Η πρώτη μου σκέψη ήταν να αφηγηθώ ένα ψέμα, ένεκα Πρωταπριλιάς. Αλλά μετά μού φάνηκε μάλλον κακόγουστο, αφού ο πόλεμος της προπαγάνδας καλά κρατεί και όλοι έχουμε γίνει αποδέκτες κατασκευασμένων πληροφοριών.

«Tα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται πριν τις εκλογές, κατά τη διάρκεια του πολέμου, και μετά το κυνήγι», υποστήριζε ο Οτο φον Μπίσμαρκ. «Τα νέα που μας έρχονται εν καιρώ πολέμου είναι κατά μεγάλο μέρος αντιφατικά και πολύ απέχουν από το να είναι απλώς αμφίβολα», έγραφε ο Καρλ Κλαούζεβιτς. Και πώς να μην είναι έτσι, αφού κατά τον συγγραφέα του «Περί πολέμου», ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

Υπάρχουν όμως και μερικές αδιαμφισβήτητες αλήθειες, παρά το γεγονός ότι όλος ο πόλεμος στηρίζεται στην εξαπάτηση.

Πρώτον, οι στρατιώτες, όταν αντιμετωπίζουν εισβολή στη χώρα τους, αγωνίζονται με πάθος, και θέληση, συχνά, χωρίς να χρειάζονται τους ηγέτες. Δεν είναι απαραίτητο μάλιστα να αγωνίζονται στο όνομα των ηγετών τους ή του καθεστώτος.

Δεύτερον, τα εγκλήματα πολέμου της μιας πλευράς είναι για την αντίπαλη πλευρά τα μέσα υπεράσπισης της.

Τρίτον, η υπεροχή (στρατιωτική, τεχνολογική) εγγυάται τη νίκη, όχι όμως και την εύκολη νίκη.

Τέταρτον, μην πιέζεις πολύ έναν απελπισμένο εχθρό.

Πέμπτον, η χειρότερη επιλογή στρατηγικής είναι να πολιορκείς πόλεις ή να παρασυρθείς σε αντάρτικο πόλεων. Η καλύτερη να ματαιώνεις τα σχέδια του εχθρού, ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, η επίθεση σε ανοικτό πεδίο.

K.T.