Πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι η ταύτιση της Ρωσίας στο θέμα του Ιράκ με τις θέσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, πηγάζει από το φόβο της Μόσχας ότι θα χάσει το προνομιακό καθεστώς που επιφύλασσε στις ρωσικές εταιρείες η Βαγδάτη. Η Ρωσία είχε ετήσιες εμπορικές συναλλαγές ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, που αντιστοιχούσαν στο 15% του ιρακινού εμπορίου, και ήταν εξουσιοδοτημένη να πωλεί το 35% με 40% του πετρελαίου που εξήγε η Βαγδάτη με βάση το πρόγραμμα «πετρέλαιο έναντι τροφίμων».
Τώρα όμως εμφανίζονται καινούργιοι ανταγωνιστές.
Σύμφωνα με το περιοδικό «Τime», τέσσερις αμερικανικές εταιρείες (Halliburton, Slumberger, Bektel Group και Baker Hughes) είναι έτοιμες να μοιραστούν συμβόλαια ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την ανοικοδόμηση της πετρελαϊκής υποδομής του Ιράκ.
Η Ρωσία βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εξαγωγή των υδρογονανθράκων της, και δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να αντισταθεί για πολύ σε μια οικονομική επίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Γιατί νομίζετε ότι ο Μπους έστειλε την προηγούμενη εβδομάδα στη Μόσχα τη «σκληρή» Κοντολίσα Ράις; Για να αναγκάσει τους Ρώσους να επιστρέψουν στον καλό δρόμο, σημειώνει ο γάλλος δημοσιογράφος Κ. Σ. Καρόλ στην «El Pais».
Η Ρωσία έχει μια από τις πιο μεγάλες κυβερνήσεις στον κόσμο, με 60 υπουργούς και 600 υφυπουργούς. Τα φορολογικά έσοδα δεν επαρκούν για να πληρωθεί η στρατιά των αξιωματούχων.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν γνωρίζει αυτή την πραγματικότητα, αλλά δεν διαθέτει τα μέσα για να την αλλάξει. Μένει λοιπόν ο τομέας των υδρογονανθράκων, στον οποίο στηρίζεται η οικονομία της χώρας. Τα τεράστια ρωσικά αποθέματα βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές. Ενα βαρέλι πετρελαίου της δυτικής Σιβηρίας κοστίζει ήδη 12 δολάρια.
Οι ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες, με πρώτη τη Lukoil, είχαν προνομιακά συμβόλαια στο Ιράκ, τα οποία τώρα βρίσκονται σε κίνδυνο. Οι άλλες εταιρείες, αρχίζοντας από την Υukos, εξέταζαν το ενδεχόμενο να κατασκευάσουν τους δικούς τους πετρελαιαγωγούς προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, αλλά ο Πούτιν είπε «νιετ». Είναι λογικό: η ιδιοκτησία των πετρελαιαγωγών επιτρέπει στο κράτος να ελέγχει τη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου προς το εξωτερικό, και να επιβάλει φόρο 40% σε κάθε βαρέλι μαύρου χρυσού. Στην πράξη, βέβαια, οι εταιρείες πληρώνουν ό,τι θέλουν, δωροδοκώντας τους αξιωματούχους των τελωνείων.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει με την τιμή του πετρελαίου. Ο Πούτιν μπορεί να τήρησε τις δεσμεύσεις του απέναντι στη Γαλλία και στη Γερμανία, αλλά το «παιχνίδι» τώρα αρχίζει στο οικονομικό πεδίο.
