Ο πόλεμος αυτός μοιάζει αντίγραφο του πρώτου πολέμου του Κόλπου, όπου οι ιρακινές μεραρχίες στο Κουβέιτ είχαν διαλυθεί χωρίς να ρίξουν σχεδόν κανένα πυροβολισμό. O ιρακινός τακτικός στρατός και η Προεδρική Φρουρά δεν έχουν πολεμήσει σκληρά. Οι αμερικανικές και βρετανικές απώλειες είναι μικρές. Αυτά είναι τα καλά νέα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το κόμμα Μπάαθ έχει από 500.000 ως 800.000 μέλη, το 10% των οποίων αποτελεί τον σκληρό πυρήνα. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη αρχίσει να αλλάζουν στρατόπεδο και να συντάσσονται με τους νικητές.
Το πρόβλημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ότι οι Ιρακινοί που αντιτίθενται στον Σαντάμ δεν είναι κατ' ανάγκην φιλοαμερικανοί. Μέχρι πρόσφατα, πολλοί Ιρακινοί ήταν πεισμένοι ότι ο Σαντάμ είναι ένας αμερικανός πράκτορας. Και δικαιολογημένα, αν σκεφτεί κανείς ότι η CIA υποστήριζε για χρόνια το κόμμα Μπάαθ λόγω του αντικομμουνισμού του, και ότι η αμερικανική κυβέρνηση τάχθηκε με το Ιράκ στον πόλεμο κατά του Ιράν.
O πρόεδρος Μπους δημιούργησε εκείνη ακριβώς την κατάσταση που ο πατέρας του είχε αποφύγει το 1991, αρνούμενος να μπει στη Βαγδάτη. Ο Μπους πρέπει να παίξει πολύ προσεκτικά τα χαρτιά του. Οι Ιρακινοί είναι εξαντλημένοι ύστερα από 25 χρόνια πολέμων και στερήσεων, και θέλουν να ζήσουν επιτέλους μια κανονική ζωή.
Οι οιωνοί όμως δεν είναι καλοί. Οι περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, η Συρία και το Ιράν, αισθάνονται να απειλούνται από αυτά που συνέβησαν. Οσο ο αμερικανικός στρατός παραμένει στο Ιράκ δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, στο μέλλον όμως θα στηρίξουν τη μία ή την άλλη ιρακινή φατρία, προκειμένου να επηρεάσουν την πορεία της χώρας.
Oλα θα εξαρτηθούν από το είδος της κυβέρνησης που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποπειραθούν να επιβάλουν στο Ιράκ. Η καλύτερη επιλογή για τους Αμερικανούς θα ήταν να αναθέσουν τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια προσωρινή αρχή των Ηνωμένων Εθνών, μέχρις ότου εκλεγεί μια δημοκρατική κυβέρνηση. Δεδομένου όμως ότι η ρεπουμπλικανική Δεξιά και οι νεοσυντηρητικοί της Ουάσινγκτον θέλουν με κάθε τρόπο να υποβαθμίσουν τον ΟΗΕ, κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό να συμβεί.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει μια αξιόπιστη αντιπολίτευση που να μπορεί να αναλάβει τα ηνία στο Ιράκ. Η αντιπολίτευση στον Σαντάμ ήταν αδύναμη τα τελευταία 30 χρόνια λόγω της αγριότητας της καταστολής. Το μόνο τμήμα της αντιπολίτευσης που δεν εξαρτάται πλήρως από ξένες δυνάμεις είναι τα κουρδικά κόμματα που διοικούν ένα ντε φάκτο ανεξάρτητο κράτος στο βόρειο Ιράκ. Τα κόμματα αυτά, όμως, έχουν δική τους ατζέντα. Οσο για τον Αχμεντ Τσαλαμπί, τον αρχηγό του Ιρακινού Εθνικού Κονγκρέσου, έχει πολλούς εχθρούς, στους οποίους περιλαμβάνονται η CIA και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οπως βέβαια και πολλούς ισχυρούς φίλους: τον Ντικ Τσέινι, τον Πολ Γούλφοβιτς και τον Ρίτσαρντ Περλ. Ηγετικό ρόλο στη νέα κυβέρνηση μπορεί να παίξει μόνο με τη στήριξη των ΗΠΑ και των Κούρδων.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν πολύ καιρό στη διάθεσή τους. Είναι αμφίβολο αν η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση μπορεί να ικανοποιήσει τις ιρακινές ανάγκες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δημιουργήσει ήδη πολλούς εχθρούς τόσο μεταξύ των συμμάχων τους, όσο και μεταξύ των χωρών που γειτνιάζουν με το Ιράκ. Η ανάμιξή τους σε αυτή τη σύνθετη χώρα είναι βέβαιο πως θα έχει πολλά προβλήματα.
Πηγές: The Independent, Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
