O πόλεμος και οι βόμβες κάνουν τη δουλειά τους. Τη φανερή, και τη λαθραία, τον βομβαρδισμό της νοημοσύνης.

Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τον καταιγισμό των εικόνων και των πληροφοριών, κατέληξα ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη σκέψεις και αισθήματα, θολώνει το μυαλό και παροξύνονται οι θυμικές αντιδράσεις, ακριβώς επειδή ο πόλεμος επιφέρει αταξία, απορυθμίζει.

Και προσπαθώ να περιγράψω με άεργα λόγια, άλογα έργα. Και έχω μια συναίσθηση ενοχής, όταν αναζητώ στην εντροπία ψήγματα ισορροπίας, ενώ άνθρωποι σκοτώνονται, αλλά και ένα αίσθημα συσσωρευμένου θυμού γιατί με υποχρεώνουν να διαλέξω «στρατόπεδο». Να διαλέξω ανάμεσα σε έναν τύραννο και έναν εισβολέα, κατακτητή. Αρνούμαι να μπω στη λογική, του «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», αλλά και «όποιος δεν τρέφει έντονα αντιαμερικανικά αισθήματα, είναι μισητός».

Ο ένας αναγνώστης με λοιδορεί, γιατί χαρακτηρίζω δικτάτορα τον Σαντάμ, και ο άλλος με χλευάζει γιατί με τα γραφόμενά μου, τάχα τόν εξυπηρετώ.

Εχω επιλέξει στρατόπεδο: τα κομματιασμένα παιδικά κορμιά του ορφανοτροφείου της Βαγδάτης. Eκείνο που δεν ξέρω είναι σε ποιόν Θεό να πιστέψω.

K.T.