμβαίνει σε αυτή τη δίκη. Αλίμονο, η μετάδοση της πληροφορίας δεν είναι ο σκοπός αυτής της δίκης και εμείς δεν είμαστε αντικείμενα τα οποία προσφερόμαστε για την παραγωγή ειδήσεων. Εμείς είμαστε οι παράγοντες αυτής της δίκης και η δίκη αυτή ως κοινωνικό γεγονός εκτυλίσσεται. Εκεί ο πολίτης ο οποίος θέλει να εκφραστεί και να ενημερώσει τους συμπολίτες του γι’ αυτή τη δίκη, μπορεί ελεύθερα να το κάνει. Αλλά από εκεί και πέρα κανένα δικαίωμα δεν παράγεται για την κάμερα, να αναμεταδίδει την εικόνα γι’ αυτά που συμβαίνουν εντός της διαδικασίας.
Με αυτά κ. Πρόεδρε ολοκληρώνω, λέγοντας ότι ο ισχυρισμός περί αντισυνταγματικότητας αυτού του νόμου είναι νομικά τόσο αδύνατος, που νομίζω ότι δεν έπρεπε καν να προβληθεί και ο νόμος ο οποίος ισχύει, είναι αποτέλεσμα επιλογής του νομοθέτη, ότι έτσι θέλει να ρυθμίζεται το ζήτημα της ραδιοτηλεοπτικής αναμετάδοσης των δικών και είναι δικαίωμά του να το κάνει. Θα μπορούσε να έχει πράξει διαφορετικά, όπως το έκανε στο παρελθόν.
Αλλά γνωρίζω βέβαια κ. Πρόεδρε την εύλογη απορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για τη μετάβαση από ένα καθεστώς άκρατης επιτρεπτικότητας, που χαρακτήρισε δυστυχώς την προδικασία αυτής της υπόθεσης, σ’ ένα καθεστώς αυστηρό και σωστό πιστεύω, το οποίο χαρακτηρίζει τη δίκη στο ακροατήριο. Αν θέλετε, τα παράπονα εκεί, έχουν πράγματι ως αιτία τις παλινδρομήσεις του νομοθέτη μας από την μία επιλογή στην άλλη.
Όμως εν πάση περιπτώσει αυτά αποτελούν κριτική προς το νομοθέτη, δεν είναι θέμα ισχύοντος δικαίου και σε κάθε περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με το εφαρμοστέο δίκαιο και τους κανόνες τους οποίους διέπουν τη διαδικασία αυτή.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μάλιστα. Η υπεράσπιση της πολιτικής αγωγής για την ανθρωποκτονία Μομφεράτου. Δεν είναι θέμα δικαιώματος, είναι θέμα ότι το ξεχνάμε και καμιά φορά. Έχετε τον λόγο.
(Διαλογικές Συζητήσεις)
κ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ: Θα ήθελα να πω το εξής: κατ’ αρχήν ζητώ συγγνώμη γιατί δεν μπόρεσα χθες να παρακολουθήσω όλη τη διαδικασία, διότι αναγκάστηκα για λόγους υπεράσπισης του εντολέα μου να είμαι εκτός αιθούσης, διότι δυστυχώς βρέθηκε ένας δικαστής που είπε ότι «αν είναι απασχολημένος ο δικηγόρος σας, να αλλάξετε δικηγόρο›.
Έχουμε πει και στο Δικηγορικό Σύλλογο να το ζητήσει στους προϊσταμένους, δεν θα τελειώσουμε την καριέρα μας επειδή κάναμε την επιλογή ν’ ασχοληθούμε με αυτή τη δίκη. Γι’ αυτό τον λόγο έλειπα και δυστυχώς δεν έχω πλήρη γνώση του τι γινόταν, δεδομένου ότι και τα πρακτικά ακόμη δεν έχουν μοιραστεί.
Θέλω όμως να πω το εξής: υπό το προηγούμενο νομικό καθεστώς του 2172, το οποίο τώρα όλοι πετροβολούν, δεν άκουσα δικαστικές φωνές που να διαμαρτύρονται για το περιορισμό των δικαστικών ή εισαγγελικών δικαιωμάτων, ούτε για την προσβολή των δικαστικών ή εισαγγελικών προσωπικοτήτων. Βέβαια δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Εφόσον αυτός ο νόμος έπεσε και εφόσον θέλουμε να στηρίξουμε ένα καινούριο νόμο, πετροβολούμε τον παλιό.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι παραβλέπουμε ότι ο νόμος αυτός είχε την ίδια πηγή νομοθετικής πρωτοβουλίας με το σημερινό, και δυστυχώς είχε την ίδια πηγή νομοθετικής πρωτοβουλίας, από εκείνους που σειράν ετών, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα της δημοσίευσης των αιματοβαμμένων προκηρύξεων της 17Ν, οι οποίες εν συνεχεία διέσυραν τα θύματά τους και τα δολοφονούσαν δυο φορές.
Αυτοί οι οποίοι έδωσαν αυτή τη μάχη επί σειρά ετών, έρχονται σήμερα υποκριτικά να σκύψουν στα δικαιώματα των θυμάτων και στο όνομα της επίκλησής τους, των δικαιωμάτων τους και των συμφερόντων τους των επιζώντων ή των θανόντων, να απαγορεύσουν την τηλεοπτική κάλυψη αυτής της δίκης.
Εγώ και οι εντολείς μου είμαστε υπέρ της τηλεοπτικής κάλυψης, όχι της ασύδοτης. Υπέρ μιας τηλεοπτικής κάλυψης, με κάμερα κρατικής τηλεόρασης, αλλά με συνεχή ροή και από εκεί και πέρα ας είναι επιλογή του καθενός το τι θα προβάλλει.
Και το λέμε αυτό, διότι εμείς τουλάχιστον –και αυτό δεν θέλω να αποτελέσει αιχμή- δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από τη δημοσιότητα αυτής της δίκης, δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα σε αυτή τη δίκη και γι’ αυτό δεν μας ενοχλεί η τηλεοπτική κάλυψη.
Βέβαια είμαστε υποχρεωμένοι –γιατί ακούγονται πολλά- να απαντήσουμε και σε κάποια θέματα. Κατ’ αρχήν το αν σε αυτή την αίθουσα είναι ελεύθερη η πρόσβαση του κοινού, δημοσιοποιήστε την άποψη του αξιότιμου κ. Εισαγγελέως, καταστήστε στο ευρύτερο κοινό γνωστό ότι μπορεί να προσέλθει ακωλύτως και τότε θα δούμε εάν αυτή η αίθουσα θα είναι άδεια.
Δεν προσέρχεται κανείς, διότι η εντύπωση έξω είναι –όπου είναι και η πραγματικότητα- ότι το να μπεις εδώ μέσα δεν είναι εύκολο πράγμα. Βέβαια, υπάρχουν και τα μηχανήματα που δεν έχει ρυθμιστεί το θέμα ακόμη και θα επανέλθω με αυτοτελές αίτημα στο Δικαστήριό σας.
Επομένως κάποιοι λένε και μου κάνει εντύπωση ότι αυτές τις ημέρες έχει σχηματιστεί ένα λόμπι από όλους εκείνους οι οποίοι χρησιμοποίησαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να ανέβουν είτε πολιτικά είτε επαγγελματικά και παρελαύνουν από τα ίδια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που τους δημιούργησαν ως ανθρώπους και επαγγελματίες και καταγγέλλουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, γιατί θέλουν να εισέλθουν και να καλύψουν τηλεοπτικά τη δίκη. Αυτό είναι παράδοξο.
Καταλογίζουν σε όσους έχουν την άποψη της τηλεοπτικής κάλυψης, ότι το κάνουν για να προβληθούν ή για να αναδειχθούν. Η καλύτερη ευκαιρία που έχουν όποιοι θέλουν να αναδειχθούν, είναι να απαγορευτεί η τηλεοπτική κάλυψη, γιατί θα γίνουν δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες παράλληλες δίκες, όπου ο καθένας θα κληθεί να πάρει μέρος.
Δεν θέλω εδώ να αφήσω ασχολίαστη την παρέμβαση του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος κάτι είπε γι’ αυτό το θέμα και κάτι ξέρει.
Επομένως άκουσα -σας είπα δυστυχώς έλειπα, δεν νομίζω ότι έχω εσφαλμένη πληροφόρηση- ότι υπήρξε από πλευράς πρώτον του κ. Εισαγγελέως επίκληση του συμφέροντος των θυμάτων. Καλό θα ήταν να έχει κανείς την αβρότητα πριν επικαλεστεί τα συμφέροντα των εντολέων μας, να περιμένει να ακούσει εμάς που τους εκπροσωπούμε και μετά να χρησιμοποιήσει ή να μην χρησιμοποιήσει τα επιχειρήματά του.
Θέλω να πω ότι επειδή δεν μου πάει πολύ το φιλοσοφικό στιλ ούτε οι βαθυστόχαστες νομικές αναλύσεις, καθένας έχει τις δυνατότητές του, εγώ δεν έχω τέτοιες δυνατότητες, θέλω να πω το εξής: Αυτός ο νόμος ο 3090/2002 μου δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας νόμος που δεν μπορεί να είναι προϊόν ελεύθερου και δημοκρατικού καθεστώτος. Γιατί στα ελεύθερα και δημοκρατικά καθεστώτα, για τη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, δεν μπορεί να απαιτείται παμψηφία.
Κατ’ εξοχήν γεγονός συστατικό της Δημοκρατίας είναι η απόφαση της πλειοψηφίας. Για πρώτη φορά έρχεται νομοθέτημα από τη Βουλή των Ελλήνων, το οποίο θέτει ως προϋπόθεση μιας ενέργειας, να συμφωνήσουν άπαντες, δηλαδή θέτει θέμα παμψηφίας.
Βέβαια, πρέπει να σχολιάσουμε ότι αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία, ήρθε παραμονές αυτής της δίκης και ενόψει αυτής της δίκης και με σκοπό αυτή τη δίκη και για να εφαρμοστεί σε αυτή τη δίκη κατ’ αρχήν.
Θέλω να πω επίσης, είπαν πολλοί, ακούστηκαν πολλά επιχειρήματα, ένα από τα οποία ήταν το φοβερό που ακούστηκε και από συνταξιούχο ανώτατο δικαστικό λειτουργό, ότι απαγορεύεται κάτω των 17 ετών να εισέρχονται στις δικαστικές αίθουσες και επομένως θα παρανομήσετε εάν επιτρέψετε την τηλεοπτική κάλυψη.
Έπρεπε να έχει την ίδια ευαισθησία για τις τσόντες που προβάλλουν καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα βλέπουν όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας και τα οποία ούτε εκπορνεύτηκαν επειδή τις είδαν, ούτε όμως κανείς επενέβη για να τις απαγορεύσει, ούτε τοποθετήθηκε εναντίον τους όπως κάνει ενόψει αυτής της δίκης για το συγκεκριμένο θέμα.
Είπαν άλλοι «θα αποτελέσει αυτή η δίκη βήμα των τρομοκρατών και υπάρχει κίνδυνος να επηρεαστεί η Νεολαία και να στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση›. Κατ’ αρχήν επιτρέψτε μου να έχω την ταπεινή άποψη ότι τα επιχειρήματα της Δημοκρατίας είναι ισχυρότερα από τα επιχειρήματα της τρομοκρατίας.
Εάν δεν μπορούμε να πείσουμε ότι τα επιχειρήματα που ισχύουν στο δημοκρατικό καθεστώς δεν είναι ισχυρότερα των τρομοκρατικών επικλήσεων, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Θέλω όμως να πω, χωρίς να έχει καμία προσωπική αιχμή για τους κατηγορουμένους, ότι μας έχει καταλάβει ένας φόβος, σαν να βγήκε από τον τάφο ο Μαρξ και ο Λένιν και πρόκειται με την παρουσία τους σ’ ένα δικαστήριο, ν’ αλλάξει η ροή της ελληνικής κοινωνίας. Δεν νομίζω ότι κανείς έχει σχηματίσει την εντύπωση ότι βρισκόμαστε προ αυτού του φαινομένου.
Ειπώθηκε ότι δεν υπάρχει δημόσιο συμφέρον για τη μετάδοση αυτής της δίκης. Νομίζω ότι και μόνο η αναφορά του ότι δεν υφίσταται δημόσιο συμφέρον για τη μετάδοση αυτής της δίκης, ας καλέσουμε αυτούς που του υποστηρίζουν να μας πουν ότι σε ποια δίκη υφίσταται τότε δημόσιο συμφέρον για τη μετάδοσή της, αν όχι σε αυτή και δεν χρειάζεται καν σχολιασμό.
Θέλω να πω το εξής: Αναφέρεται ο νόμος στη θέση του Εισαγγελέα και των διαδίκων και βέβαια κ. Πρόεδρε θέλω να πω το εξής γιατί άκουσα τον προλαλήσαντα συνάδελφό μου να λέει ότι υπάρχουν διάδικοι οι οποίοι δεν συμφωνούν. Εάν οι διάδικοι αυτοί ανήκουν στο χώρο της πολιτικής αγωγής, οφείλω να υπενθυμίζω τα εξής:
Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέλιξης της προδικασίας της συγκεκριμένης δίκης, διαμαρτυρηθήκαμε πολλές φορές διότι θεωρήσαμε ότι παραβιάζονταν τα δικαιώματά μας, επειδή δεν μας επετράπη σαν συνηγόρους πολιτικής αγωγής, να έχουμε πρόσβαση στο σύνολο της δικογραφίας.
Βρέθηκα στην πολύ δυσάρεστη θέση, να υποβάλλω υπόμνημα προς την ανάκριση και να ζητήσω να μου χορηγηθούν τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την ηθική αυτουργία του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στην υπόθεση της δολοφονίας του Μάτη, που πρέπει κάπου να υπάρχουν μέσα στη δικογραφία.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε συνήγορε παρακαλώ, με συγχωρείτε πάρα πολύ, ας περιοριστούμε τουλάχιστον στο θέμα, γιατί είμαστε πάρα πολλοί και αν πούμε ο καθένας τον πόνο του, ξέρω μπορεί να έχετε δίκιο κι εκεί, αλλά?
κ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ: Δεν έχω κανένα πόνο κ. Πρόεδρε αλλά είναι η πραγματικότητα. Αν δεν συμφέρουν αυτά που λέω.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ποιον δεν συμφέρουν;
κ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ: Επιχειρώ υπέρ της δυνατότητας της τηλεοπτικής κάλυψης, διότι δεν θεωρώ ότι μπορεί από τα επιχειρήματα που θα ακουστούν, κύριοι εισαγγελείς να ζητήσουν να δευτερολογήσουν και ν’ αλλάξουν γνώμη. Μας αρνείται το δικαίωμα να πείσουμε κάποιον και να αλλάξει άποψη; Όχι βέβαια. Δεν θα το κάνατε ποτέ εσείς. Εν πάση περιπτώσει, αν με αφήνατε να ολοκληρώσω κ. Πρόεδρε, θα βλέπετε ότι ακριβώς σε αυτό αναφέρομαι.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ:Έχω υποχρέωση όταν δεν είναι στο θέμα το οποίο συζητάμε, είμαστε 120 δικηγόροι εδώ πέρα, αλίμονο να φύγει ο καθένας από μία ώρα από το θέμα.
κ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ: Δεν ολοκλήρωσα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Δεν θέλω να ολοκληρώσετε πάνω σε αυτό, το οποίο δεν μας ενδιαφέρει. Πέστε μας.
κ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ: Αν δεν θέλετε να με ακούσετε να κάτσω κάτω. Εν πάση περιπτώσει όμως θέλω να πω με την αναφορά αυτή ότι εάν κάποιοι εκ των διαδίκων της πολιτικής αγωγής θέλουν να μην μεταδοθεί τηλεοπτικά αυτή η δίκη, με τον περιορισμένο τρόπο που είπαμε, έχουν το δικαίωμα να το αξιώσουν μόνο για την υπόθεσή τους.
Διότι εάν θα αποτελέσει επιχείρημα για την κρίση του δικαστηρίου σας ότι ένας διάδικος της πολιτικής αγωγής μπορεί να έχει συνολικό λόγο για όλες τις υποθέσεις, τότε θα σας παρακαλέσω να μας επιτρέψετε όταν έρθει η ώρα, να συμμετάσχουμε κι εμείς στη διερεύνηση όλων των υποθέσεων, απευθύνοντας ερωτήσεις σε όλους τους μάρτυρες, για όλες ανεξαιρέτως τις πράξεις των κατηγορουμένων. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Επομένως για όλους τους λόγους αυτούς και διότι δυστυχώς είμαστε η χώρα των άκρων, από την άκρατη ελευθερία της τηλεοπτικής κάλυψης οδηγηθήκαμε στην άκρατη απαγόρευση, εμείς τασσόμεθα υπέρ της περιορισμένης τηλεοπτικής κάλυψης με την έννοια της κεντρικής κάμερας που να έχει συνεχή ροή και πιστεύουμε ότι αυτό και πρέπει να επιτραπεί, διότι δεν πρόκειται να γίνει αυτή η δίκη βήμα των τρομοκρατών, αλλά με την παρουσία τόσων μαρτύρων, τόσων επιζησάντων θυμάτων και τόσων συγγενών απολεσθέντων, μάλλον βήμα υπέρ των θυμάτων θα γίνει αυτή η δίκη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ευχαριστούμε τον κ. Στεργίου. Έχουμε σειρά για την ανθρωποκτονία Μομφεράτου – Ρουσσέτη. Αν κάνω κανένα λάθος και παραλείψω κάποιον, να μου το λέτε.
Σ. ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ: Είμαι για τον κ. Γιώργο Μομφεράτο και την κα Ειρήνη Μομφεράτου. Δεν συναινούν στην τηλεοπτική κάλυψη της δίκης, την οποία αντιλαμβάνομαι ότι είναι ενιαία, επομένως μιλάμε για τη δίκη συνολικά.
Το θέμα της συνταγματικότητας νομίζω ότι το κάλυψε ο κ. Αναγνωστόπουλος. Είναι σαφές σε εμένα ότι η δίκη δεν πρέπει να είναι κρυφή, εφόσον είναι δημόσια η διαβάθμιση δημοσιότητας δεν ενδιαφέρει το Σύνταγμα, επομένως ο νόμος δεν μπορεί να λεχθεί σαν αντισυνταγματικός εξ αυτού του λόγου. Όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί επαρκώς. Ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Όχι εσείς. Για τα ΜΑΤ Καισαριανής.
κ. ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΟΥ: Κύριε Πρόεδρε εκπροσωπώ την οικογένεια Ρουσσέτη, σύζυγος και κόρη του δολοφονηθέντος Παναγιώτη Ρουσσέτη. Τίθεται απλώς το ζήτημα της κάλυψης και οφείλω ευθύς εξ αρχής να τοποθετηθώ βάσει της εντολής που έχω από τις πελάτισσές μου, από τις εντολείς μου είναι και οι δύο υπέρ της τηλεοπτικής κάλυψης με συγκεκριμένο σκεπτικό:
Δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από οποιαδήποτε κάλυψη της δίκης. Παρ’ όλα αυτά νομίζω ότι στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να γίνουν μόνο τρεις νομικές επισημάνσεις. Η πρώτη είναι ότι εφόσον είναι ανοιχτές οι θύρες, υπάρχει πρόσβαση σε όποιον θέλει στο υλικό και σε όσα γίνονται σε αυτή την αίθουσα, δεν υπάρχει τρώση της αρχής της δημοσιότητας.
Η δεύτερη είναι ότι δεν μπορούμε να μπούμε σε μια στάθμιση συμφερόντων βάσει των όσων έχουν αναπτυχθεί και χτες και σήμερα στο δικαστήριό σας. Το τρίτο είναι ότι οι πελάτισσές μου είναι από μία οικογένεια η οποία δεν έχει λάβει το δημόσιο βήμα, δεν έχει τοποθετηθεί με οποιοδήποτε μανιφέστο, δεν έχει χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε προκήρυξη.
Αποτελεί μάλλον την οικογένεια του απλούστερου θύματος σε όλη αυτή την ιστορία, κατά το κατηγορητήριο μιλώ και ως εκ τούτου θα πρέπει να προσεχθεί από το δικαστήριό σας, μόνο ένα πράγμα: να μην δοθεί η δυνατότητα δι’ αυτής της οδού, να συνεχιστεί μια προπαγάνδα και μια εκστρατεία προσέλκυσης της κοινής γνώμης.
Όλα αυτά μπορεί να έγιναν, εάν έγιναν και αυτά καλείστε να κρίνετε, τόσα χρόνια, πάντοτε υπήρχαν σχετικές προκηρύξεις. Δεν είδαμε σε όλη την διάρκεια της προδικασίας από την στιγμή της συλλήψεως μέχρι σήμερα να υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις ως προς την κάλυψη, όχι ως προς την ποιότητα αλλά ως προς την κάλυψη αυτή καθ’ αυτή του θέματος.
Ως εκ τούτου σήμερα καλούμαστε να μπούμε σε μία διελκυστίνδα για το ποιος θα κερδίσει την κοινή γνώμη. Δεν είμαστε εναντίον της τηλεοπτικής κάλυψης, δεν είμαστε εναντίον οποιασδήποτε μορφής δημοσιότητας αυτή την στιγμή. Απλώς απευθυνόμαστε στο Δικαστήριό σας να ληφθούν όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα ούτως ώστε να μην καταλήξουμε να γίνει αυτή η δίκη άλλη μία περαιτέρω προσπάθεια προπαγάνδας για να κερδιθεί η κοινή γνώμη.
